พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1210

เป็นไปตามคาดเมื่อรถหยุดลงอี้จิ่นหลีก็ลงมาจากรถ เมื่อเขาเห็นหลิงอี้หราน เขาก็หยุดเดินและมองมายังเธอ

“ฉัน... ฉันมีเรื่องต้องขอร้องคุณ” เธอพูดเสียงแหบแห้ง เธอไม่ได้จิบน้ำสักหยดมาตั้งแต่คืนก่อน และตอนนี้ปากเธอก็แห้งผากอย่างรุนแรง

“เธอมาที่นี่เพื่อมาหาฉันเหรอ?” น้ำเสียงเย็นชาของเขาดังแผ่ว และมีความถากถางเจืออยู่ในนั้น “ความจำเธอแย่ขนาดนั้นเชียว หรือเธอไม่ใส่ใจคำพูดของฉันเลย? วันนี้เธอจงใจมาอยู่ตรงหน้าฉัน ทั้งที่เมื่อวานฉันบอกแล้วว่าอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก”

หลิงอี้หรานรุดไปข้างหน้าและจับแขนของอี้จิ่นหลีไว้แน่นด้วยมือทั้งสองข้าง “ฉันรู้ว่าคุณไม่อยากเจอเจอฉันอีก แต่... ฉันขอร้องคุณ ให้ฉันยืมสองล้านได้ไหม? ฉันจ่ายคืนคุณแน่ ฉันจ่ายคืนคุณพร้อมด้วยดอกเบี้ยเลย ฉันต้องการเงินก้อนนี้จริง ๆ !”

“สองล้านเหรอ?” เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย สิ่งที่เรียกว่า ‘คำขอร้อง’ ของเธอทำให้เขาแปลกใจ และความดูถูกในดวงตาของเขาก็ชัดเจนยิ่งขึ้น “เกิดอะไรขึ้น? กู้ลี่เฉินไม่ให้เงินเธอยืมหรือไง เธอเลยต้องแจ้นมาขอฉันถึงที่นี่?”

ใบหน้าของหลิงอี้หรานเปลี่ยนเป็นสีซีดในทันที เธอซีดเซียวอยู่เดิมแล้ว แต่ตอนนี้ดูเหมือนใบหน้าเธอจะไร้สีไปโดยสิ้นเชิง ริมฝีปากของเธอสั่นเทา แต่หลังจากนั้นเธอก็ไม่ได้พูดอะไร

เขามองเธออย่างสงบนิ่ง “ดูเหมือนฉันจะเข้าใจถูกล่ะสิ กู้ลี่เฉินไม่ให้เงินสองล้านกับเธอสินะ”

เขาดึงมือเธอออกจากแขนเสื้อของเขาขณะที่พูดว่า “อะไรทำให้เธอคิดว่าฉันจะเอาเงินสองล้านให้เธอยืม? เธอคิดว่าเราสนิทกันจนยืมสองล้านได้หรือไง?”

มือของเธอถูกดึงออกจากแขนของเขาแล้ว

“หลิงอี้หราน เป็นเธอเองนะที่ขอให้ฉันปล่อยเธอไป และเธอก็เหยียบย่ำความรู้สึกที่ฉันมีให้เธอจนไม่มีชิ้นดี เมื่อวานเธอเป็นคนพูดเองว่าเธอไม่เสียใจ! เพราะอย่างนั้นตอนนี้เธอก็ไม่ต้องมาขออะไรจากฉันแล้ว การที่เธอยังยืนอยู่ตรงหน้าฉันได้ถือว่าเมตตาเธอมากแค่ไหนแล้ว!” พูดจบเขาก็เดินเข้าอาคารไปราวกับไม่อยากมองมาที่เธออีก

หลิงอี้หรานยืนตัวแข็งทื่ออยู่ที่เดิม ใบหน้าของเธอมีความขมขื่นปรากฏ