พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1425

“เอ่อ...” หลิงอี้หรานขมวดคิ้วขึ้นมาในทันใดและร้องไห้ออกมาด้วยความประหลาดใจ มือของเธอจับท้องที่นูนออกมาโดยไม่รู้ตัว

“เป็นอะไรไป?” เขาถามออกมาด้วยความกังวลในทันที

“ลูก... ลูกเตะค่ะ” หลิงอี้หรานกล่าว ตอนนี้เธอสามารถรับรู้ได้ถึงการขยับของพวกเขาได้บ้างแล้ว แต่พวกเขาก็ขยับเพียงเล็กน้อยและราง ๆ เท่านั้นจนเธอนึกว่าตัวเองคิดไปเอง

แต่ตอนที่เด็ก ๆ เตะก่อนหน้านี้เธอพบว่าลูกกำลังเตะจริง ๆ

จากนั้นราวกับว่าพวกเขากำลังกายบริหารกันอยู่ในท้องของเธอซ้ำ ๆ

“ลูก ๆ กำลังดิ้นเหรอ?” ดวงตาของอี้จิ่นหลีมองไปยังท้องของเธอ

“ค่ะ ลองแตะดูสิ” พลางพูดเธอก็จับมือเขามาวางไว้ตรงจุดที่ลูกขยับตัว

อี้จิ่นหลีตะลึงไปกับการขยับไปมาของลูก ๆ เขาเคยศึกษาข้อมูลมาบ้างว่าคุณแม่จะรับรู้ตอนที่ลูกขยับตัวได้เมื่อไหร่และอย่างไร

แต่... ความรู้ทางทฤษฎีก็เป็นเพียงทฤษฎีเท่านั้น

มันแตกต่างออกไปเมื่อเขาได้สัมผัสถึงการขยับตัวของลูก ๆ ได้ด้วยตนเอง

เหมือนกับว่าเขาได้รับรับรู้จริง ๆ ว่าเด็กตัวเล็ก ๆ มีชีวิตและขยับได้อยู่ในท้องของเธอ พวกเขาคงได้ ร้องไห้ ตะโกน และค่อย ๆ เติบโตขึ้นหลังจากที่คลอดออกมา...

หลิงอี้หรานมองท่าทางมึนงงของอี้จิ่นหลีและรู้สึกว่าเขาน่ารักว่าปกติ

น่าจะไม่มีใครเคยได้เห็นหน้าตาแบบนี้ของเขา!

หลังจากที่หลิงอี้หรานจัดวางท่าที่สบายตัวบนโซฟาได้แล้ว เธอก็ปล่อยให้อี้จิ่นหลีวางมือลงบนท้องของเธอตามสบายและคอยบอกเขาว่าลูกอยู่ตรงไหนทำท่าอะไร