พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 154

เธอเอื้อมไปหยิบมือถือเพื่อดูเวลา ตอนนี้เป็นเวลาตี 3 แล้ว เธอก็ควรนอนได้อีกสักสองสามชั่วโมง

ในขณะที่เธอกำลังจะหลับตา อยู่ดี ๆ เธอก็สะดุ้งนั่งตัวตรง แล้วเธอก็จ้องมองด้วยความไม่เชื่อ ตาของเธอเบิกกว้างขึ้น

ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ข้างโต๊ะอาหารในห้องเช่าของเธอเล่นกับสร้อยข้อมือสีเงินที่อยู่ในกระเป๋าของเธอ

ภายใต้แสงไฟชายคนนั้นดูเหมือนภาพวาดที่วาดบนกระดาษข้าว คิ้วของเขาหนาและสันจมูกของเขาสูง ริมฝีปากของเขาบางและเขามีดวงตานกฟีนิกซ์ที่สวยงาม เมื่อเขาเม้มริมฝีปากและมองไปที่เธอ เขาดูเย็นชาและห่างเหิน

ขณะที่เขามองไปที่เธอ หลิง อี้หราน รู้สึกราวกับว่าเขาเป็นภาพลวงตา

“ผู้ชายคนนี้เป็นคนจริง ๆ เหรอ? ฉัน… กำลังฝันอยู่หรือเปล่า?”

"ตื่นหรือยัง?" เสียงของชายคนนั้นทำลายความเงียบในห้อง

ทันใดนั้น หลิง อี้หราน ก็รู้สึกตัวและตระหนักว่าเธอไม่ได้ฝันไป ทุกอย่างเป็นจริง!

“คุณ คุณเป็นใคร? ทำไมคุณมาอยู่ในห้องของฉันกลางดึกแบบนี้?" หลิง อี้หราน พยายามอย่างเต็มที่ที่จะไม่กรีดร้อง เธอยื่นมือออกไปอย่างเงียบ ๆ เพื่อหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอเพื่อที่เธอจะได้โทรแจ้งตำรวจเมื่อชายคนนั้นไม่ได้เฝ้าดูเธอ

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เธอจะกดโทรศัพท์มือถือ ชายคนนั้นก็พูดว่า "ถ้าคุณคิดจะโทรหาตำรวจก็ลืมเรื่องนี้ไปได้เลย ถ้าผมต้องการทำร้ายคุณ ผมควรจะทำตอนที่คุณนอนหลับอยู่"