พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1012

“ขอบคุณคุณมากเลยนะคะ แต่ไม่เป็นไร มันนานมากแล้วค่ะ อี้ จิ่นหลีเคยพาฉันไปตรวจมาแล้ว” หลิง อี้หรานกล่าวพลางชักมือกลับ หมอที่เธอเคยพบบอกว่าการรักษานิ้วมือของเธอให้กลับมาเหมือนเดิมไม่สามารถทำได้ เพราะมันผ่านมานานเกินไปแล้ว

อี้หรานทำได้เพียงแค่กินยาบางตัว เพื่อระงับอาการเจ็บปวดเวลาที่อากาศชื้นหรือหนาวเท่านั้น

“คุณมาถึงนี่แล้วก็ให้หมอซูช่วยดูให้สักหน่อยเถอะนะ เขาไม่ได้รับคนไข้ง่าย ๆ นะครับ” ลี่เฉินกล่าวก่อนจะพาตัวหญิงสาวเข้าไปด้านใน

อี้หรานมองเห็นเพียงแต่คลินิกโล่ง ๆ มีชายแก่สวมเสื้อกาวน์สีขาวเข้ากับสีของหนวดเคราที่ไม่ได้รับการตัดแต่งกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ บนกำแพงตรงข้ามเก้าอี้มีโทรทัศน์ขนาด 32 นิ้ว เปิดช่องละครรักน้ำเน่าที่กำลังดังอยู่ในช่วงนี้

อี้หรานเคยได้ยินเพื่อนที่ทำงานคุยกันว่ามันคือละครโศกนาฏกรรมขนานแท้

ชายแก่ยังคงจ้องมองจออย่างตั้งใจด้วยสีหน้าจริงจัง ราวกับว่าเขากำลังดูสารคดีอะไรสักอย่างอยู่

“หมอซู ช่วงนี้ภรรยาคุณคงติดละครเรื่องนี้แน่เลยใช่ไหมครับ?” กู้ ลี่เฉินส่งเสียง

คนที่ถูกเรียกว่าหมอซูหันหน้ากลับมาทันที เมื่อสังเกตเห็นลี่เฉิน ชายแก่จึงบ่นออกมา “ช่วยบอกให้บริษัทคุณทำละครน้ำเน่าออกมาน้อยลงหน่อยได้ไหม? ภรรยาผมติดจนต้องดูทุกคืน แถมยังบังคับผมดูด้วยอีก แล้วเธอยังถามให้ผมเล่าอีกนะ”

แต่ชายแก่ ๆ แบบเขาจะทนดูละครน้ำเน่าได้อย่างไร? ด้วยเหตุนี้… หมอซูจึงไม่สามารถตอบคำถามเรื่องละครกับภรรยาได้ จนทำเอาเธอมีน้ำโห และเริ่มลากเอาเรื่องเขาไม่ดูละครเป็นเพื่อนเข้ามาโยงกับปัญหาความสัมพันธ์

ภรรยาบอกว่าถ้าเขาไม่ใส่ใจที่จะดูโทรทัศน์กับเธอและตั้งใจดูมันจริง ๆ หมายความว่าชายแก่ไม่จริงจังกับการแต่งงานมากพอ