พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1369

โจวเชียนหยุนยิ้มอ่อน “ถ้าวันไหนฉันกำลังจะตาย ฉันก็จะไม่ตายต่อหน้าคุณ เพราะฉันไม่อยากให้คุณเป็นคนสุดท้ายที่ฉันเห็นก่อนตาย!”

“เธอ...” เขามองเธอ เขาพบว่าคำพูดของเธอทำให้หัวใจของเขาอัดแน่นไปด้วยความเจ็บปวด “หยุดพูดเรื่องตายทั้งวันได้แล้ว ทำไม? เธอกำลังจะตายตอนนี้เลยมาเรียกร้องความสงสารจากฉันเหรอ?”

เธอไม่ตอบเขา แต่เลือกที่จะก้มหน้ากลืนยาทีละเม็ดจนหมด จากนั้นเธอก็เงยหน้ามองเขาอย่างไม่สั่นคลอนพลางพูดว่า “แล้วยังไงต่อคะ รู้สึกสงสารฉันบ้างหรือเปล่า? ถ้าฉันกำลังจะตาย และคุณมีโอกาสช่วยฉัน คุณจะช่วยไหมคะ?”

เขาตกตะลึง ‘เธอหมายความว่ายังไง? เธอกำลังจะตายเหรอ?’

การคาดเดานั้นผุดวาบขึ้นในความคิดเขา แต่เขาก็ปัดมันทิ้งไป ‘จะเป็นอย่างนั้นไปได้ยังไง? เธอแค่พูดแบบนี้ให้ฉันเห็นใจ หรือบางทีเธอคงมีแรงจูงใจอื่น’

“ฉันจะไปช่วยเธอได้ยังไง? ช่างเถอะ โจวเชียนหยุน ฉันไม่ช่วยเธอหรอก ถึงเธอจะตายตรงหน้าฉันวันนี้ก็เถอะ!” เขาพูดอย่างเย็นชา

เธอยิ้มอ่อน “ฉันก็คิดอย่างนั้นแหละค่ะ เย่เหวินหมิง ขอบคุณนะ”

เขาตะลึงไป คำขอบคุณของเธอกวนใจเขายิ่งนัก “ทำไมต้องขอบคุณฉันด้วย? ประชดเหรอ?”

“เปล่า ฉันขอบคุณจริง ๆ” เธอพูดเสียงเบา ดวงตาของเธอเลื่อนไปมองลูกชายที่ยังคงอยู่ในสนามเด็กเล่นไม่ไกล และกำลังเล่นกับเด็กคนอื่น

เธออยากขอบคุณเย่เหวินหมิงที่ทำลายจินตนาการอันเกินจริงของเธอไป ทำให้เธอรู้ว่าเธอมีสิทธิ์จะเอาชนะความยึดติดกับผู้ชายคนนี้ได้ เธออยากจะขอบคุณเขาที่ทำให้เธอออกจากความสัมพันธ์ที่ไม่ถูกต้องตั้งแต่แรกมาได้

“ถ้าชาติหน้ามีจริง ฉันหวังว่าเราคงไม่ได้เจอกันอีกนะคะ” เธอไม่อยากจะเจอเขาอีกต่อไปแล้วเลยจริง ๆ

ใบหน้าของเย่เหวินหมิงอึมครึมยิ่งกว่าเดิม ‘ไม่ได้เจอกันอีก? เธอคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน?’

ถึงอย่างนั้นทำไมเขาถึงรู้สึกไม่สบายใจเลยเมื่อเห็นเธอสงบได้เช่นนี้?

...

หลังจากออกมาจากสวนสนุก เย่เหวินหมิงก็ขับรถไปส่งโจวเชียนหยุนและอาหยันน้อยที่บ้าน เจ้าตัวเล็กนอนหลับอยู่ข้างโจวเชียนหยุนในทันทีที่ขึ้นรถมา