พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 16

หลิง อี้หราน รู้สึกราวกับว่าปลายนิ้วของเธอกำลังจะลุกเป็นไฟ มันร้อนมากและหัวใจของเธอก็เต้นแรง

"โอ้ ไม่! เกิดอะไรขึ้นกับฉัน?!"

เธอถอนมือออก ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อขณะที่เธอพูดว่า "ทั้งหมด... เอาล่ะมานั่งกันเถอะ เพื่อไม่ให้อาหารเย็น" หลังจากพูดอย่างนั้นเธอก็ก้มศีรษะลงและเริ่มรับประทานอาหาร

อี้ จิ่นหลี ยิ้มเมื่อเห็นว่าใบหน้าของหลิง อี้หราน แทบจะฝังอยู่ในชาม รอยยิ้มของเขาลึกขึ้นเมื่อเขาถามว่า "พี่ชอบผมไหม พี่สาว?"

“ฉันชอบนาย” หลิง อี้หราน ตอบโดยไม่ลังเล

"ผมก็ชอบพี่เหมือนกัน พี่สาว ผมชอบพี่มาก" อี้ จิ่นหลี กล่าวขณะที่เขาโค้งริมฝีปากของเขาให้เป็นรอยยิ้ม เป็นเวลานานมากตี่งแต่ครั้งสุดท้ายที่เขาพบคนที่สามารถทำให้เขาสนใจได้

…

หลังจากการตรวจสอบจากสำนักบริหารจัดการเมืองสิ้นสุดลง เหมียว เจียยู่ บอกกับหลิง อี้หราน ว่า "อี้หราน พวกเราจะนัดรวมตัวกับเพื่อนร่วมชั้นมัธยมปลายของเราในสุดสัปดาห์นี้ มาร่วมงานกันเถอะ"

“นัดรวม?” หลิง อี้หราน หัวเราะ ด้วยสภาพปัจจุบันของเธอเธอจะถูกล้อเลียนถ้าเธอต้องไปที่งานนั้น "ไม่ ฉันไม่ว่างและฉันจะไม่ไป" หลิง อี้หราน ตอบ

"การรวมตัวกับเพื่อนร่วมชั้นสมัยมัธยมปลายแบบนี้หายาก แล้วจะยุ่งเรื่องอะไรมาร่วมกับเราเถอะน่า!" เหมียว เจียยู่ พยายามเกลี้ยกล่อม เธอถอนหายใจเบา ๆ เห็นได้ชัดว่าเธอต้องการให้ หลิง อี้หราน เข้าร่วมการรวมตัวนี้ด้วย

ถ้าซุปเปอร์หัวกะทิในอดีตและสาวสวยที่สุดในชั้นเรียนต้องเข้าร่วมการรวมตัว สถานะปัจจุบันของเธอทุกคนจะต้องตกใจ เหมียว เจียยู่ รอไม่ไหวที่อยากให้เพื่อนร่วมชั้นมัธยมปลายของพวกเขาได้เห็น หลิง อี้หราน ในสภาพที่น่าสมเพชของเธอ

"ฉันต้องทำงานในช่วงสุดสัปดาห์ เธอคิดว่าวันหยุดสุดสัปดาห์จะเป็นวันพักผ่อนสำหรับฉันเหรอไง?" หลิง อี้หราน ถาม

เหมียว เจียยู่ พูดไม่ออกเมื่อเธอได้ยินเช่นนั้น ที่จริงเธอลืมไปเลย

“อย่างไรก็ตาม... ”

"ฉันกำลังล้างขยะ ไว้คุยกันใหม่นะ" ก่อนที่เหมียว เจียยู่ จะพูดอะไร หลิง อี้หราน ก็หันไปเดินจากไปแล้ว

เธอไม่ได้โง่ เธอรู้ถึงเจตนาของเหมียว เจียยู่

อย่างไรก็ตามไม่ว่าเธอจะพยายามจะหลีกเลี่ยงมันมากแค่ไหน รองผู้อำนวยการก็สั่งให้เธอส่งเอกสารไปให้ใครบางคนจากสำนักบริหารเมืองในช่วงสุดสัปดาห์ที่ Luxury Club ในเมืองเฉิน

คนงานสุขาภิบาลธรรมดาไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปในคลับที่หรูหราเช่นนี้ แต่เมื่อหลิง อี้หราน ไปที่ทางเข้ามีเจ้าหน้าที่รอเธออยู่แล้วและเขาก็พาเธอเข้าไปทางประตูด้านข้าง

เมื่อเจ้าหน้าที่เปิดประตูเข้าไปในห้องส่วนตัวมีหลายคนอยู่ข้างใน

เมื่อหลิง อี้หราน ก้าวเข้ามาเธอก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยพูดว่า "ดูสิใครอยู่ที่นี่!"

หลิง อี้หราน เห็นเหมียว เจียยู่,จ้าว ม่านเถียนและเพื่อนร่วมชั้นมัธยมปลายของเธอ เหมียว เจียยู่ เป็นคนพูด

หลิง อี้หราน รู้ทันทีว่าเหมียว เจียยู๋ จงใจจัดเตรียมการไว้ ในขณะที่เธอมาจากสำนักบริหารเมืองหัวหน้างานจะกระตือรือร้นที่จะอ่านหนังสือดี ๆ ของเธอ ตราบใดที่เหมียว เจียยู่ ต้องการเอกสารและระบุบุคคลที่เธอต้องการนำมาให้เธอรองผู้อำนวยการจะยอมรับคำขอของเธอ

"เห็นไหมล่ะ! ฉันไม่ได้โกหกคุณผู้หญิงที่สวยที่สุดในชั้นเรียนของเรากลายเป็นคนงานสุขาภิบาล!" จ้าว ม่านเถียนกล่าวพร้อมกับดูวางท่า

ในขณะนั้นเองเครื่องแบบของหลิง อี้หราน ก็ดูโดดเด่นจากการแต่งกายของคนอื่น ๆ ในห้องส่วนตัว

“นี่ไม่ใช่ซุปเปอร์หัวกะทิที่สวยงามของเราหรือเนี่ย? เธอถูกจำคุกเป็นเวลาสามปีและฉันแทบจะจำคุณไม่ได้เลย เซียว จื่อฉี เคยหลงใหลธอ เกิดอะไรขึ้นกัน? ทำไมเขาถึงยอมให้เธอเป็นคนงานสุขาภิบาลล่ะ? เขาดูแลเธอบ้างไหม?”

ร่างกายของหลิง อี้หราน แข็งทื่อ เมื่อใดก็ตามที่เธอได้ยินชื่อของเซียว จื่อฉี ถูกพูดถึง เธอจะรู้สึกเหมือนถูกแทงเข้าไปในหัวใจ

คนที่พูดก็เดินไปหาหลิง อี้หราน และหลิง อี้หราน เห็นว่าเป็น เฉิน ว่านหาว ครอบครัวของเฉิน ว่านหาว มีชื่อเสียงในเมืองเฉิน และเขาเคยพยายามจีบเธอมาก่อน

หลังจากที่เธอมีความสัมพันธ์กับเซียว จื่อฉี และเฉิน ว่านหาว ได้พยายามที่จะทำร้ายเธอ หลังจากที่เซียว จื่อฉี ได้สั่งสอนบทเรียนแก่เขาไป เฉิน ว่านหาว ก็เริ่มประพฤติตัวและหยุดสร้างปัญหาให้กับเธอ

หลิง อี้หราน เพิกเฉยต่อ เฉิน ว่านหาว เธอเดินไปหา เหมียว เจียยู่ แล้วยื่นเอกสารให้เธอบอกว่า "นี่คือเอกสารที่เธอขอ"

เหมียว เจียยู่ ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ หลังจากรับเอกสารแล้วเธอก็พูดว่า "อี้หรานขอโทษนะ ที่ทำให้เธอต้องเดินทางน่ะ"

เมื่อหลิง อี้หราน หันกลับมาและกำลังจะออกจากห้องจู่ ๆ เฉิน ว่านหาว ก็จับแขนเธอไว้ พลางพูดว่า "ทำไมรีบออกไปล่ะ? นี่คือการรวมตัวของพวกเรามาเจอกันหน่อยเถออะ"

หลังจากพูดแบบนั้นเขาก็หยิบไวน์แดงหนึ่งแก้วแล้ววางไว้ที่ริมฝีปากของหลิง อี้หราน และพูดว่า "มาเถอะดื่มไวน์แก้วนี้ให้หมด กลับมาตอนนั้นคุณถูกตัดสินว่าขับรถขณะมึนเมา อย่าบอกนะว่าเธอดื่มไม่ได้!"

หลิงอี้ หราน ไม่ยอมเปิดปาก เธอหันศีรษะและผลักเขาออกไป

เฉิน ว่านหาว เสียสมดุลและทำไวน์แดงหกใส่ตัวเอง เขาโกรธและตบหน้า หลิง อี้หราน จัง ๆ หนึ่งทีตะโกนว่า "ฮึ! เธอคิดว่าเธอยังเป็นแฟนของเซียว จื่อฉี อยู่อ่างนั้นเหรอ? เธอมันก็เป็นแค่คนงานสุขาภิบาล เธอไม่รู้ว่าอะไรเป็นผลดีสำหรับเธอ!"

ขณะที่ เฉิน ว่านหาว กำลังตะโกนเขาก็หยิบขวดไวน์แดงข้างตัวเขาและเทมันลงบนหัวของหลิง อี้หราน

ไวน์เย็นชุ่มร่างกายของเธอทำให้เธออับอาย

เหมียว เจียยู่ ยิ้มและพูดว่า "หลิง อี้หราน ขอโทษ เฉิน ว่านหาวเร็ว ๆ เข้าสิ เขาอาจยกโทษให้เธอก็ได้นะ"

“ขอโทษ?” หลิง อี้หราน พบว่าความคิดนี้มันช่างน่าหัวเราะ เธอถูกทำให้อับอาย แต่เธอต้องขอโทษ เฉิน ว่านหาว!

หลิง อี้หราน เม้มริมฝีปา ดวงตาอัลมอนด์ของเธอดูแวววาว เธอดูมุ่งมั่นที่จะไม่ยอมแพ้แม้จะรู้สึกอับอาย

อย่างไรก็ตามการแสดงออกของเธอทำให้ เฉิน ว่านหาว เดือดดาลมากขึ้นเมื่อเขาพูดว่า "หลิง อี้หราน เธอคิดว่าเธอยังเป็นแฟนของเซียว จื่อฉีอยู่เหรอ? ฉันให้โอกาสเธอขอโทษฉัน แม้ว่าฉันจะข่มขืนเธอที่นี่ ทีไม่มีใครจะยืนหยัดเพื่อเธอหรอก!"

เฉิน ว่านหาว ผลักหลิง อี้หราน ลงไปที่พื้นและในไม่ช้าก็มีเสียงฉีกขาดตามมา ท่อนบนของหลิง อี้หราน ถูกฉีกออกเผยให้เห็นเนื้อของเธอ

“ไม่!” หลิงอี้หรานกรีดร้อง

อย่างไรก็ตามไม่มีเพื่อนร่วมชั้นคนใดพูดแทนเธอนับประสาอะไรกับการจะยืนหยัดเพื่อเธอ

เธอไม่ได้รับแสงแดดเลยในช่วงสามปีที่ถูกจำคุก ทำให้เธอขาวกว่าใคร ๆ อย่างไรก็ตามเธอยังถูกปกคลุมไปด้วยรอยแผลเป็น

รอยแผลเป็นบางส่วนยังไม่จางหายไปดูน่าเกรงขาม