พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1433

“เธอเกลียดฉัน... มากขนาดนั้นเลยเหรอ?” เขาพึมพำและหวังว่าจะไม่ได้ยินคำปฏิเสธของเธอ

ทว่าสิ่งที่เขาได้ยินคือ... “ใช่ ฉันแค่ไม่อยากเห็นหน้าคุณอีก”

“ถ้า... ฉันไม่ได้บังคับให้เธอคุกเข่ากราบขอโทษคงจื่ออินต่อหน้าตระกูลคงวันนั้น เราะยังมีโอกาสเปลี่ยนเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ไหม? เธอจะเต็มใจยกโทษให้ฉันไหม?” น้ำเสียงของเขาแหบมาก เขารู้สึกราวกับว่ามีก้อนอะไรจุกอยู่ในคอ

ถึงอย่างนั้นเธอก็แค่เพียงมองเขาอย่างเย็นชา “ฉัน... ฉันจะชดเชยความอับอายที่เธอต้องทุกข์ทน ฉันแค่ขอให้เธอยกโทษได้ไหม อย่างน้อยที่สุดก็อย่าปฏิเสธตับของฉันเลยนะ!”

ขณะที่พูดเรื่องนี้จบ เข่าของเขาก็กระแทกพื้นและคุกเข่าลงตรงหน้าเธอ

ดวงตาของโจวเชียนหยุนเบิกกว้างในทันทีขณะที่เธอมองคนตรงหน้าอย่างประหลาดใจ เธออ้าปากค้างและไม่เคยคิดเลยว่าเย่เหวินหมิงจะคุกเข่าลงอย่างนี้

จากนั้นเธอก็มองเขาก้มหน้าลง และกราบขอขมาเธอ หนึ่ง... สอง... สาม... เขายังคงกระแทกหน้าผากลงกับพื้นจนมีเสียงดังออกมาอย่างต่อเนื่อง

แม้ว่าจะเลยบ่ายสามมาแล้ว และมีคนเดินอยู่แถวบ้านไม่มาก แต่บางครั้งก็ยังมีคนเดินผ่านอยู่บ้าง

พวกเขาอดไม่ได้ที่จะหยุดดูหลังจากที่เห็นเย่เหวินหมิงกราบขอขมาเธอ

โจวเชียนหยุนไม่รู้ว่าเย่เหวินหมิงโขกหน้าผากกับพื้นไปกี่ครั้ง แต่ก็คงเป็นการโกหกถ้าบอกว่าเธอไม่ตกใจ

อย่างไรนี่ก็ดูแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่ผู้ชายซึ่งภาคภูมิใจในตนเองอย่างเขาจะมาทำอะไรแบบนี้ในที่สาธารณะ ทว่าสิ่งที่ดูเหมือนเป็นไปไม่ได้นั้นได้เกิดขึ้นตรงหน้าเธอแล้ว