พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1

เล็บมือที่ถูกฉีกด้วยแหนบเย็นๆ เธอกล้ำกลืนความเจ็บปวดขั้นรุนแรงเหมือนดั่งสัตว์ป่าดุร้ายที่อ้าปากกว้างอันเต็มไปด้วยเลือด

หญิงสาวสองสามคนในเครื่องแบบนักโทษเรือนจำกำลังกดขี่ข่มเหงผู้หญิงร่างบางผอมแห้งซึ่งอยู่ในชุดเครื่องแบบนักโทษเรือนจำเหมือนกัน

หลิงอี้หรานทำได้เพียงแค่มองในขณะที่เล็บนิ้วมือของเธอถูกฉีกไปทีละนิ้ว กลิ่นอับในห้องขังพร้อมกับเลือดที่กำลังไหลออกมาจากนิ้วมือของเธอนั้นช่างน่าขยะแขยง

“ทนายหน้าใหม่ไม่มีอะไรมากไปกว่ากองขี้โคลน” เสียงอันเยือกเย็นและแข็งกร้านดังขึ้นเหนือศีรษะของหลิงอี้หราน

เธอเงยหน้าขึ้นมาด้วยความสิ้นหวังและมองไปยังใบหน้าที่สวยและทรงเสน่ห์ตรงหน้าของเธอ ใครจะคิดว่าดาราซึ่งเป็นที่นิยมทั้งทางด้านภาพยนตร์และโทรทัศน์ที่ดูไร้เดียงสายิ่งกว่าดอกบัวจะเลวทรามได้ขนาดนี้?

“ห่าวอี้เหมิง ทำไมกัน?” เธอถามด้วยเสียงอันสั่นเทา

“เธอฆ่าน้องสาวของฉัน ยังจะกล้าถามว่าทำไมอีกเหรอ?” ห่างอี้เหมิงพูดอย่างดูถูกด้วยสายตาอันชั่วร้ายขั้นสุด แม้แต่มุมปากของเธอ ก็เผยให้เห็นถึงความเย็อกเย็นที่เสียดแทงเข้าทะลุกระดูก

“ไม่ใช่ฉัน… ฉันผิดไปแล้ว!” เธอพูดด้วยความยากลำบากและส่ายหัวของเธออย่างต่อเนื่อง ในขณะที่เม็ดเหงื่อที่ใหญ่อย่างกับเมล็ดถั่วไหลออกจากร่างกายเธออย่างต่อเนื่อง ใบหน้าอันเปราะบางและน่ารักของเธอแทบจะบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด

ในทางกลับกันห่าวอี้เหมิงสั่งให้คนที่กระทำอยู่ “กระทำต่อไป” เท่านั้น

ทันทีที่เธอพูดจบบุคคลนั้นก็กระทำอย่างเร็วขึ้น

ภายในไม่กี่นาทีเล็บมือของหลิงอี้หรานก็ถูกถอนออกจนหมด เลือดข้นสีแดงค่อย ๆ ไหลออกมา ๆ จากบาดแผลที่ฉีกสลายของเธอ เลือดแดงสดไหลนองทั่วพื้นห้องขัง

หลิงอี้หรานกำลังเอาชนะกับความเจ็บปวด เธอยังคงพยายามอย่างเต็มที่เพื่อที่จะยกร่างตัวเองขึ้นกับตาสีดำของเธอที่จับจ้องไปยังชายคนหนึ่งซึ่งยืนอยู่ข้างห่าวอี้เหมิง

นั่นคือ… อดีตแฟนเก่าของเธอ ชายผู้ซึ่งเคยให้คำมั่นสัญญาว่าจะดูแลปกป้องเธอไปตลอดทั้งชีวิตที่เหลือของเธอจนกว่าจะหาไม่

ในอดีตแม้ว่านิ้วมือของเธอจะเคยถูกเข็มทิ่มแทงโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่เขาก็จะรู้สึกทุกข์ใจเป็นเวลานาน แต่ตอนนี้เขาเพียงแค่เฝ้าดูเล็บของเธอที่ถูกดึงออกไปทีละนิ้ว ๆ

“จื่อ...จื่อฉี…” เธอร้องแทบจะสุดเสียงของเธอ “ขอร้อง… ขอร้องเถอะนะ เชื่อฉันเถอะ…”

เขายังคงสวมสูทและผูกเนคไทเหมือนดั่งเคย เเต่เมื่อเขามองเธอด้วยแววตาอันมืดมนของเขานั้น ทั้งหมดนั้นล้วนเหลือเพียงหมอกควันจาง ๆ และความเฉยเมย

“จื่อฉี คุณคงไม่ได้เห็นใจผู้หญิงคนนี้หรอก ใช่ไหม? เธอพรากชีวิตพี่สาวของฉัน ฉันต้องการให้เธอได้นอนตายตาหลับ”

ห่าวอี้เหมิงควงแขนของชายผู้นี้ไว้ด้วยความรัก การแสดงออกที่เลวร้ายของเธอกลับกลายเป็นรู้สึกอบอุ่นเมื่อเธออยู่กับเขา

“เธอสมควรได้รับมันแล้ว ไม่มีอะไรจำเป็นจะต้องสงสารเธอ “เซียว จื่อฉี ลูบผมของห่าว อี้เหมิง ที่ดูแลรักษามาอย่างดีด้วยความอ่อนโยน “ทำตามที่คุณต้องการเลยครับ”

เขาทำราวกับว่าผู้หญิงที่เลือดกำลังไหลออกจากปลายนิ้วของเธออย่างท่วมทันบนพื้นนั้นเป็นสิ่งของที่ไร้ซึ่งความรู้สึก

หลิง อี้หราน เบิกตากว้างในทันที

“สมควรเหรอ?”

“ฮะ!”

ชายคนนี้ซึ่งครั้งหนึ่งเขาเคยรักและหวงแหนเธอราวกับดั่งแก้วตาดวงใจ และตอนนี้ทิ้งไว้เพียงประโยคเดียวให้กับเธอ — เธอสมควรได้รับมัน

ด้วยพละกำลังที่ไม่รู้มาจากไหน เธอผละออกจากคนที่กำลังควบคุมร่างกายของเธอและพยายามดิ้นรนที่จะไต่ไปข้างหน้าเพื่อพยายามเข้าไปใกล้ ๆ ชายคนนั้น

“จื่อฉี ฉันไม่รู้เรื่องอุบัติเหตุนั่น ฉันไม่ได้ขับภายใต้รถคันนั้นในวันนั้นจริงๆ มันเป็นรถของห่าวเหมยยวี่… ที่ชนฉัน…”

มือซ้ายซึ่งไม่มีเล็บของเธอถูกเหยียบลงกับพื้นอย่างแรง หลังมือของเธอเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

อย่างไรก็ตามทั้งหมดทั้งปวงยังคงเจ็บไม่เท่ากับความเจ็บปวดหัวใจของหลิงอี้หรานในตอนนี้

เธอเงยหน้าด้วยความลำเค็ญเเล้วมองไปที่เซียวจื่อฉีที่เหยียบย่ำมือของเธอด้วยรองเท้าหนังของเขา เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะใจร้ายได้ถึงเพียงนี้

นั่นคือความเจ็บแสนสาหัสบนมือของเธอ เธอหายใจเข้าลึก ๆ และถามด้วยเสียงที่แหบซ่าน “คุณเคยรักฉันบ้างไหม?”

“สิ่งที่ผมเสียใจที่สุดตลอดทั้งชีวิตของผมคือการขอให้คุณเป็นแฟนกับผม” เซียวจื่อฉีกล่าวด้วยเสียงที่เย็นชา

“จื่อฉี มือที่ไร้ความรู้สึกของเธอ มือคู่นี้ที่ขับรถชนและพรากชีวิตพี่สาวของฉัน” เสียงของห่าว อี้เหมิง ดังขึ้น

วินาทีต่อมา เธอได้ยินเขาพูดว่า "โอเค!"

จากนั้นก็ได้ยินเสียงกระดูกแตกในขณะที่เธอรู้สึกถึงความเจ็บปวดอย่างรุนแรงที่ดูเหมือนจะระเบิดในร่างกายของเธอ …

—

“อ๊า!” หลิง อี้หราน ลืมตาขึ้นทันทีจากนั้นเธอจึงรตระหนักได้ว่าเธอฝันถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในคุกเมื่อหลายปีก่อน

เธอมองไปยังมืออันตายด้านของเธอหลังจากถูกจำคุกสามปีมือของเธอก็ไม่นุ่มนวลและบอบบางเหมือนก่อนในอดีตอีกต่อไป

แม้ว่าเล็บทั้ง 10 นิ้วของเธอจะงอกกลับมา แต่มือของเธอก็ยังคงรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดนั้น

ในตอนนั้นกระดูกที่นิ้วของเธอแหลกไปทีละนิ้ว แม้ว่าเธอจะไม่ได้สูญเสียมันไปทั้งหมดเนื่องจากกระดูกรักษาเยียวยาตัวมันเอง ข้อต่อของนิ้วเธอดูบิดเบี้ยวไปเล็กน้อยและเธอไม่สามารถที่จะเคลื่อนไหวหรือขยับนิ้วของเธอได้ดีในหลาย ๆ การเคลื่อนไหว

นิ้วของเธอทำให้เธอยิ่งทวีคูณความเจ็บปวดเมื่อข้างนอกนั้นหนาวเย็นและเปียกชื้น