พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1416

โจวเชียนหยุนพยายามดึงชายเสื้อออกจากมือของเย่เหวินหมิงพลางพูด แต่เย่เหวินหมิงมีหรือจะปล่อย?

เขากลัวว่าถ้าเขาปล่อยไปแล้วไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เขาจะได้เจอเธออีก

โจวเชียนหยุนขมวดคิ้วและหนึ่งในคนเฝ้าประตูหน้าห้องก็พูดว่า “คุณเย่ ช่วยปล่อยมือด้วยครับ ไม่อย่างนั้นคุณคงได้ทำทุกคนขายหน้าแน่” พูดจบชายคนนั้นก็จับมือเย่เหวินหมิงที่จับชายเสื้อของโจวเชียนหยุนไว้

แต่เย่เหวินหมิงก็ดูเหมือนจะไม่ได้ยิน และมองตรงไปยังโจวเชียนหยุน “ฉันรู้ว่าเธอเกลียดฉัน ใช่แล้วล่ะ ฉันสมควรกับมันแล้ว แต่ขอร้องได้ไหม ให้ฉันได้คุยกับเธอนะ? มีหลายอย่างที่ฉันอยากบอกเธอ!”

“แต่ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ” โจวเชียนหยุนกล่าว

‘ไม่มีอะไรจะคุย?’ เย่เหวินหมิงยิ้มเจื่อน เขายังพยายามดึงชายเสื้อของเธอแม้ว่าบอดี้การ์ดจะพยายามแงะมือของเขาออกจนเจ็บก็ตาม

ทั้งมือของเขารู้สึกราวกับกำลังจะหัก นิ้วของเขาถูกบิดไปแล้วแต่เขาก็ยังไม่ยอมปล่อย

เขาแค่ไม่อยากปล่อย เขากลัวว่าถ้าปล่อยไปเขาจะไม่สามารถจับเธอไว้ได้อีกต่อไป! เขาอาจจะเสียการติดต่อเพียงเล็กน้อยอย่างนี้กับเธอไปก็ได้!

โจวเชียนหยุนมองเขาอย่างเย็นชายและจู่ ๆ ก็พูดขึ้นมาว่า “เย่เหวินหมิง คุณนี่ยังเห็นแก่ตัวเหมือนเคยเลยนะ คุณบังคับให้คนอื่นทำตามที่คุณต้องการเสมอ ถ้าคุณอยากให้ใครกราบขอโทษและยอมรับผิด พวกเขาก็ต้องกราบขอโทษและยอมรับความผิดพลาด ถ้าอยากให้คนอื่นเขาฟัง คนอื่นเขาก็ต้องฟังคุณ คนอย่างคุณไม่เคยรู้หรอกว่าการเคารพคนอื่นมันเป็นยังไง!”

เย่เหวินหมิงตัวแข็งทื่อไปในทันที ริมฝีปากเขาก็สั่นเทา เขาดูเหมือนคนที่พ่ายแพ้และให้ความรู้สึกหดหู่ จากนั้นนิ้วมือของเขาก็ค่อย ๆ คลายออกจากชายเสื้อที่กำไว้แน่น

โจวเชียนหยุนดึงชายเสื้อกลับมาและหันหลังหนี

จู่ ๆ เขาก็ตะโกนขึ้นว่า “ฉันรู้ว่าคงจื่ออินใส่ร้ายเธอเรื่องที่ทำแท้ง! ฉันก็รู้ว่าเธอเป็นคนที่บริจาคไขกระดูกให้ฉัน! เธอเป็นคนที่ช่วยฉันไว้ใช่ไหม? เชียนหยุน ฉันจะชดเชยให้ ฉันจะทำทุกอย่างที่เธอต้องการ!”

เธอหยุดเดิน ค่อย ๆ หันหน้าไปและมองผู้ชายตรงหน้า อยู่ ๆ เธอก็พบว่านี่ช่างตลกและน่าสมเพช