พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1472

เมื่อหมอและพยาบาลออกไป หลิงอี้หรานก็มองอี้จิ่นหลีที่ยังคงยืนอยู่ในห้อง เขายืนไม่ไกลจากเตียงนักและเหมือนห้อมล้อมไปด้วยความเปล่าเปลี่ยวสิ้นหวัง

อี้หรานเม้มปากและบอกว่า “พอลูกคลอดแล้ว ฉันอยากจะย้ายออกจากบ้านตระกูลอี้”

อี้จิ่นหลีเงยหน้ามองเธอทันทีด้วยสีหน้าตระหนกตกใจ “เธออยากจะ… ออกจากคฤหาสน์อี้เหรอ?”

เธอตอบ “ใช่ เพราะว่าฉันไม่รู้ว่าจะมองหน้าคุณยังไง บางทีการย้ายออกจากคฤหาสน์อี้อาจจะดีกับเราทั้งคู่”

เธออาจจะหาข้อแก้ตัวมาช่วยแก้ตัวให้การกระทำของเขาได้ อย่างเช่น เธออาจจะบอกว่าเพราะตอนนั้นเขายังไม่รู้จักเธอและเธอก็ไม่มีค่าอะไรในสายตาเขา แล้วเขาจะมาเห็นอกเห็นใจคนที่ไม่มีความสำคัญอะไรได้อยางไร ในเมื่อเขานั้นมักจะไร้ความรู้สึกอยู่เสมอ?

มันก็จะอธิบายได้ว่า ทำไมเขาถึงได้ทำเพียงแค่ดูแต่ไม่เข้ามามีส่วนร่วมอะไร เธออาจจะหาข้ออ้างได้มากกว่าหนึ่งข้อเพื่อที่จะใช้เกลี้ยกล่อมตัวเอง เธอนั้นถูกเลี้ยงดูมาให้เชื่อมั่นในความยุติธรรม นั่นเลยเป็นสาเหตุที่เธอเลือกเป็นทนายซึ่งจะต่อสู้เพื่อความถูกต้องและความยุติธรรมด้วยการใช้กฎหมายเป็นเครื่องมือ

แต่คนที่เธอรักที่สุดกลับไม่แยแสและปล่อยให้เธอต้องติดคุกโดยไร้ความผิด การติดคุกครั้งนั้นเปลี่ยนชีวิตเธอ บางที คงอาจจะมีเพียงเวลาที่ช่วยเยียวยาความเจ็บปวดและทรมานนี้ได้

“เธอหมายความว่ายังไงที่ว่ามันจะดีกับเราทั้งคู่? ฉันไม่เคยคิดว่า การที่เธอย้ายออกมันจะดีกับเรา” อี้จิ่นหลีพูดขณะที่เขารีบเดินเข้ามายืนอยู่ข้างเตียง เขาอยากเอื้อมมือไปจับตัวเธอโดยอัตโนมัติ แต่เขาหยุดก่อนที่จะถึงตัวเธอ มือของเขาห่างจากบ่าของเธอเพียงไม่กี่เซนติเมตร หากว่าเขาเข้าใกล้อีกนิด เขาก็จะสัมผัสเธอได้

แต่ว่าระยะห่างเพียงเอื้อมนี้ดูเหมือนห่างไกลนับล้านเมตรสำหรับเขา ภาพที่เธออาเจียนจนตัวสั่นนั้นยังตราตรึงในสมองเขา