พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1276

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เธอก็มองไปรอบห้องซึ่งเต็มไปด้วยรูปวาด “ฉันเป็นเพียงความหมกมุ่นหนึ่งในชีวิตของคุณเท่านั้น เป็นเพราะข้อตกลงที่เราทำกันไว้ตอนเด็กที่ทำให้คุณตามหาฉันมาตลอดหลายปี บางครั้งคนเราก็เป็นแบบนั้น ยิ่งเอามาไม่ได้ก็ยิ่งอยากได้ เริ่มแรกพวกเขาอาจจะมองทุกอย่างดีเกินกว่าความเป็นจริง แต่ฉันเป็นแค่คนธรรมดา”

ขณะที่หลิงอี้หรานพูด เธอก็หันไปมองอี้จิ่นหลีซึ่งยืนอยู่ข้างเธอ และยกมือของตัวเองวางรอบคอของเขา

ใบหน้าของอี้จิ่นหลีเคร่งขรึม ดวงตาดอกท้อคู่นั้นมองหลิงอี้หรานขณะที่เธอเขย่งเท้าเพื่อจูบริมฝีปากของเขา

เธอเป็นคนเริ่มจูบเขา และเขาก็ยอมรับจูบนั้นแต่โดยดี

ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีเข้มขึ้น ๆ จากนั้นเขาก็ค่อย ๆ หลับตาและไหลไปกับจูบของเธอ

เวลาผ่านไปเท่าไหร่ไม่รู้ ในที่สุดเธอก็จูบเสร็จ และมองกู้ลี่เฉินขณะหอบหายใจเล็กน้อย “จินเป็นคนเดียวในหัวใจของฉัน กู้ลี่เฉิน คุณหาฉันเจอแล้ว เพราะฉะนั้นเราก็ทำตามสัญญาแล้วนะ!”

ดวงตานกฟินิกซ์สีดำคู่นั้นค่อย ๆ ปกคลุมไปด้วยความสิ้นหวัง ‘ทำตามสัญญาแล้ว... สัญญานั่น... ดังนั้น... ตอนนี้เราก็ไม่มีอะไรข้องเกี่ยวกันอีกแล้ว...’

สิ่งที่เขาและเธอมีต่อกันตลอดหลายปีก็แค่คำสัญญาเท่านั้น...

...

หลิงอี้หรานตกตะลึงไปในทันทีที่เดินออกมาจากเรือนหลักในคฤหาสน์ของกู้ลี่เฉิน

เธอเห็นเพียงคนหลายคนยืนแถวเรียงกันอยู่โดยรอบ พวกเขาเป็นคนของอี้จิ่นหลีอย่างชัดเจน จากนั้นพวกเขาทั้งหมดก็ตะโกนว่า “นายน้อยอี้ครับ” ในทันทีที่เห็นอี้จิ่นหลีเดินออกมา

ทั้งคนรับใช้และเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของบ้านกู้ลี่เฉินต่างก็โดนคนพวกนี้กดดันไว้จนพวกเขาไม่กล้าแม้จะขยับตัว

หลิงอี้หรานกัดริมฝีปากของเธอเล็กน้อย เธอรู้ว่าปิดบังเจตนาจากอี้จิ่นหลีไม่ได้จึงพูดว่า “ขอโทษค่ะ” เธอกล่าวขอโทษ

เขากล่าวเยาะเย้ย “ขอโทษ? หลิงอี้หราน เธอเป็นทนายไม่ใช่หรือไง? เธอเกลียดการโกหกที่สุดเลยไม่ใช่เหรอ? แต่เธอก็ยังโกหกอยู่ รู้ไหมว่าฉันรู้สึกยังไงตอนที่เธอจูบฉัน?”

ครั้งแรกที่พวกเขาจูบกันหลังจากแต่งงานเป็นเพราะกู้ลี่เฉิน นี่มัน... ทั้งน่าขันและน่าสมเพชสิ้นดี!

ความเย็นชา และสีหน้าโกรธเคืองของเขาทำให้เธอตัวสั่นเล็กน้อย เขานิ่งเฉยกับเธอมาตลอดตั้งแต่หลังจากที่แต่งงานกันมา เขาไม่เคยโกรธจัดขนาดนี้มาก่อน!

“ฉันขอโทษจรง ๆ ค่ะ ฉันแค่อยากให้กู้ลี่เฉินตัดใจจากฉันสักที ฉันหวังว่าเขาจะละทิ้งความหมกมุ่นพวกนั้นลงได้” หลิงอี้หรานกล่าว ดวงตารูปเมล็ดอัลมอนด์ของเธอเงยมองสายตาของอี้จิ่นหลีโดยไม่หลบสายตา “แต่ฉันไม่ได้โกหกนะคะ”