พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1137

ชินเหลียนอีเคยมาที่นี่แล้วหลายครั้ง ดังนั้นเธอจึงค่อนข้างคุ้นกับวัดนี้พอสมควร เธอพาหลิงอี้หรานไปซื้อธูปและทองแผ่นในวัดก่อนจะไปยังโถงหนึ่งซึ่งอยู่ใกล้กับทางเข้าวัดที่สุด

มีกระถางธูปตั้งอยู่ตรงทางเข้าห้องโถง หลิงอี้หรานเดินตามชินเหลียนอีและจุดธูปก่อนจะปักธูปลงไปในกระถางธูป

ในตอนที่ทั้งสองกำลังจะเข้าไปในห้องโถงของวัด หลิงอี้หรานก็ได้ยินคนที่กำลังจุดธูปอยู่ข้างหลังพวกเธอพูดว่า “เธอได้ยินหรือยัง? อี้จิ่นหลีก็อยู่ที่นี่ด้วยนะ”

“อี้จิ่นหลี? อี้จิ่นหลี... คนในตระกูลอี้น่ะเหรอ?”

“จะมีอี้จิ่นหลีไหนมาที่นี่พร้อมกับมีรปภ. คอยตรวจนู่นตรวจนี่ตรงหน้าทางเข้าวัดแบบนี้อีกล่ะ?”

หลิงอี้หรานตัวสั่น เธอคิดว่าบางทีคงเป็นเพราะชื่อของเขาอยู่ในก้นบึ้งของหัวใจเธอมาตลอด และเธอไม่เคยได้ยินชื่อของเขาอีกเลยตั้งแต่ออกมาจากคฤหาสน์หลังนั้น

ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่คิดว่าจะได้ยินชื่อของเขาอีกครั้งเร็วขนาดนี้! แล้วพวกเขา... ยังอยู่ในวัดเดียวกันอีกด้วย

ชินเหลียนอีเองก็ได้ยินเรื่องนี้ด้วยเช่นกัน เธอมองไปยังหลิงอี้หรานด้วยท่าทางที่ค่อนข้างจะอึกอักในทันที “เรา... กลับกันทันทีที่ไหว้พระเสร็จไหม?”

หลิงอี้หรานพูดด้วยท่าทีที่แสร้งเป็นว่าไม่รู้สึกอะไร “ไม่ต้องห่วงน่า ฉันไม่เป็นไร เขาอยู่ในวัดแล้วยังไง? นี่ฉันต้องรีบออกจากเมืองเฉินเพราะเขาอยู่ในเมืองเฉินด้วยไหม? ในเมื่อเรายังอยู่ในเมืองเดียวกัน ก็คงมีความเป็นไปได้ที่เราอาจบังเอิญเจอกันที่ไหนสักที่อยู่แล้ว”

พูดจบหลิงอี้หรานก็จับชินเหลียนอีไว้แล้วเดินเข้าห้องโถงของวัดไป

ในห้องโถงมีรูปปั้นพระพุทธรูปอยู่สี่องค์ และหลิงอี้หรานก็สักการะจนครบทุกองค์

ทว่าเมื่อพวกเขาเตรียมตัวจะเดินออกไปจู่ ๆ ก็มีคนหลายคนออกมาห้องโถงนั้น และหนึ่งในนั้นคือ อี้จิ่นหลี!

หลิงอี้หรานมองร่างนั้นอยู่แวบหนึ่งก่อนจะหันหนีโดยไม่รู้ตัวและพยายามออกจากวัดไป คนที่มาสักการะคนอื่น ๆ พากันรีบเข้าไปในห้องโถงในทันทีที่ป้ายห้ามเข้าถูกนำออกไป

หลิงอี้หรานสะดุดและล้มลงกับพื้น

“อี้หราน!” ชินเหลียนอีร้องเรียกเธออย่างรวดเร็วขณะที่พยายามดึงหลิงอี้หรานที่ล้มอยู่บนพื้นขึ้นมา

ถึงอย่างนั้นเพราะมีคนที่มาสักการะคนอื่น ๆ เดินไปมาอย่างรวดเร็วอยู่รอบ ๆ แม้พวกเขาจะหลบหลีกหลิงอี้หรานที่ล้มอยู่บนพื้น แต่หลิงอี้หรานก็ไม่สามารถลุกขึ้นได้ในทันที