พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1379

ถึงอย่างนั้นการรักใครสักคนมากและสุดท้ายต้องเลิกกันไปทั้งอย่างนั้นก็ยังทำให้เธอเจ็บปวดอยู่ดี

แต่สิ่งที่สำคัญกว่าความเจ็บปวดและเศร้าใจของเธอ คือเธอยังมีเพื่อนและครอบครัวอยู่ เธอไม่อยากให้พวกเขาเป็นกังวลเรื่องเธอ เธอจึงต้องร่าเริงเพื่อให้คู่ควรกับความรักและเป็นห่วงของพวกเขา

“อี้หราน... ฉันจะซ่อนไป๋ทิงซินไว้ลึกสุดหัวใจ... ฉันจะค่อย ๆ ลืมเขาและความสัมพันธ์นี้ไป ฉันจะไม่โกรธเกลียดอะไรเขา... เพราะยังไงเราก็ไม่ได้บาดหมางกันในตอนที่เลิกกัน เราแค่... ไม่ได้ให้คุณค่าในสิ่งเดียวกันแล้วก็แค่นั้น” ชินเหลียนอีกล่าว

หลิงอี้หรานรู้สึกได้ว่าจมูกของเธอระคายเคือง เหลียนอีแข็งแกร่งกว่าที่เธอคิดมาก

เหลียนอีคู่ควรกับคนดี ๆ ที่จะเข้ามาในอนาคต!

ตอนบ่ายโจวเชียนหยุนก็เข้ามาเยี่ยมชินเหลียนอี ทั้งยังต้องตะลึงเมื่อได้รู้ว่าชินเหลียนอีกับไป๋ทิงซินเลิกกันแล้ว ถึงอย่างนั้นโจวเชียนหยุนก็รู้สึกโล่งใจเล็กน้อยที่เห็นโจวเชียนหยุนมีท่าทีเปิดกว้างกับการเลิกกัน

เป็นเรื่องน่าอัศจรรย์ที่เหลียนอีสามารถมีสติได้หลังจากที่เจ็บปวดกับเรื่องน่าปวดใจแบบนั้น

ชินเหลียนอีพูดคุยอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะง่วงอีกครั้ง และหลับลึกไป โจวเชียนหยุนพูดกับหลิงอี้หรานพลางถอนหายใจ “เหลียนอีนี่เข้มแข็งจริง ๆ เธอน่าจะเศร้า แต่กลับปล่อยวางได้ไวมาก”

หลิงอี้หรานพูดว่า “ค่ะ เหลียนอีอาจจะดูร่าเริงและเป็นคนง่าย ๆ มาตลอด แต่เธอทั้งพึ่งพาตัวเอง และใจกว้าง เธอพูดว่าเธอปล่อยไป๋ทิงซินไปหลังจากที่ร้องไห้ แต่... จะง่ายขนาดนั้นเลยเหรอคะ?”

คนที่เคยมีความสัมพันธ์มาก่อนย่อมเข้าใจได้ว่า มันยากเย็นแค่ไหนในการปล่อยคนที่รักสุดหัวใจไป

“ถึงจะไม่ง่าย แต่สุดท้ายเธอก็ทำได้ เธอจะมีชีวิตใหม่ได้หลังจากที่ปล่อยวางมันได้” โจวเชียนหยุนกล่าวพึมพำ

หลิงอี้หรานหันไปมองโจวเชียนหยุน “พี่โจวเองก็ปล่อยวางได้แล้วเหรอคะ?”

โจวเชียนหยุนเงยหน้าขึ้นและยิ้มจาง ๆ “ฉันเหรอ? ฉันปล่อยวางได้แล้วสิ ฉันปล่อยวางไปหมดตั้งนานแล้วล่ะ”

“อีกไม่นานฉันก็จะได้หลักฐานว่าพี่เป็นคนบริจาคไขกระดูกให้เย่เหวินหมิงแล้ว และเย่เหวินหมิงก็จะได้รู้ว่าพี่ต่างหากคือคนที่ช่วยชีวิตเขาเอาไว้ เขาไม่น่าจะปฏิเสธการบริจาคตับให้พี่นะ” หลิงอี้หรานกล่าว