พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1170

เธอขนลุกเมื่อนึกถึงอุบัติเหตุของเธอกับห่าวเหมยยวี่ เธอยังจำได้ถึงความรู้สึกกลัวเหล่านั้น

ทว่าอุบัติเหตุรถชนในครั้งนี้... ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกกลัว แต่เป็น... ความขมขื่นอันหนักอึ้ง

“ผมแค่ช่วยคนที่ผมรัก ทำไมคุณต้องขอบคุณผมด้วยล่ะ?” กู้ลี่เฉินกล่าวพร้อมด้วยรอยยิ้มบาง ๆ ซึ่งมีความอ่อนโยนซึ่งหาชมได้อยากปรากฏอยู่

หวาลี่ฟางมองรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาด้วยความหึงหวง รอยยิ้มของลี่เฉินที่มีให้หลิงอี้หราน!

“ลี่เฉิน คุณพูดเรื่องช่วยอะไรเหรอคะ? เมื่อวานไม่ใช่ว่าคุณประสบอุบัติเหตุหรอกเหรอ?” หวาลี่ฟางถามด้วยความสับสน

แทนที่จะได้รับคำตอบกู้ลี่เฉินกล่าวว่า “ลี่ฟาง ผมอยากกินนมถั่วเหลือง ทำไมคุณไม่ลงไปซื้อให้ผมหน่อยล่ะ?”

หวาลี่ฟางสัมผัสได้ว่ากู้ลี่เฉินจงใจกีดกันเธอ แต่ตอนนี้เธอไม่สามารถหาเหตุผลปฏิเสธมาเพื่อปฏิเสธการลงไปซื้อนมถั่วเหลืองให้เขาได้ ดังนั้นเธอจึงตอบได้เพียงว่า “ได้ค่ะ ฉันจะไปซื้อให้”

ถึงอย่างนั้นระหว่างทางที่ออกจากห้องพักฟื้นไป ปลายหางตาเธอก็เหลือบไปเห็นทั้งสองคนที่อยู่ห้อง แล้วความริษยาก็เพิ่มขึ้นในดวงตาของเธอ

‘อี้หรานเป็นความน่ารำคาญจริง ๆ เหมือนที่หลิงลั่วอินบอกไว้ไม่มีผิด ฉันคงไม่มีวันอยู่ในสายตาของลี่เฉินถ้ายังมียัยหลิงอี้หรานอยู่!’

คงมีเพียงการที่กู้ลี่เฉินเกลียดและไล่หลิงอี้หราน หรือการที่เขาผิดหวังในตัวหลิงอี้หรานสุด ๆ เท่านั้นที่หวาลี่ฟางถึงจะได้โอกาสอยู่กับลี่เฉินจริง ๆ

ด้วยความคิดนี้ในหัว หวาลี่ฟางก็แอบตัดสินใจเงียบ ๆ

ในห้องพักฟื้น หลิงอี้หรานมองกู้ลี่เฉินและถามด้วยความเป็นห่วง “รู้สึกยังไงบ้างคะ? เจ็บแผลหรือเปล่า?”

รอยยิ้มบนริมฝีปากของเขากว้างขึ้น “ในที่สุดคุณก็เป็นห่วงเป็นใยผมสักที”