พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1342

สุดท้ายโจวเชียนหยุนก็ถอนหายใจ เธอมองหลิงอี้หรานและกล่าวว่า “ใช่ ฉันเป็นมะเร็งตับระยะที่สาม ฉันน่าจะมีเวลาเหลืออยู่อีกไม่ถึงครึ่งปี ถึงหมอจะบอกว่าการทำคีโมช่วยต่ออายุไปได้ประมาณสองปี แต่ฉันไม่อยากใช้ชีวิตที่เหลือไปเพื่อทำคีโม ฉันอยากจะใช้ชีวิตหกเดือนนี้ไปเพื่อตัวเอง!”

หลิงอี้หรานชะงักไป แม้เธอจะรู้สึกแย่ที่เห็นยาพวกนั้น แต่เธอก็ไม่รู้ว่าอาการป่วยของโจวเชียนหยุนจะร้ายแรงขนาดนี้!

“การ... ผ่าตัดล่ะคะ? หมอบอกว่ายังไงบ้าง?” เธอรีบถาม

“ไม่ต่างกันมาก ยกเว้นว่าฉันจะได้รับการปลูกถ่ายตับ แต่เพราะกรุ๊ปเลือดเฉพาะของฉัน เลยหาตับที่เข้ากันไม่ได้ เราเลยแทบไม่มีโอกาส” โจวเชียนหยุนกล่าว

คุณนายโจวกล่าวอย่างลังเลเล็กน้อย “ฉันคิดเรื่องนี้แล้ว มันยังพอมีหวัง! ก่อนหน้านี้ลูกบริจาคไขกระดูกให้ใครบางคนไปไม่ใช่เหรอ? หมอบอกว่าเขาแก่กว่าลูกไม่กี่ปีและมีกรุ๊ปเลือดเดียวกัน ทำไมเราไม่ลองหาคนคนนี้ดูล่ะ? บางทีเขาอาจจะ... เต็มใจบริจาคตับให้ก็ได้นะ?”

อย่างไรเสียการบริจาคตับไปบางส่วน ตับส่วนที่เหลือก็ยังทำงานได้เพียงพอต่อความต้องการของร่างกาย และจะค่อย ๆ เพิ่มเซลล์ขึ้นจนตับกลับมาสมบูรณ์ได้อีกครั้งในอนาคต

โจวเชียนหยุนกล่าวว่า “แม่คะ พอเถอะ เรื่องก็ตั้งนานมาแล้ว อีกอย่างโรงพยาบาลเองก็มีกฎของเขา เขาไม่เปิดเผยชื่อหรือความลับของคนไข้หรอกนะคะ! ยิ่งกว่านั้น หนูไม่ได้ต้องการอะไรกลับมาในตอนที่บริจาคไขกระดูกด้วย จะให้หนูไปขอตัดตับมาจากเขาในตอนนี้ได้ยังไงคะ? แบบนี้จะไม่ใช่การคุกคามทางจิตใจหรอกเหรอ?”

“แต่...”

“อีกอย่าง การผ่าตัดเองก็เสี่ยงมาก ถ้าเขาคนนั้นบริจาคตับให้หนู เขาเองก็ต้องมาเสี่ยงชีวิตด้วย การบริจาคตับมันอันตรายยิ่งกว่าการบริจาคไขกระดูกเสียอีกนะคะ เขาแก่กว่าหนูไม่กี่ปี แสดงว่าเขาก็คงมีครอบครัวและลูกแล้ว แบบนี้ไม่ต่างอะไรกับการไปขอให้ทั้งครอบครัวของเขาเสี่ยงเพื่อหนูเลยนะคะ” โจวเชียนหยุนกล่าว

ขณะที่ฟังเรื่องที่แม่และลูกสาวคุยกัน สีหน้าของหลิงอี้หรานก็เปลี่ยนไปราวกับคิดอะไรบางอย่าง “พี่โจว พี่เองก็... เคยบริจาคไขกระดูกเหมือนกันเหรอคะ?”

หลังจากออกมาจากบ้านของโจวเชียนหยุน คนขับรถก็พาหลิงอี้หรานไปส่งที่โรงพยาบาลเพื่อทำการตรวจอาการประจำวันสำหรับคนท้องโดยมีอี้จิ่นหลีรออยู่ที่นั้นก่อนแล้ว

ทันทีที่หลิงอี้หรานเจออี้จิ่นหลี ดวงตาของเธอก็แดงขึ้นมา เธอรีบเดินไปหาเขาและอ้าแขนออกกอดเอวเขาไว้ทันที จากนั้นเธอก็ซุกหน้าลงกับแขนของเขา

“เป็นอะไรไป?” อี้จิ่นหลีถามขณะก้มหน้ามองคนในอ้อมแขน

หลิงอี้หรานรู้สึกระคายเคืองจมูก “พี่โจว... เหลือเวลาอยู่อีกแค่ครึ่งปีแล้ว ถ้าเธอไม่เจอตับที่เหมาะสมในหกเดือน เธอ...” หลิงอี้หรานเริ่มร้องไห้