พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1084

“ใช่จ้ะ แม่บอกไปแล้วครั้งก่อนว่าเขาเป็นพ่อของลูกจริง ๆ ไม่ใช่เหรอจ๊ะ?” โจวเชียนหยุนพูด เธอไม่เคยมีความตั้งใจจะปกปิดความจริงจากลูกชายไปตลอดทั้งชีวิต

ถึงอย่างนั้นเธอก็ตั้งใจไว้ว่าจะรอจนกว่าเด็กชายจะอายุ 18 ปี แล้วค่อยบอกเขา แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่ามันจะล่วงหน้ามาไกลเลยทีเดียว

“ทำไมคุณพ่อถึงกลับมาจากสวรรค์ได้ในตอนนี้เหรอครับ?” เด็กน้อยถามขณะที่มองไปยังเย่เหวินหมิง

เย่เหวินหมิงแทบจะสำลัก เขากลอกตาและมองไปยังโจวเชียนหยุน

โจวเชียนหยุนรู้สึกอับอายเล็กน้อย ‘ทำไมฉันต้องบอกลูกว่าพ่อเขาขึ้นสวรรค์ไปแล้วด้วยเนี่ย?’

“ตอนนั้นพ่อไม่รู้ว่าลูกอยู่ไหน แต่ตอนนี้พ่อรู้แล้ว พ่อจะคอยอยู่เคียงข้างอาหยันน้อยเองนะ” เย่เหวินหมิงกล่าว

จะว่าไปก็แปลก เขามักดูเฉยชาอยู่เสมอ แต่กับเลือดเนื้อเชื้อไขเพียงหนึ่งเดียวของเขา เขากลับอ่อนโยนด้วยอย่างไม่รู้ตัว เขารู้สึกเสียใจ โดยเฉพาะเมื่อเห็นเครื่องช่วยฟังที่ลูกชายของเขาสวมอยู่

แม้ว่าลูกชายของเขาจะเกิดมาพิการด้านการฟัง แต่เขาจะไม่ยอมให้อาหยันน้อยด้อยกว่าใคร เขาอยากทำให้ลูกชายของเขาอยู่เหนือกว่าคนอื่นจนไม่มีใครกล้าล้อเลียน!

เด็กน้อยแสดงความเขินอายออกมาแต่ก็ยิ้มอย่างคาดหวัง “ขอผมขี่คอได้ไหมฮะ?” ดวงตาของเขาที่ดูคล้ายกับของโจวเชียนหยุนเต็มไปด้วยความปรารถนา

เขาอิจฉาเด็กคนอื่น ๆ มาตลอดที่ได้ขี่คอพ่อของพวกเขา แม้ว่าก่อนหน้านี้แม่จะให้เขาขี่คอ แต่เขาก็ยังอยากให้พ่อเป็นคนทำมันอยู่ดี

ครั้งก่อนลุงกวอให้เขาขี่คอ เขามีความสุขมาก เขาก็เคยแอบสงสัยอยู่เช่นเดียวกันว่าพ่อคงจะให้เขาขี่คอถ้าท่านยังอยู่

ไม่น่าเชื่อเลยว่าจู่ ๆ พ่อของเขาก็ปรากฏตัวขึ้น

เย่เหวินหมิงขมวดคิ้ว ‘ขี่คอ?’ สิ่งนี้ดูเป็นเรื่องห่างไกลกับตัวเขาอยู่มาก

พ่อและลูกชายมองหน้ากันท่ามกลางความเงียบที่โรยตัวลงมา