พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 143

”ตราบใดที่คุณอี้ตกลงคุณหลิงก็สามารถออกจากโรงพยาบาลได้ทุกเมื่อที่ต้องการครับ" หมอกล่าว

หลิง อี้หราน รู้สึกถึงความรู้สึกที่ไม่อาจบรรยายได้ ขนาดจะออกจากโรงพยาบาลยังต้องให้อี้ จิ่นหลี ยินยอมเหรอ?

"เข้าใจแล้วค่ะ" เธอตอบ

หลังจากหมอและพยาบาลออกไปแล้ว เธอก็เดินเข้าไปในห้องน้ำและมองดูตัวเองในกระจก สิ่งที่สะท้อนในกระจกคือใบหน้าที่บอบบางซึ่งมีคิ้วรูปพระจันทร์เสี้ยวและดวงตาสีอัลมอนด์ จมูกที่ได้รูปและริมฝีปากสีชมพู ภายใต้แสงไฟดูเหมือนจะมีแสงระยิบระยับบนใบหน้าของเธอ

ใบหน้าแบบนี้จะถือว่าค่อนข้างดูดีในฝูงชนทั่วไป อย่างไรก็ตาม คนรอบข้างเช่น อี้ จิ่นหลี ไม่เคยขาดความงามและดูเหมือนเธอจะไม่สามารถเปรียบเทียบได้

อี้ จิ่นหลี ชอบอะไรเกี่ยวกับเธอ? หลิง อี้หราน ยิ้มอย่างขมขื่น เป็นเพียงเพราะเขาพบว่า เธอเข้าใจผิด ว่าเขาเป็นคนจรจัดในตอนแรกเลยทำให้น่าขบขันอย่างนั้นเหรอ? นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงยังคงติดตามคำพูดของน้องชายและพี่สาวคนนี้ต่อไป?

เธอยกมือขึ้นแตะริมฝีปากเบา ๆ ความทรงจำของเขาที่จูบเธอแวบเข้ามาในใจ

เธอยังจำได้ว่า เหลียนอี เคยพูดว่า "อี้หราน เธอรู้ไหมว่าริมฝีปากของเธอสวยมาก?"

"ริมฝีปากสวย?" เธอไม่เคยให้ความสนใจกับริมฝีปากของเธอมากนัก เธอรู้แค่ว่าริมฝีปากของเธอไม่ได้น่าเกลียด แต่เธอก็ไม่ได้รู้สึกว่ามันพิเศษอะไร

“ใช่ มันสวยมาก รูปร่างริมฝีปากของเธอทำให้คนมีแรงกระตุ้นที่จะจูบเธอ เอ่อ... มันเป็นแบบที่ผู้ชายส่วนใหญ่น่าจะอยากจูบน่ะ"

ในเวลานั้นเธอคิดเพียงว่า เหลียนอี กำลังแกล้งเล่นกับเธอ คำอธิบายแบบนั้นคืออะไร?

แต่ตอนนี้เมื่อเธอนึกถึงวิธีที่ อี้ จิ่นหลี จูบเธอที่ปากเธอก็รู้สึกแสบร้อนที่ริมฝีปากทันที

"อย่าคิดถึงมันสิ อย่าคิดถึงมันอีก!"

หลิง อี้หราน พูดประโยคนี้กับตัวเองซ้ำ ๆ เนื่องจาก อี้ จิ่นหลี บอกว่า เขาจะให้เธอเลือกในวันนั้นเขาก็จะทำตามคำพูดของเขา