พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1453

โถงไว้อาลัยนั้นสว่างเรืองรอง เทียนต้องถูกจุดไว้ตลอดทั้งสามวันและพวกเขาต้องจุดธูปตลอดด้วย

หลิงอี้หรานเดินเข้าไปในโถงไว้อาลัยและเห็นอี้จิ่นหลียืนอยู่ในห้องมีแสงส่องลงมาโดนตัวเขา และเห็นเงาบังสลัวบางส่วน เขานั้นมองนายท่านอี้ซึ่งสวมใส่ชุดดี ๆ เตรียมพร้อมสำหรับฝังนอนอยู่ในโลงเย็น ใบหน้าหล่อเหลาของอี้จิ่นหลีดูไร้อารมณ์

“จินคะ” หลิงอี้หรานเรียก

ตอนนั้นเองที่เขาเหมือนจะกลับมาได้สติ เขาหันมามองเธอ

“ฉันบอกเธอแล้วว่าไม่ต้องมาที่นี่บ่อยนักไม่ใช่เหรอ? ฉันดูแลที่นี่ได้”

“ฉันมาเพราะว่าอยากเจอคุณ” อี้หรานบอกขณะที่เธอเดินเข้าไปหาจิ่นหลี

เธอยกมือขึ้นสัมผัสหน้าเขา ตอนนี้เป็นช่วงต้นเดือนมกราคมและอากาศก็ยิ่งหนาวเย็นขึ้นเรื่อย ๆ

ห้องโถงไว้อาลัยนั้นไม่มีเครื่องทำความร้อน ดังนั้นแม้ว่าจะอยู่ในอาคารอากาศก็ยังเย็น และที่นี่ก็ยิ่งเย็นโดยเฉพาะในตอนกลางคืน

“คืนนี้คุณจะอยู่ที่นี่เหรอคะ?” เธอถาม

เขาพึมพำ “เพราะว่าเขาเลี้ยงฉันมา ฉันก็ยังต้องทำเรื่องที่ควรทำ พรุ่งนี้เป็นวันฝังศพของนายท่านอี้แล้วก็จะมีคนมากมาย เธอไม่จำเป็นต้องไปร่วมเพราะว่าไม่สะดวกกับสภาพร่างกายของเธอตอนนี้” จิ่นหลีบอก

“ฉันยังไม่ได้จะคลอดสักหน่อย แล้วก็ไปร่วมงานศพคุณปู่ก็ไม่ได้ลำบากอะไร พรุ่งนี้ฉันจะไปค่ะ ถ้าฉันรู้สึกไม่สบาย ฉันจะบอกคุณนะคะ” อี้จิ่นหลีเม้มปากเล็กน้อย

“คุณปู่ก็ไม่ได้ทำดีกับเธอ แล้วทำไมเธอ-”

หลิงอี้หรานบอก “ก็ไม่ได้มีเหตุผลอะไรพิเศษหรอกค่ะ แค่เพราะว่าเขาเป็นคุณปู่และเป็นครอบครัวของคุณ ดังนั้นแม้ว่าเขาจะไม่ชอบฉันและจนวาระสุดท้ายก็ไม่ยอมรับฉัน ฉันก็อยากไปส่งเขาเป็นครั้งสุดท้าย”

‘ไม่มีเหตุผลอื่นหรอก แค่เพราะว่านายท่านอี้เลี้ยงจินมาเท่านั้น’

อี้จิ่นหลีจับมืออี้หรานเบา ๆ