พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1360

“วันหยุดสุดสัปดาห์หน้าเหรอ?” โจวเชียนหยุนลังเล

“ทำไมเหรอคะ? พี่ยุ่งเหรอ?” หลิงอี้หรานถาม

“เย่เหวินหมิงอาจจะพาอาหยันน้อยไปสวนสนุกในสุดสัปดาห์หน้าน่ะสิ” โจวเชียนหยุนกล่าว อย่างน้อยเย่เหวินหมิงก็สัญญากับเธอไว้แล้ว

ใบหน้าของเจ้าตัวเล็กสดใสขึ้นมาในทันทีเมื่อได้ยินเช่นนี้ “แม่ฮะ คุณพ่อจะไปสวนสนุกกับเราจริงเหรอฮะ?”

“จริงสิจ๊ะ” โจวเชียนหยุนลูบหัวเล็ก ๆ ของลูกชายเธออย่างอ่อนโยน เมื่อเห็นสีหน้ามีความสุขของเด็กน้อย เธอก็รู้สึกราวกับว่า มันคุ้มค่าแล้วที่ศักดิ์ศรีของเธอโดนเย่เหวินหมิงเหยียบย่ำไปก่อนหน้านี้

ถึงอย่างนั้นหลิงอี้หรานก็สังเกตเห็นคำว่า ‘เรา’ จึงกระซิบถามโจวเชียนหยุนในตอนที่เธอกำลังเดินกลับออกไป “พี่จะไปสวนสนุกกับอาหยันน้อยและเย่เหวินหมิงด้วยเหรอคะ?”

“ใช่แล้วล่ะ” เธอพยักหน้า “อาหยันน้อยเคยพูดที่โรงเรียนว่า ความฝันของเขาคือการไปเที่ยวสวนสนุกกับแม่และพ่อ ฉันอยากช่วยให้เขาได้ทำตามฝันน่ะ”

“แต่ร่างกายของพี่…”

“ก็แค่สวนสนุกเอง ฉันแค่ไปเป็นเพื่อน อาหยันน้อยก็ไปเล่น เพราะอย่างนั้นไม่เป็นไรหรอก” เธอกล่าว

หลิงอี้หรานที่อีกไม่นานก็จะเป็นแม่คนจึงค่อนข้างเข้าใจความคิดของโจวเชียนหยุนในตอนนี้ “รักษาสุขภาพด้วยนะคะ ถ้ามีอะไรโทรหาฉันได้เลย”

“ได้สิ” เธอตอบด้วยรอยยิ้ม

เมื่อมองเห็นรอยยิ้มนั้นบนใบหน้า หลิงอี้หรานก็ไม่รู้แล้วว่าโจวเชียนหยุนใช้วิธีไหนจึงทำให้เย่เหวินหมิงตกลงไปสวนสนุกกับพวกเขา น่าจะเป็นสิ่งที่ยากลำบากอยู่เหมือนกัน

หลิงอี้หรานยังคงรู้สึกหนักใจในตอนที่กลับมาถึงคฤหาสน์อี้ หลังจากเห็นหน้าอี้จิ่นหลีเธอก็กอดเขาไว้และพูดว่า “ถ้าลูก ๆ โตพอแล้ว เราพาพวกเขาไปเที่ยวสวนสนุกเป็นประจำดีไหมคะ?”