พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1087

นอกจากนั้น... ท่าทางของเขาก็ยังคงเหมือนเดิมก่อนที่เธอจะดึงม่านปิด เขายังคงยืนอยู่ตรงนั้นด้วยคางที่เชิดขึ้น และมองมาทางเธอ!

จู่ ๆ หลิงอี้หรานก็มีความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ และเธอก็วิ่งออกจากห้องไป

เธอไม่รู้ว่าร่มอยู่ไหน ดังนั้นหลิงอี้หรานจึงหยิบผ้าห่มขึ้นมากางไว้บนหัวและวิ่งออกไปท่ามกลางสายฝนเพื่อไปยังสระบัว

แม้ว่าผ้าห่มจะปกคลุมหัวของเธอและร่างกายบางส่วน แต่สายฝนก็ยังกระทบกับแขนและร่างกายส่วนหน้าของเธอ

หยดฝนเย็นยะเยือกราวกับน้ำแข็ง

หลิงอี้หรานรีบวิ่งไปหาอี้จิ่นหลี อ้าปากเล็กน้อย และพูดว่า “คุณมายืนทำอะไรตรงนี้? ฝนกำลังตกนะ รีบกลับเข้าไปเถอะ”

ถึงอย่างนั้นเขากลับไม่ขยับเขยื้อนและยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม “เธอออกมาทำไม?” น้ำเสียงเย็นชาของเขาดังขึ้นท่ามกลางบรรยากาศสายฝนยามค่ำคืน

เขาเปียกไปทั้งตัว ทั้งผมและใบหน้าของเขาเปียกไปด้วยเม็ดฝน และดวงตาดำขลับของเขาก็กำลังมองมายังเธอผ่านสายฝนที่โปรยปราย

“เราค่อยคุยกันหลังจากที่คุณเข้าไปข้างในก็ได้” เธอพูดและจับแขนเพื่อดึงให้เขาเข้าไปข้างใน

ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ขยับเลย “ทำไมเธอถึงออกมา?” เขาถามย้ำคำถามเดิม

หลิงอี้หรานไม่มีทางเลือกนอกจากพูดว่า “แล้วฉันควรยืนมองดูคุณตากฝนทั้งคืน แทนที่จะออกมาเหรอ?”

“เธอเป็นห่วงว่าฉันจะติดฝนงั้นเหรอ?” เขาถาม

หลิงอี้หรานพูดไม่ออก เธอมองเขา และเห็นว่าสายฝนมีแต่จะตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ จนเขาเปียกไปทั้งตัว เขาอาจจะป่วยได้ถ้ายังยืนอยู่อย่างนี้

ทั้งหมดที่เธอได้ยินมีเพียงเสียงของฝน

หลังจากเงียบไปนาน หลิงอี้หรานก็พูดว่า “เอาเป็นว่าฉันห่วงก็ได้ ทีนี้เราเข้าไปข้างในกันได้หรือยังล่ะ?”