พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1215

“ลี่เฉิน คุณไม่ได้... คิดถึงอี้หรานหรอกเหรอคะ? ที่คุณทะเลาะกับอี้หรานเพราะเรื่องของฉันจะไม่เป็นไรเหรอคะ? อี้หรานอุตส่าห์มาขอเจอคุณเพื่อกวอซินหลี่เลยนะคะ คุณโอเคที่จะไม่เจอเธอจริงเหรอ?” หวาลี่ฟางกล่าวพลางแสร้งรู้สึกผิด

“คุณไม่ต้องถามคำถามพวกนั้นแล้วล่ะ คุยกับทนายของคุณได้เลยถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับการฟ้องร้อง” กู้ลี่เฉินกล่าวอย่างเย็นชา

ในทันใดนั้นเองหวาลี่ฟางก็เริ่มร้องไห้และดูเหมือนกำลังเช็ดน้ำตาขณะที่ก้มหน้าลง “ลี่เฉิน ขอบคุณนะคะ ฉันคิดว่าคุณรักอี้หรานและจะแสดงความเป็นห่วงเธอด้วยการแนะนำฉันไม่ให้ฟ้องกวอซินหลี่เสียอีก ฉันคิดว่าคุณจะบอกให้ฉันกล้ำกลืนความเศร้าไว้ แต่... ไม่คิดเลยค่ะ ว่าคุณจะจ้างทนายมาให้ฉันและช่วยฉันเรื่องคดี ขอบคุณนะคะ คุณช่างดีจริง ๆ คุณยังเป็น... เหมือนเมื่อก่อนเลย”

เธออยากเรียกเขาว่าเฉินเฉิน แต่ก็ล้มเลิกไปเมื่อคิดถึงคำเตือนครั้งก่อน

ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องทำให้เขารำคาญด้วยการเรียกชื่อนั้น อย่างไรเสียตอนนี้สิ่งที่สำคัญคือการทำให้เขาหลีกเลี่ยงการเจอกับหลิงอี้หรานให้ได้มากที่สุด และทำให้เขาเหินห่างไปจากเธอ

กู้ลี่เฉินจ้องมองหวาลี่ฟาง “ถ้าเรื่องที่คุณพูดเป็นความจริง แน่นอนว่าผมต้องช่วยคุณเรียกร้องความยุติธรรมอยู่แล้ว”

ในเมื่อหลิงอี้หรานตัดสินใจแน่วแน่ว่าจะช่วยกวอซิ่นหลี่ เขาก็ค่อยเจอกับเธอหลังคดีความสิ้นสุดลงก็แล้วกัน เขาอยากให้เธอได้รู้ว่า กวอซิ่นหลี่อะไรนั่นที่เธอห่วงนักห่วงหนาไม่มีค่าพอให้เธอเชื่อใจ!

แล้วเธอก็จะได้เห็นว่าเธอเชื่อใจผู้ชายผิดคน!

ตอนนี้กู้ลี่เฉินคิดเช่นนี้

แต่เขาก็บอกไม่ได้เหมือนกันว่าเขาอยากให้หวาลี่ฟางได้รับความยุติธรรม หรือว่า... เขาแค่อิจฉากวอซินหลี่มากกว่ากันแน่!

...

หลิงอี้หรานนอนอยู่บนเตียงโรงพยาบาลในห้องวีไอพีพร้อมกับสายน้ำเกลือที่จิ้มอยู่บนหลังมือของเธอ ใบหน้าขาวซีดของเธอเป็นสีเดียวไปกับผ้าห่มที่คลุมตัวเธออยู่ เธอดูซูบซีดไปมาก ขณะที่ยังไม่ได้สติคิ้วของเธอก็ยังคงขมวดกันแน่น