พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1197

“คุณจำสิ่งที่คุณพูดครั้งสุดท้ายก่อนเราจะจากกันที่โรงพยาบาลตอนเด็กได้ไหม?” เขาโพล่งถามขึ้นมา

“คะ?” หวาลี่ฟางกะพริบตาและกล่าวว่า “แน่สิคะ ฉันจำได้ ฉันให้สร้อยข้อมือคุณไม่ใช่เหรอคะ? ฉันยังบอกคุณด้วยว่าให้เราใช้มันเป็นสัญลักษณ์ระหว่างกัน ฉันบอกคุณว่าให้คุณเอาสร้อยข้อมือมาด้วยตอนที่มาเจอฉัน เพื่อที่ว่าถึงคุณจะมาหาฉันช้าไป เราก็จะยังมีสร้อยข้อมือที่เอาไว้บอกได้ แม้ว่าหน้าตาเราจะเปลี่ยนไป แต่เราก็จะยังสามารถจำกันและกันได้ไงคะ”

หวาลี่ฟางจงใจกล่าวเสริมขึ้นอีกว่า “ทั้งหมดนี้เป็นเพราะฉันจำมาจากละครในทีวีที่นักแสดงนำชายหญิงเขาจำกันได้ด้วยจี้หยกครึ่งซีก ฉันเลยทำตามไงคะ”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น กู้ลี่เฉินก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มแห้ง ‘ฉันกำลังคิดอะไรอยู่? นี่ฉันหวังว่าสิ่งที่หลิงอี้หรานพูดเป็นจริงงั้นเหรอ? นี่ฉันหวังให้ผู้หญิงคนนั้นเป็นเด็กสาวคนนั้นที่ช่วยฉันไว้ตอนเด็กงั้นเหรอ? นี่ฉันหวังวว่าคนที่ฉันคิดถึงมาตลอดหลายปีเป็นอี้หรานเหรอ?

‘แต่คนนั้นคือลี่ฟาง! แม้ว่าลี่ฟางจะไม่ใช่แบบที่ฉันคิด ไร้ประโยชน์ และพยายามจะหาประโยชน์จากฉันที่สุด แต่เธอก็เป็นคนที่เคยช่วยชีวิตฉันเอาไว้!’

ลี่ฟางไม่สามารถอธิบายได้ว่ามีบางสิ่งเกิดขึ้น แม้จะเล็กน้อยก็ตาม

“อืม คุณเคยพูด” กู้ลี่เฉินพึมพำ

“ใช่สิคะ ฉันเอง... ลี่เฉิน... นี่คุณเชื่อสิ่งที่แหรานพูดเหรอ? เธอพูดแบบนั้นก็เพื่อช่วยกวอซิ่นหลี่แค่นั้นแหละค่ะ! เพราะเธอรู้ว่าถ้าคุณเชื่อ คุณก็คงจะตอบตกลงทุกอย่างที่เธอขอ แล้วถ้าคุณอยากให้ฉันเป็นคนเลิกเอาเรื่องกวอซิ่นหลี่ ฉัน... ก็จะตอบตกลงค่ะ”

หวาลี่ฟางแสดงสีหน้าเต็มไปด้วยความรักขณะที่พูด

กู้ลี่เฉินเม้มปากบางของเขาแน่น และมองหวาลี่ฟางราวกับกำลังครุ่นคิด

หัวใจของหวาลี่ฟางเต้นแรง ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังคงแสดงความเศร้าสร้อยบนใบหน้า และกัดริมฝีปากของเธอขณะพูดตะกุกตะกัก “ลี่เฉิน คุณ... คุณไม่เชื่อฉันเหรอคะ? อีกอย่างคุณเป็นคนที่มาหาฉันก่อนนะคะ ก่อนหน้านี้ฉันไม่รู้เลยว่าเด็กชายที่ฉันช่วยคนนั้นจะเป็นทายาทของตระกูลกู้!”