พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1373

หลิงอี้หรานได้ยินเสียงเพื่อนสนิทพูดช้า ๆ ทีละคำมาจากปลายสายว่า “อี้หราน... ฉัน... ฉันอยากเจอ... ทิงซิน... เธอ... เธอจะพาเขามาได้ไหม... ช่วยฉัน... ติดต่อเขา... บอกเขา... ฉันอยากเจอ... ฉันเชื่อใจเขา... ไม่ว่ายังไงก็เชื่อใจเขา...”

หลิงอี้หรานน้ำตาแตกออกมาในทันที

เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะตอบเหลียนอีอย่างไร ไป๋ทิงซินที่เหลียนอีเชื่อใจตอนนี้กำลังคบกับผู้หญิงคนอื่นอยู่ บางที... คำตอบที่ออกมาอาจจะไม่ใช่แบบที่เหลียนอีอยากฟังเลยก็ได้!

น้ำตาของหลิงอี้หรานทำให้ไป๋ทิงซินพุ่งเข้ามาในทันที “เกิดอะไรกับเหลียน? เหลียนอีเป็นอะไรไป?”

หลิงอี้หรานร้องไห้ และก่อนที่เธอจะได้พูดอะไร ไป๋ทิงซินก็ฉวยมือถือในมือเธอไป และตะโกนใส่ปลายสายอย่างเป็นกังวล “เหลียนอีเป็นอะไร?!”

“ทิงซิน...” เพียงคำเดียวจากปลายสาย แต่ทำให้ไป๋ทิงซินชะงักค้างไป

‘เสียงของ... เหลียนอี!’

ริมฝีปากของเขาสั่นเทา และขยับเล็กน้อยราวกับต้องการพูดอะไรสักอย่าง แต่ดูเหมือนคำพูดทั้งหมดของเขาจะติดอยู่ในคอ และไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้แม้แต่คำเดียว

“ทิงซิน... ฉัน... ฉันอยากเจอคุณ ไม่ว่า... คุณจะพูดอะไร... ฉันก็อยาก... ได้ยินจากคุณ... ถ้า... คุณไม่มาหาฉัน... ฉันจะไม่กิน หรือว่าดื่มอะไร... และจะรอ... จนกว่าคุณจะมา...” เสียงของชินเหลียนอีดังเป็นห้วง ๆ

หัวใจของไป๋ทิงซินดิ่งลง

เขารู้นิสัยเธอ บางครั้งเธอชอบแกล้งโง่เพื่อออดอ้อนยั่วยวนและทำตัวสัปดน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอโกหกเขา ในตอนนั้นเขายังเรียกเธอว่าเด็กขี้โกหกด้วยซ้ำ

ถึงอย่างนั้นเธอก็มักจะรักษาคำพูดถ้าเธอตั้งใจไว้แล้ว

ไป๋ทิงซินกำโทรศัพท์ในมือแน่น ‘เธอทำแบบนี้ได้ยังไง? เธอเอาชีวิตตัวเองมาขู่ฉันได้ยังไง? สิ่งที่ฉันพูดมันสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ?’