พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1172

เมื่อเธอตื่นขึ้นมาเช้านี้ เธอก็พบว่าตัวเองยังถือสายค้างไว้อยู่

และทิงซิน... ไม่วางสายเลยทั้งคืน!

จากนั้นเธอก็ทำเสียงขึ้นมา แล้วเขาก็พูดอรุณสวัสดิ์กับเธอทันที

น้ำเสียงของเขาแหบเล็กน้อย เธอสงสัยว่าเขาจะได้หลับสบายไหมหลังจากที่เธอรบกวนเขาทั้งคืน หรือ... เขาจะไม่ได้นอนเลยหรือเปล่า?

เมื่อพูดถึงเรื่องนั้น ตอนนี้ก็เป็นเวลาสองสัปดาห์แล้วที่เขาไปจากเมืองเฉิน แต่เธอกลับคิดถึงเขามากเลย!

เธออยากเจอเขาสุด ๆ !

คนคนหนึ่งจะรู้ขึ้นมาว่าเขาต้องการอะไรหลังจากที่ได้ประสบกับเหตุการณ์ระหว่างความเป็นกับความตาย

เมื่อชินเหลียนอีเดินออกมาจากสถานีรถไฟฟ้าใต้ดินและเดินไปยังประตูทางเข้าหมู่บ้าน และฝีเท้าของเธอก็หยุดลงครู่สั้น ๆ

รถสีดำหยุดลงไม่ไกล และร่างหนึ่งก็ลงมาหาเธอ

ดวงตาของชินเหลียนอีแดงขึ้นมา และรู้สึกอยากจะร้องไห้ในทันที!

“เหลียนอี ผมกลับมาแล้ว” เสียงทุ้มแหบห้าวเล็กน้อยของเขาพูด เขามองเธอด้วยความอ่อนโยน แต่ก็เจือความเป็นห่วงไว้ด้วย

ชินเหลียนอีร้องออกมาเสียงดังและกระโจนเข้าไปในอ้อมแขนของไป๋ทังซินในทันที

แต่น้ำตาของเธอทำให้เขาร้อนใจ และทำได้เพียงพึมพำว่า “ไม่ร้องนะ... เหลียนอี ไม่ร้อง...”

ใช้เวลาสักพักในที่สุดชินเหลียนอีก็หยุดร้องไห้

ถึงอย่างนั้น เมื่อเธอเงยหน้ามองไป๋ทิงซิน ดวงตาของเธอก็แดงและบวมเป่ง ทั้งยังชุ่มไปด้วยระลอกคลื่นน้ำตา “ไป๋ทิงซิน ฉันคิดถึงคุณมาก รู้ไหมคะว่า... เมื่อวานฉันกลัวขนาดไหน? ฉันกลัวว่าจะไม่ได้เจอหน้าคุณอีก!”

เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นจนเสียงอู้อี้ขณะพูด

“ผมรู้ครับ” เขาพูด น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนเหมือนกับมีน้ำชโลมใจด้วยคำพูดของเขา “เพราะผมก็กลัวเหมือนกัน ผมกลัวว่าจะไม่ได้เจอคุณอีก โชคดีจริง ๆ ที่คุณปลอดภัย”