ผิดที่รัก นิยาย บท 43

EP 43

.

.

.

"...."

"ฉันหมดธุระจะคุยกับเธอแล้ว...เชิญ" ไม่ทันที่ฉันจะอ้าปากพูดอะไร ท่านก็ตัดบทขึ้นมาซะก่อน ฉันจึงจำใจลุกขึ้นจากเก้าอี้นวมแล้วยกมือไหว้ลาด้วยความรู้สึกห่อเหี่ยว...มันจะเป็นแบบนี้จริงๆหรอ แล้วสิ่งที่พูดมันหมายถึงอะไร ท่านกำลังจะทำอะไรกันแน่...

พอพ้นเขตประตูห้องฉันก็พาตัวเองเดินลงมาจนถึงชั้นล่าง เพื่อจะไปตึกเรียน แล้วล้วงหยิบโทรศัพท์ต่อสายหาคนสำคัญ ตอนนี้ฉันแค่ต้องการปรึกษาใครซักคนที่ไว้ใจได้...

ตี้ดดดดด....

( ว่าไงจ้ะลูกพีช.. )

"แม่...เป็นไงบ้างคะ สบายดีรึป้าวหนูอยากกลับไปหาแม่จัง" ใจจริงฉันอยากกลับไปหาแม่ตั้งนานแล้ว แต่มีแต่เรื่องเข้ามาซะก่อน แต่ถึงยังไงฉันก็จะหาเวลาไปเยี่ยมแม่ซักอาทิตย์ให้ได้..

( ว่างวันไหนก็มาสิ เดี๋ยวแม่ทำกับข้าวอร่อยๆไว้รอ.. )

"หนูจะหาเวลาว่างไปหาแม่นะ..."

( แล้วนี้เป็นอะไร...นํ้าเสียงไม่ค่อยโอเคเลย มีเรื่องอะไรรึป้าวลูกพีช...บอกแม่ได้นะ.. )

"แม่ว่าหนูเป็นคนยังไงคะ...ที่มีคนไหม่ได้เร็วขนาดนี้.." ตอนนี้เรายังไม่เปิดตัวในมหาลัย คงมีแค่เพื่อนฉันและเพื่อนพี่ไฟนอลที่รู้ ฉันเลยเริ่มต้นด้วยการถามความคิดเห็นของผู้เป็นแม่..

( การเริ่มต้นไหม่มันไม่ใช่เรื่องที่ผิดนะลูกพีช...ยิ่งถ้าเรามั่นใจว่าคนคนนั้นเขาจะไม่ทำให้ลูกผิดหวังอีกมันก็ถือเป็นเรื่องดีสำหรับตัวเรา.. )

"หนูรักเขาค่ะแม่...แต่เราดูเหมือนจะไปกันไม่ได้..."

( แล้วเขารักลูกมั้ย ? )

"รักค่ะ..แต่เราต่างกันเกินไป พ่อของเขาเป็นถึงเจ้าของมหาลัยแต่หนูแค่เด็กทุน เขารับหนูไม่ได้ค่ะแม่.."

( พิสูจน์ให้ท่านเห็นสิ...ทำให้ท่านได้รู้ว่าไม่มีอะไรมาห้ามความรู้สึกได้.. )

"ค่ะแม่...ขอบคุณนะคะ"

( อย่าเครียดเลยนะลูกพีชมีอะไรก็โทรมาหาแม่ได้ตลอด... )

"ค่ะ...รักแม่นะ"

( แม่ก็รักลูกพีช.. )

"ไว้เดี๋ยวหนูโทรไปหาไหม่นะคะแม่..."

( จ้ะ...ตั้งใจเรียนนะ )

ตี้ด ! ฉันกดตัดสายแล้วหย่อนโทรศัพท์ลงกระเป๋า ก่อนจะยกมือขึ้นเช็ดคราบนํ้าตาบนใบหน้าออก มันซึมออกมาตอนไหนไม่รู้ ได้ยินเสียงแม่ฉันก็รู้สึกมีกำลังใจในการใช้ชีวิตขึ้นมาเป็นกองพอมองเข้าไปในห้องเรียนก็ต้องตั้งสติแล้วลืมเรื่องเมื่อกี้ ไม่นานฉันก็พาตัวเองเดินเข้ามาในห้องเรียนแล้วหย่อนตัวนั้งลงข้างนีโม่ที่กำลังใจจดใจจ่อกับการเรียนอยู่...

[ END... ]

โกดัง4XD..

ครืดดด....

เสียงแจ้งเตือนของการวางโปรแกรมด์เสร็จสิ้นเป็นที่เรียบร้อย มือหนาหยิบซองบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบแก้เครียด ก่อนจะหมุนเก้าอี้กลับไปหาคุณเตอร์ที่ยืนเฝ้ามองการกระทำของชายหนุ่มอยู่ภายในห้องทดลองงาน..

"ส่งของรอบที่แล้วเป็นไงบ้าง"

'ทุกอย่างเรียบร้อยดี' หุ่นยนต์ที่ทำหน้าที่เป็นเลขาตอบพร้อมฉายจอข้อมูลรายได้ของรอบสุดท้ายตรงสี่เหลี่ยมหน้าท้องตัวเองขึ้น

"ของล็อตหน้าสั่งเพิ่มเข้ามาเยอะกว่าเดิม...มึงจัดการจัดตารางนัดลูกค้าเอาไว้ด้วย"

'รับทราบ' คุณเตอร์ตอบ แล้วปิดจอข้อมูลลง

"กูคิดว่าไม่มีคนอยู่ที่นี้ซะอีก" เสียงของบุคคลมาไหม่ที่เดินเข้ามาในห้องดึงสายตาของหนึ่งมนุษย์หนึ่งหุ่นยนต์ให้หันไปมอง เพิร์ธเดินเข้ามาข้างในแล้วหย่อนตัวนั้งลงบนเก้าอี้ตัวที่ยังว่างด้วยใบหน้าตึงเครียด...

'นายเป็นอะไร'

"หน้าที่ของมึงมีแค่เรื่องงานไม่ใช่รึไง?"

'ถามแค่นี้ก็ไม่ได้...โถ่...ไปดีกว่า' คุณเตอร์เคลื่อนตัวออกมาจากห้อง ปล่อยให้สองหนุ่มคุยกัน ก่อนที่ไฟนอลจะปรายตามองเพิร์ธด้วยความสงสัยในขณะคนที่ถูกมองกำลังจ้องหน้าจอโทรศัพท์มือถือไม่วางตา..

"บัดซบ.."

"เชี้ยไรของมึง?" ชายหนุ่มพ้นควันบุหรี่ลอยคละคลุ้งไปทั่วห้องแล้วเอ่ยถามออกไป..

"ไอ้ไฟ...ช่วยไรกูหน่อย"

"ถ้าเป็นเรื่องช่วยมึงสับรางกูไม่เอาด้วย" ไฟนอลรีบปฏิเสธทันควันแล้วเบียนหน้าหนีไปทางอื่น

"ไอ้เหี้ย...น้องรินบอกให้กูไปหาอยู่ห้องช่วงเย็น ส่วนน้องจี้ชวนกูไปแดกข้าวแล้วแม่งเสือกชวนเวลาเดียวกัน...มึงช่วยกูหน่อยเพื่อนรัก"

"ไม่ใช่ปัญหาของกู...ก่อเองแก้เอง"

"ครั้งเดียวกูจะเลิกใช้ห้องมึง...ถ้ามึงยอมช่วย" ข้อเสนอของเพิร์ธส่งผลให้ใบหน้าหล่อเหลาหันกลับไปมองด้วยสีหน้าครุ่นคิด

"มึงก็เลือกซักคนดิว่ะ...มีห่าไรยากจะได้ไม่เป็นภาระกู" ไฟนอลเอ่ยตอบด้วยนํ้าเสียงเรียบนิ่งแล้วเขี่ยมวลบุหรี่ลงถาดเตรียมตัวจะลุกออกไปข้างนอก

"ถ้ากูเลือกได้กูคงไม่ขอให้มึงช่วย"

"ไอ้สองตัวนั้นไง...ใครก็ได้ที่ไม่ใช่กู"

หมับ ! ทิ้งท้ายไว้แค่นั้นร่างหนาก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินผ่านตัวเพิร์ธไปแต่เขากลับกอดรั้งไฟนอลไว้จากด้านหลังแล้วกกกอดแน่นไม่ให้ไปไหน..