พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1407

‘อี้หราน...’ โจวเชียนหยุนจำได้ว่าหลิงอี้หรานเข้ามาช่วยเธอไว้ด้วยการบุกเข้ามาในห้องพักฟื้นของคงจื่ออินตอนที่เธอกำลังอับอายมาก

ถ้าไม่มีอี้หรานเธอคงต้องเจ็บปวดกว่านี้

แต่ทำไมอี้หรานถึงเข้ามาได้พอดิบพอดีกันล่ะ?

เมื่อโจวเชียนหยุนทำหน้างง คุณนายโจวก็บอกว่า “อาหยันน้อยโทรหาอี้หราน ตอนเช้าที่คนของเย่เหวินหมิงพาเขามาส่งที่บ้าน อาหยันน้อยก็เอาแต่ร้องไห้ เขาขอโทรศัพท์แล้วบอกว่าอยากโทรหาน้าอี้หราน”

โจวเชียนหยุนมองหน้าลูกชายที่กำลังทำหน้ากังวล

สีหน้ากังวลของเด็กสี่ขวบทำให้หัวใจของเธอปวดร้าวทรมาน

“อาหยันน้อย แม่ไม่เป็นไร เห็นไหม ตอนนี้แม่ไม่เป็นไรแล้วใช่ไหม?” โจวเชียนหยุนกล่าว

“ขอโทษนะฮะ เป็นผมที่ปกป้องแม่ได้ไม่ดีเอง!” เจ้าตัวเล็กก้มหน้าลงอย่างเศร้าหมอง ‘ถ้าผมเป็นผู้ใหญ่ ผมก็คงปกป้องแม่ได้ แม่คงไม่ต้องถูกพาตัวไปแบบนั้น!

‘ผมอยากจะรีบโต จะได้ปกป้องแม่จากพวกคนที่มารังแกได้'

‘ทำไมพ่อต้องรังแกแม่ด้วย? ทำไมพ่อถึงไม่เชื่อว่าแม่เป็นคนดี?’

“วันนี้ลูกก็ปกป้องแม่แล้วนะ ลูกโทรหาน้าอี้หรานและบอกให้น้าตามหาแม่ ลูกทำได้ดีแล้วล่ะจ้ะ” โจวเชียนหยุนกล่าว

ถึงอย่างนั้นคำชมของโจวเชียนหยุนก็ไม่ได้ทำให้อาหยันน้อยมีความสุข ใบหน้าเล็กนุ่มนิ่มของเจ้าตัวน้อยยังคงเคร่งเครียด “แม่ฮะ ผมไม่ต้องการพ่อแล้ว ผมต้องการแค่แม่คนเดียว! ผมจะไม่คิดถึงพ่อ ขอมีพ่อ หรือไปเจอพ่ออีกแล้ว ผมอยากโตเร็ว ๆ ถ้าผมโตแล้วผมก็จะปกป้องแม่ได้!”