ผิดที่รัก นิยาย บท 42

EP 42

"เมีย?" ทิศเหนือเลิกคิ้วสงสัยทั้งๆที่รู้คำตอบ.. "ใครมันเคยพูดว่ะ...ว่าจะไม่เอาลูกพีชทำเมีย"

"หุบปาก...แล้วไสหัวออกจากห้องกูไป"

"หึ...กลืนนํ้าลายตัวเองจนได้นะ"

ทิศเหนือเค้นหัวเราะออกมาแล้วเดินล้วงถุงกางเกงมาชิดร่างไฟนอลพร้อมกับกระซิบเยาะเย้ยเสียงเเผ่วเบา ถ้าไม่ติดว่าลูกพีชยืนอยู่ด้วยหมัดคงจะง้างใส่ปากทิศเหนือเข้าให้ แล้วร่างหนาก็ยอมเดินออกจากห้องไป...

"ยิ้มอะไร ดีใจรึไงที่มันมาหาฉันอยู่ห้อง?"

"เปล่าค่ะ...แค่ขำคนที่เคยบอกว่าจะไม่เอาหนูทำเมีย.." ลูกพีชฉีกยิ้มกว้างแล้วยื่นมือไปบีบแก้มไฟนอลเล่นด้วยท่าทางนึกขันแต่ก็ต้องกลั้นเสียงหัวเราะเอาไว้ เพราะผู้ชายตรงหน้าไม่สบอารมณ์ซักเท่าไหร่ ที่โดนเมียกับเพื่อนแกล้งจนพลาดท่าให้ทิศเหนือ.. "แล้วตอนนี้เป็นไง...หวงหนูจนหน้าแดงแล้ว~"

"ฉันไม่ตลก"

"โอ๋ๆ...ไม่โกรธนะ...หนูแกล้งแค่นี้เอง" ใบหน้าบึ้งตึงสะบัดหนีสัมผัสจากมือเล็ก

"...."

"ดีกัน.." ลูกพีชจับมือหนามาอังที่แก้ม ดวงตากลมโตกระพริบปริบๆออดอ้อนไฟนอล จนชายหนุ่มเผลอมองเข้าให้หัวใจมันก็พลันอ่อนยวบลงไม่เคยจะรอดกับลูกอ้อนของเธอเลยซักครั้ง มันทนไม่ไหว ต้านไม่อยู่...

"ตัวเเสบ.." มือหนาหยิกแก้มเนียนไปหนึ่งทีด้วยความหมั่นเขี้ยว แล้วแอบอมยิ้มอยู่คนเดียวเก็บอาการไม่อยู่

"ใครแสบไม่มีซักหน่อย.."

"ทีหลังจะโดนทำโทษ...ถ้าทำให้หึงอีกเข้าใจตรงกันใช่ไหม?"

"รับทราบค่ะ" เสียงใสตอบด้วยรอยยิ้มแล้วเดินผ่านร่างไฟนอลไปจัดการทำอาหารต่อ จนเวลาผ่านไปอาหารมื้อเช้าก็เสร็จเรียบร้อย เธอยกถาดเข้าต้มมาวางไว้บนโต๊ะพร้อมกับเดินไปหยิบนํ้ามาเสิร์ฟ

"ทานเยอะๆนะคะ เมนูนี้พิเศษสุดๆเลย"

"พิเศษยังไง?"

"ก็เพราะหนูใส่ใจลงไปให้พี่โดยเฉพาะไงคะ^^"

"ทุกวันนี้ร้ายใช้ได้เลยนะ"

ไฟนอลหลุดยิ้มออกมาด้วยอาการขวยเขิน ก่อนจะหลบสายตาจากคนตัวเล็กตรงหน้า ที่ไม่เคยหยุดทำตัวน่ารักซักวัน แล้วถ้ามันเป็นแบบนี้ต่อไปเขาเองคงทนไม่ไหวแน่นอน..

"ก็พี่ทำให้หนูตกหลุมรักทุกวันไงคะ.." นั้นไง..." ไม่ทันที่จะตักข้าวต้มเข้าปากลูกพีชก็ทำให้ชายหนุ่มทำตัวไม่ถูกใบหน้าเห่อร้อนขึ้นมาเพราะผู้หญิงคนนี้เป็นรอบที่ร้อย..

"หยอดฉันอีกทีฉันจะไม่กินข้าว...แต่จะกินเธอแทน.."

"ก็มาสิคะ...ไม่เคยกลัว"

ไฟนอลพูดข่มขู่คนตัวเล็ก แต่ดูเหมือนว่าลูกพีชจะดื้อรั้นท้าท้ายอำนาจมืดด้วยการตอบแบบเชื้อเชิญด้วยนํ้าเสียงท้าทาย ส่งผลให้ไฟนอลวางช้อนลงแล้วหยัดกายลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันใด...ลูกพีชไม่รอช้ารีบพาตัวเองวิ่งอ้อมโต๊ะไปอีกฝั่ง..

"แน่จริงอย่าหนีดิ.." ไฟนอลกระตุกยิ้มมุมปากแล้วค่อยๆเดินย่างก้าวไปฉุดคนตัวเล็ก...แต่ลูกพีชกลับส่งยิ้มนึกสนุกกลับไปโดยไม่เกรงกลัวใดๆ..

"แน่จริงก็จับหนูให้ได้สิ...แบร่"

"หึ...อย่าขัดขืนทีหลังก็แล้วกัน"

ชายหนุ่มเริ่มวิ่งจับลูกพีชที่วิ่งหนีหัวซุกหัวซุนรอบโต๊ะกินข้าว ทั้งสองเล่นกันจนลูกพีชเริ่มเหนื่อย ไฟนอลก็จัดการเกี่ยวข้อเท้าเล็กให้สะดุดและรีบเข้าไปกกกอดเธอเอาไว้แน่นโดยที่ลูกพีชไม่ทันได้ตั้งตัว...

"อ๊ะ.."

"ไง...หายซ่ายัง?" นํ้าเสียงแหบพร่ากระซิบถาม..

"พี่ขี้โกง.."

"ตรงไหน"

"ก็.." ลูกพีชเถียงไม่ออก...เพราะไม่มีตรงไหนที่ชายหนุ่มขี้โกงเลยซักนิด..

"มาให้กินซะดีๆ.."

"อื้อ...ไม่เอาแล้ว...หนูยอมแล้ววันหลังนะคะ"

"วันหลังจะไม่มีโอกาสที่สอง.."

"...." ลูกพีชพยักหน้าตอบหงึกๆแล้วโดนคนตัวโตลากกลับมานั้งเก้าอี้บนตักกัน ที่จริงถ้าจะทำก็ทำได้แต่ไฟนอลไม่อยากบังคับหญิงสาว รอให้เธอพร้อมและเต็มใจดีกว่าคงไม่นานเกินอดใจไหว..

.

.

.

[ ลูกพีช ]

@MMU.

ทันทีที่รถปอเช่ร์คันหรูขับมาจอดยังหน้าคณะ ฉันก็เอื้อมมือปลดเข็มขัดนิรภัยออกแล้วหันไปมองคนข้างกายที่มีสีหน้าหงอยด์ๆนิดนึง...เหมือนจะไม่อยากให้ฉันมาเรียนยังไงยังไง จนฉันรู้สึกว่าพี่ไฟนอลติดฉันมากขึ้นทุกวัน...

"หนูไปเรียนก่อนนะ..."

"ตอนเย็นเดี๋ยวมารับ"

"บายค่ะ.." ฉันโบกลาแล้วเตรียมตัวจะเปิดประตูลงจากรถ..

"เดี๋ยว.."

"คะ?"

"จุ๊บก่อน" พี่แกชี้เข้าที่ปากตัวเอง ฉันจึงยื่นหน้าเข้าไปจุ๊บหนึ่งทีแล้วแถมหอมไปสองข้าง ก่อนจะรีบลงจากรถและวิ่งเข้าคณะทันที...ถ้าให้ทายฉันคิดว่าพี่แกคงต้องนั้งอมยิ้มเขินอยู่คนเดียวแน่ๆ..