พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1437

หลังจากนั้นอี้จิ่นหลีก็กอดหลิงอี้หรานไว้จากทางด้านหลัง

เขากอดเธอไว้อย่างทะนุถนอมขณะที่หายใจรดหูเธอ “ถ้าเป็นฉันล่ะ? เธอจะให้อภัยฉันไหม ถ้าฉันทำอะไรผิดและร้องไห้แบบนั้นขึ้นมา?”

หลิงอี้หรานหัวเราะ “คุณพูดเรื่องอะไรคะ? ฉันพูดเรื่องเย่เหวินหมิงนะ ทำไมอยู่ ๆ คุณถึงพูดถึงตัวเองขึ้นมาล่ะ? อีกอย่างคุณไม่ได้ทำอะไรผิดเลย ทำไมคุณถึงจะร้องไห้ล่ะ?”

“ฉันก็แค่... ถามไง สมมุติน่ะ” เขาพึมพำ ริมฝีปากของเขาจูบบนใบหูของเธออย่างแผ่วเบา เขาลุ่มหลงในผู้หญิงคนนี้และทั้งยังหวาดกลัวมาก

ร่างกายของเธอสั่นและแก้มของเธอก็เป็นสีแดง เธอรู้สึกได้ถึงริมฝีปากของเขาบนหูของเธอ ‘ไม่เอาน่า นี่เขาไม่รู้เหรอว่าเขา... ยั่วยวนฉันให้มีอารมณ์ได้ด้วยการทำแบบนี้น่ะ?’

เธอหันไปมองเขาด้วยแก้มสีแดงเรื่อ

“เธอจะให้อภัยฉันไหม? หรือ... เธอจะเป็นแบบโจวเชียนหยุน และเป็นแบบที่เขาทำกับเย่เหวินหมิงในตอนนี้? ไม่ว่าจะเป็นหรือตาย...”

ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงไม่กล้าพูดต่อ บางทีอาจเพราะเขากลัวมากเกินไปว่านี่อาจเป็นการย้ำในสิ่งที่เขาคิด นี่เขาวิตกกังวลขนาดนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่? ดูเหมือนว่าทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับเธอจะทำให้เขารู้สึกตัวลีบลง

หลิงอี้หรานพบว่าดวงตาสวยงามของอี้จิ่นหลีดูเหมือนจะน่าสงสารเล็กน้อย ในขณะเดียวกันเธอก็รู้สึกได้ถึงความรู้สึกของคนเป็นแม่ได้มากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อท้อง ราวกับเธอรู้สึกปวดใจเมื่อเห็นสายตาน่าสงสารแบบนั้น

เธอยกมือขึ้นจับใบหน้าของเขาพลางพูดว่า “คุณไม่ได้จะร้องไห้หลังจากทำผิดจริง ๆ ใช่ไหม? คุณกำลังจะเป็นพ่อคนแล้วนะ คุณต้องเป็นตัวอย่าง แต่...”