พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 178

ร่างกายของเธอแข็งทื่อและเธอมองไปทางอื่นตามสัญชาตญาณ เธอไม่ต้องการให้เขาเห็นการแสดงออกในตอนนี้ของเธอ

“แต่พี่เคยคิดบ้างไหมว่าเป็นเพราะผมชื่อ อี้ จิ่นหลี ผมจึงสามารถทำให้เพื่อนร่วมโรงเรียนเก่าของพี่คุกเข่าและขอโทษพี่ตอนที่เธอทำให้พี่อับอายก่อนหน้านี้ เมื่ออยู่ใกล้ผม พี่ไม่จำเป็นต้องกังวลกับทัศนคติของใครที่มีต่อพี่อีกต่อไป ผมสามารถทำให้คนที่ดูถูกพี่ถ่อมตัวต่อหน้าพี่ได้อย่างง่ายดาย” เขาพูดอย่างสบาย ๆ

“แล้วไง? อำนาจแบบนั้นไม่ใช่ของฉันนี่”

“ทำไมถึงไม่ดีล่ะ? ผมสามารถปล่อยให้พี่ใช้อำนาจของผมในทางที่ผิด พี่คิดอย่างไร?" เขาเอนกายพิงพนักเก้าอี้อย่างเกียจคร้านมองเธอราวกับว่าเขากำลังคุยเรื่องสภาพอากาศ

หลิง อี้หราน มองไปที่เขา ไม่ว่าเธอจะพยายามอย่างไรเธอก็ไม่สามารถอ่านเขาได้ เธอคิดว่าเมื่อวันก่อนเธอไปขอร้องเขา การที่เขาปฏิเสธเธอหมายความว่าตอนนี้พวกเขาจะต้องดำเนินชีวิตต่อไป เธอคิดว่าพวกเขาจะไม่มีการติดต่อกันอีกต่อไป

ท้ายที่สุดแล้ว ผู้ชายที่หยิ่งผยองอย่างเขาจะไม่มีวันยอมให้ตัวเองถูกผู้หญิงปฏิเสธ

ทันใดนั้น เขาก็มาปรากฏตัวที่บ้านเช่าของเธอในคืนนี้โดยไม่คาดคิดและ... ก็พาเธอมาที่นี่ด้วย

นอกจากนี้เขาจงใจทำให้ จ้าว ท่านเถียน คุกเข่าขอโทษเธอ ดูเหมือนว่าเขาต้องการแสดงให้เธอเห็นว่า อี้ จิ่นหลี เป็นตัวแทนของอะไรอย่างแท้จริง

จ้าว ม่านเถียน ผู้หยิ่งผยองสามารถขอโทษต่อหน้าเขาได้อย่างน่าอับอาย

“คุณต้องการทำอะไรกันแน่?” เธอถามเขา

สายตาของเขามองทางไปรอบ ๆ เล็กน้อย ‘ฉันอยากทำอะไร… พูดตามตรงฉันเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน บางทีฉันแค่อยากจะมองเธออีกครั้ง’

เขาสงสัยว่าเธอจะมาขอเขาอีกครั้งหลังจากครั้งที่แล้ว

แต่น่าเสียดายที่เธอไม่ได้ทำอย่างนั้น

แม้ในขณะนี้ เมื่อเขาอยู่ตรงหน้าเธอ เธอก็ไม่ได้ขอร้องเขาเป็นครั้งที่สอง

“ตอนที่พี่พูดถึงเรื่องนี้ พี่ไม่ได้วางแผนที่จะขอร้องผมแทนญาติของพี่อีกเหรอ?”

เธอผงะไปชั่วครู่ เธอค่อย ๆ เบิกตากว้าง “ถ้าฉันขอร้องคุณอีกครั้ง คุณจะให้ตำรวจปล่อยตัวพวกเขาไหม?”

“ถ้าพี่ไม่ลอง พี่จะไม่มีทางรู้” เขาพูดด้วยท่าทางลึกลับ

ความไม่สงบปรากฏขึ้นทั่วการแสดงออกของเธอ ‘นี่เขาหมายความว่า เขาวางแผนที่จะให้ฉันลิ้มรสการปฏิเสธอีกครั้งถ้าฉันขอร้องเขาเป็นครั้งที่สองอย่างนั้นเหรอ? หรือบางทีเขาจะปล่อยคุณลุงและคนที่เหลือไปจริง ๆ”

หลิง อี้หราน กำมือของเธอไว้แน่น เพื่อเห็นแก่คุณยายของเธอ เธอจะต้องพยายามแม้ว่าโอกาสจะน้อยก็ตาม

“งั้น... ฉันขอร้องล่ะ คุณให้ตำรวจปล่อยพวกเขาได้ไหม?” เธอตัดสินใจว่าแม้ว่า อี้ จิ่นหลี จะให้เธอคุกเข่าหรือต้องการทำให้เธออับอายก็ตาม แต่เธอก็จะยอมรับคำสั่งของเขาด้วยความยินดี

โดยไม่คาดคิด อี้ จิ่นหลี ก็ลุกขึ้นยืนทันที เดินไปหาเธอและเอื้อมมือไปหาเธอ เขาคลายมือที่เธอกำไว้แน่นทีละนิ้ว

“พี่สาว พี่ลืมไปได้ยังไงว่ามือของพี่ยังบาดเจ็บอยู่ แม้ว่ามันจะผ่านไปสองสามวันและแผลบนฝ่ามือของพี่จะแห้งและเกรอะกรัง ถ้าพี่ยังคงกำมันไว้แน่นแบบนี้ แล้วเมื่อไหร่มันจะหายล่ะ?” น้ำเสียงที่ไพเราะราวกับดนตรีของเขามีความอ่อนโยน มันทำให้หลิง อี้หราน เกร็งตัว

บาดแผลบนฝ่ามือของเธอ... เธอจงใจทำร้ายตัวเองเมื่อเธอพยายามรักษาสติขณะอยู่ในบ้านเฟิง

ในคืนนั้นเองที่เขาช่วยเธอจากความสิ้นหวัง

“ผมสังเกตว่ามือของพี่เย็นมาก ผมจะขอทำให้มันอุ่น ได้ไหมพี่สาว?” เขาถามเบา ๆ

เธอจ้องมองขณะที่มือใหญ่ของเขาจับมือที่ไม่น่าดูของเธอ ความอบอุ่นจากมือของเขาค่อย ๆ ส่งผ่านไปยังเธอ