พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 143

”ตราบใดที่คุณอี้ตกลงคุณหลิงก็สามารถออกจากโรงพยาบาลได้ทุกเมื่อที่ต้องการครับ" หมอกล่าว

หลิง อี้หราน รู้สึกถึงความรู้สึกที่ไม่อาจบรรยายได้ ขนาดจะออกจากโรงพยาบาลยังต้องให้อี้ จิ่นหลี ยินยอมเหรอ?

"เข้าใจแล้วค่ะ" เธอตอบ

หลังจากหมอและพยาบาลออกไปแล้ว เธอก็เดินเข้าไปในห้องน้ำและมองดูตัวเองในกระจก สิ่งที่สะท้อนในกระจกคือใบหน้าที่บอบบางซึ่งมีคิ้วรูปพระจันทร์เสี้ยวและดวงตาสีอัลมอนด์ จมูกที่ได้รูปและริมฝีปากสีชมพู ภายใต้แสงไฟดูเหมือนจะมีแสงระยิบระยับบนใบหน้าของเธอ

ใบหน้าแบบนี้จะถือว่าค่อนข้างดูดีในฝูงชนทั่วไป อย่างไรก็ตาม คนรอบข้างเช่น อี้ จิ่นหลี ไม่เคยขาดความงามและดูเหมือนเธอจะไม่สามารถเปรียบเทียบได้

อี้ จิ่นหลี ชอบอะไรเกี่ยวกับเธอ? หลิง อี้หราน ยิ้มอย่างขมขื่น เป็นเพียงเพราะเขาพบว่า เธอเข้าใจผิด ว่าเขาเป็นคนจรจัดในตอนแรกเลยทำให้น่าขบขันอย่างนั้นเหรอ? นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงยังคงติดตามคำพูดของน้องชายและพี่สาวคนนี้ต่อไป?

เธอยกมือขึ้นแตะริมฝีปากเบา ๆ ความทรงจำของเขาที่จูบเธอแวบเข้ามาในใจ

เธอยังจำได้ว่า เหลียนอี เคยพูดว่า "อี้หราน เธอรู้ไหมว่าริมฝีปากของเธอสวยมาก?"

"ริมฝีปากสวย?" เธอไม่เคยให้ความสนใจกับริมฝีปากของเธอมากนัก เธอรู้แค่ว่าริมฝีปากของเธอไม่ได้น่าเกลียด แต่เธอก็ไม่ได้รู้สึกว่ามันพิเศษอะไร

“ใช่ มันสวยมาก รูปร่างริมฝีปากของเธอทำให้คนมีแรงกระตุ้นที่จะจูบเธอ เอ่อ... มันเป็นแบบที่ผู้ชายส่วนใหญ่น่าจะอยากจูบน่ะ"

ในเวลานั้นเธอคิดเพียงว่า เหลียนอี กำลังแกล้งเล่นกับเธอ คำอธิบายแบบนั้นคืออะไร?

แต่ตอนนี้เมื่อเธอนึกถึงวิธีที่ อี้ จิ่นหลี จูบเธอที่ปากเธอก็รู้สึกแสบร้อนที่ริมฝีปากทันที

"อย่าคิดถึงมันสิ อย่าคิดถึงมันอีก!"

หลิง อี้หราน พูดประโยคนี้กับตัวเองซ้ำ ๆ เนื่องจาก อี้ จิ่นหลี บอกว่า เขาจะให้เธอเลือกในวันนั้นเขาก็จะทำตามคำพูดของเขา

ผู้ชายอย่างเขาจะไม่ผิดคำสัญญา

"ขอเพียงแค่ถือว่าทั้งหมดนี้เป็นเพียงความฝัน" มันเป็นเพียงความฝัน ในความฝันของเธอ เธอได้พบกับชายคนหนึ่งที่ชื่อ จิน พวกเขาทะนุถนอมกันและกันและมีช่วงเวลาแห่งความสุขด้วยกัน เมื่อเธอตื่นจากความฝันเธอก็ยังคงอยู่คนเดียวเหมือนก่อนที่เธอจะมีความฝันนั้น

หลิง อี้หราน เดินออกจากห้องน้ำและเริ่มเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เธอใส่ในวันที่มาโรงพยาบาล

ส่วนที่เหลือเป็นเพียงกระเป๋าของเธอและโทรศัพท์มือถือของเธอ ไม่มีอะไรอื่น

หลิง อี้หราน นั่งเงียบ ๆ บนโซฟาของห้องพยาบาลและรออี้ จิ่นหลี

เกา ฉงหมิง เดินไปที่ด้านข้างของอี้ จิ่นหลี และกล่าวว่า “นายน้อยอี้ครับ คุณหลิงกำลังรอคุณอยู่ในห้องพยาบาลเธอบอกว่า เธอต้องการออกจากโรงพยาบาลครับ"

น้ำเสียงของเกา ฉงหมิง ระมัดระวัง นับตั้งแต่ นายน้อยอี้ออกจากโรงพยาบาลเมื่อวานนี้ เขาก็อยู่ในบ้านและไม่ได้ไปโรงพยาบาล

อาจกล่าวได้ว่าเขาทำตัวผิดปกติ

ควรสังเกตว่า นายน้อยอี้ ส่วนใหญ่อยู่ในโรงพยาบาลจนถึงเมื่อวานนี้

อี้ จิ่นหลี เม้มริมฝีปากบางแน่น หลังจากนั้นไม่นานเขาก็พูดว่า "นอกจากอยากจะออกจากโรงพยาบาลแล้วเธอยังพูดอะไรอีกไหม?"

"ไม่ครับ" เกา ฉงหมิง พูดขณะที่เขามองดูใบหน้าของเจ้านายจมลงอีกครั้ง

เกา ฉงหมิง ไม่กล้าพูดอะไร เขารออยู่ฝ่ายเดียว

อี้ จิ่นหลี ก้มหน้าลงและเล่นกับผ้าพันคอในมือของเขา เกา ฉงหมิง รู้ว่าผ้าพันคอผืนนี้ หลิง อี้หราน ทำให้เขา เพื่อเป็นของขวัญให้เจ้านายของเขา

อี้ จิ่นหลี พลิกผ้าพันคออย่างไม่เป็นทางการและหลับตาลงครึ่งหนึ่งราวกับว่าเขากำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ลุกขึ้นยืนและพูดว่า "ไปโรงพยาบาลกันเถอะ"