พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 180

“จนกว่าผมจะพอใจ" เขาตอบ

เธอกัดริมฝีปากเล็กน้อยขณะที่ลดเปลือกตาลง เธอจ้องมองแก้วไวน์ในมือของเขา แสงไฟในห้องสะท้อนบนใบหน้าของเธอและขนตาที่กระพือเบา ๆ ของเธอทำให้เธอดูสวยงามอย่างบอกไม่ถูก

ราวกับว่าเขาสามารถอ่านใจของเธอได้ เขาพูดว่า “พี่กลัวว่าผมจะเอาเปรียบพี่ตอนที่พี่เมาเหรอ? มีหลายวิธีที่ผมจะได้ผู้หญิง ผมไม่จำเป็นต้องใช้วิธีการแบบนี้หรอก นอกจากนี้ ถึงแม้ผมจะทำอะไรกับพี่ที่นี่และตอนนี้ก็ไม่มีใคนแอบดูหรอก”

‘ยุติธรรมดีนี่’ หลิง อี้หราน เยาะเย้ยตัวเองที่วิเคราะห์สิ่งต่าง ๆ มากเกินไป

เธอหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาแล้วกลืนลงไป

ความขมขื่นและความหวานแห้งเต็มลำคอของเธอขณะที่ไวน์ไหลเข้ามา

เธอไม่เคยชินกับการดื่มไวน์ ในตอนนั้นเธอจะดื่มแชมเปญทุกครั้งที่ต้องเข้าสังคมเพื่อทำงานเท่านั้น

ตอนนั้นเธอยังคงเป็นแฟนของเซียว จื่อฉี จึงไม่มีใครบังคับให้เธอดื่มมากเกินไป

อี้ จิ่นหลี เติมแก้วของหลิง อี้หราน พร้อมไวน์อีกมากมาย เธอเงยหน้าขึ้นกระดกแก้วไวน์อีกครั้ง

เช่นเดียวกับที่เธอดื่มแก้วแล้วเเก้วเล่าราวกับว่าไวน์นั้นเป็นยา เธอแค่หวังว่าเขาจะพอใจ

สำหรับเขา รอยยิ้มฉาบอยู่บนใบหน้าราวกับว่าการเฝ้าดูเครื่องดื่มของเธอเป็นเรื่องที่น่ายินดี

ในที่สุด หลิง อี้หราน ก็รู้สึกว่าจิตใจของเธอยุ่งเหยิง เธอมีปัญหาในการควบคุมมือและเท้า แม้แต่เสียงของเธอก็เริ่มตะกุกตะกัก

“มาดื่มกับฉันสิ...” เมื่อแก้วของเธอเต็มไปด้วยไวน์อีกครั้งเธอก็ยื่นแก้วไวน์ตรงหน้าเขาด้วยรอยยิ้มที่สดใส

เมื่อมองไปที่เธอ เขารู้ว่าตอนนี้เธอเมา

เขาเคยเห็นเธอเมาแล้วครั้งหนึ่งในอดีต อย่างไรก็ตาม มันไม่เหมือนกับครั้งนี้

ในตอนนั้นเขาไม่ชอบให้ใครมาแตะต้องเป้าหมายของเกมของเขา

ตอนนี้การจ้องมองของเขาจดจ่ออยู่ที่รอยยิ้มและการเคลื่อนไหวของคิ้วเธออย่างเต็มที่ เขารู้ว่าเธอเมาและพฤติกรรมของเธอตอนนี้ไม่ได้มีความหมาย แต่เขาก็ยังถามว่า “พี่อยากให้ผมดื่มไหม?”

“ใช่สิ" เธอผงกศีรษะอย่างแน่วแน่ “การดื่มคนเดียว… เป็นเรื่องน่าเบื่อมาก มาดื่มกับฉันเถอะน่า”

คิ้วของเขายกขึ้น เสียงที่น่ารักเช่นนี้จะไม่มีใครได้ยินเมื่อเธอเงียบขรึม

“พูดอีกครั้ง ทำซ้ำสิ่งที่พี่พูดเมื่อกี้นี้” เขายกมือขึ้นปัดริมฝีปากของเธอด้วยปลายนิ้ว

“ดื่มกับฉัน...” เธอพึมพำ ดวงตาสีอัลมอนด์ของเธอมองมาที่เขาด้วยสายตาสีแดงเข้ม

“โอเค ... ” เขาตอบเบา ๆ เขาใช้น้ำเสียงปรนเปรออย่างที่เขาไม่เคยสังเกตมาก่อน

หยิบแก้วจากหลิง อี้หราน และดื่มจากมัน

รอยยิ้มของเธอเปล่งประกายสดใสขึ้นเมื่อเธอเอื้อมมือไปหยิบขวดไวน์เพื่อรินให้ตัวเองอีกแก้ว เธอกำลังจะล้มลงเช่นกัน

คราวนี้เขายกมือห้ามเธอ “พี่เมาแล้ว พี่ไม่จำเป็นต้องดื่มอีกต่อไป”

“ไม่ต้อง... ดื่มแล้วอย่างนั้นเหรอ?” เธอพึมพำดูเมา

“ใช่ พี่ไม่จำเป็นต้องแล้วนะ”

“แต่…” เธองอหัวไปด้านข้างพยายามคิดว่าเธอพลาดอะไรไป หลังจากนั้นไม่นานเธอก็นึกขึ้นได้ “แล้ว... จิน นายจะปล่อย... ลุงของฉันและคนที่เหลือไหม?”