พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 190

“แต่ไม่ว่าคุณสมบัติของผมจะเติบโตแค่ไหน ผมก็ยังไม่สามารถสบตาคุณได้ ใช่ไหมล่ะ?” เขาถาม

จู่ ๆ ดูเหมือนว่าจะมีบางอุดกั้นอยู่ในปากของหลิง อี้หราน

กวอ ซินหลี่ หัวเราะเยาะตัวเองทันทีหลังจากนั้น “ที่จริงก่อนที่คุณจะพูดสิ่งเหล่านั้น ผมเคยคิดที่จะเปลี่ยนงานแล้ว ท้ายที่สุดแล้ว การทำงานในศูนย์บริการสุขาภิบาลคุณสามารถทำนายชีวิตที่เหลือได้ด้วยรูปลักษณ์เพียงครั้งเดียว ผมอยากจะรับโอกาสนี้ในขณะที่ผมยังอายุไม่ถึง 30 เพื่อท้าทายตัวเองให้มากขึ้น”

ความท้าทาย? หากก่อนหน้านี้หลิง อี้หรานได้รับทางเลือกของชีวิตที่ไม่รู้จักซึ่งเต็มไปด้วยความท้าทายหรือชีวิตที่มั่นคงซึ่งสามารถคาดเดาได้อย่างสมบูรณ์เพียงแค่แวบเดียวเธอก็กลัวว่าเธอจะเลือกอดีต

หลังจากประสบกับสิ่งต่าง ๆ มากมายแล้ว เธอจึงรู้ว่าความมั่นคงนั้นสำคัญที่สุด

หลิง อี้หราน หายใจเข้าลึก ๆ และพูดว่า “ที่จริงแล้วสิ่งที่ฉันพูดกับคุณในวันนั้นคุณไม่จำเป็นต้องคิดมากเกินไป ฉันไม่อยากให้คุณใช้เวลากับฉันมากไปกว่านี้ ฉันไม่มีความรู้สึกแบบนั้นกับคุณเลยดังนั้นไม่มีทางที่ฉันจะอยู่กับคุณได้”

เธอหยุดชั่วคราวแล้วอธิบายทุกคำอย่างชัดเจน “ถ้าฉันรักคุณจริง ถึงแม้ว่าคุณจะอยู่ในระดับต่ำสุดฉันก็ยังเลือกที่จะอยู่กับคุณ แต่เนื่องจากฉันไม่ได้รู้สึกแบบนั้น แม้ว่าคุณจะทะยานเหนือขึ้นไป ฉันก็จะไม่อยู่กับคุณ "

ความสิ้นหวังฉายไปทั่วใบหน้าของกวอ ซิ่นหลี่ ก่อนที่เขาจะยิ้ม “เป็นอย่างนั้นเหรอ? เมื่อคุณเลิกพิจารณาอย่างนั้นมันก็เป็นอย่างที่ผมคิด... ผมไม่ได้มองคุณผิด ผมรู้แล้ว คนที่ผมชอบจะเป็นคนชอบวัตถุนิยมได้ยังไง”

“แล้วคุณยังจะออกเหรอ?” หลิง อี้หราน ไม่ต้องการให้เขาสูญเสียงานที่มั่นคงเพราะเธอ

“การออกไปสู่โลกกว้างเพื่อพยายามทำเป้าหมายของผมเป็นความปรารถนาที่ผมมีมาตลอด” กวอ ซิ่นหลี่ กล่าวอย่างจริงจัง สีหน้าของเขาไม่มีความโกรธแต่อย่างใด “ไม่ว่าในอนาคตผมจะประสบความสำเร็จได้หรือไม่อย่างน้อยชีวิตนี้ผมก็จะไม่เสียใจเลย ถูกไหม?”

เมื่อเห็นการแสดงออกที่มุ่งมั่นของกวอ ซิ่นหลี่ หลิง อี้หราน ก็รู้ว่าจะไม่มีประโยชน์อะไรที่จะคุยกับเขาอีกต่อไป เธอจึงพูดว่า “ในกรณีนั้น.. ฉันขอให้คุณประสบความสำเร็จนะ”

“ขอบคุณครับ!" เขาพูด

เมื่อ หลิง อี้หราน กำลังจะจากไป กวอ ซิ่นหลี่ ก็กล่าวว่า “อี้หราน คุณเป็นผู้หญิงที่ดี เป็นความโชคร้ายของผมที่ทำให้คุณชอบผมไม่ได้ ผมไม่ต้องการให้คุณรู้สึกผิดเช่นกัน การลาออกของผมไม่มีผลอะไรกับคุณ เป็นเพียงความหวังของผมที่จะมอบชีวิตที่ดีขึ้นให้กับคนที่ผมรักในอนาคตเท่านั้น”

หลังจากที่จากกวอ ซิ่นหลี่ มา หลิง อี้หราน รู้สึกเหมือนหัวใจของเธอถูกปิดกั้น มันเป็นเหมือนความไม่สบายใจที่ไม่อาจบรรยายได้

สองวันต่อมา กวอ ซิ่นหลี่ ออกจากศูนย์บริการสุขาภิบาล ศูนย์บริการสุขาภิบาลได้จัดงานเลี้ยงอำลากับทุกคนสำหรับ กวอ ซิ่นหลี่ พวกเขาไปทานอาหารกันข้างนอก

หลิง อี้หราน มาร่วมรับประทานอาหารด้วย หลังจากนั้น กวอ ซิ่นหลี่ ก็จ่ายเงินจากกระเป๋าของตัวเองและเชิญทุกคนไปคาราโอเกะ

เมื่อพวกเขาแยกทางกัน กวอ ซิ่นหลี่กล่าวว่า “อี้หราน คุณช่วยให้ผมไปส่งคุณกลับไปครั้งนี้ได้ไหม? จากนี้ไปผมจะไม่มีโอกาสทำเช่นนั้นอีกต่อไปแล้ว”

หลิง อี้หรานเห็นด้วย คราวนี้เธอไม่ปฏิเสธ

รถของกวอ ซิ่นหลี่ จอดอยู่ที่ประตูบ้านในละแวกนั้น หลิง อี้หราน ลงไปและพูดกับกวอ ซิ่นหลี่ ว่า “แล้วเจอกันนะ”

กวอ ซิ่นหลี่ ลังเลสักพักก่อนที่จะพูดว่า “แล้วเจอกันครับ”

คำเหล่านี้เป็นคำง่าย ๆ สองคำ แต่มีความหมายโดยนัยมาก

การไล่ล่าครั้งนี้ถือว่าไม่มีผลลัพธ์ตั้งแต่เริ่มต้น แต่ในขณะนี้กวอ ซิ่นกลี่ ไม่ได้รู้สึกเสียใจใด ๆ

ผู้หญิงคนนี้มีชีวิตที่แย่กว่าที่เขาคิดไว้มาก ความสูงและต่ำแบบนั้นมีเพียงไม่กี่คนที่สามารถต้านทานมันได้ แต่เธอก็เหมือนดอกไม้ในฤดูหนาวที่แสนหวานหลังจากฤดูหนาวอันโหดร้ายไม่ว่าลมจะพัดรุนแรงเพียงใดในท้ายที่สุดกลิ่นหอมของเธอจะอบอวลไปทั่วชั้นบรรยากาศ

ความงามของเธอมาโดยไม่ได้ตั้งใจ มันไม่สะดุดตา แต่มันก็ยังดูน่าดึงดูด มันเหมือนกับว่าการได้รับการปฏิบัติอย่างอบอุ่นจากเธอสามารถทำให้จิตวิญญาณอบอุ่นได้เช่นกัน

ที่จริงเขาอยากถามจริง ๆ ว่าเธอมีคนที่เธอรักอยู่แล้วหรือยัง ถ้าเกิดว่ามี แล้วคนที่เธอรักคือใคร?

เขาไม่รู้ว่าทำไม แต่เมื่อคำถามนี้อยู่ที่ลำคอของเขาชายคนนั้นที่เขาพบก่อนที่จะเรียกเธอว่า ‘พี่สาว’ ก็แวบเข้ามาในความคิดของเขา

ทัศนคติของผู้ชายคนนั้นที่มีต่อเธอไม่ได้ดูเหมือนพวกเขาเป็นพี่น้องกัน มันเหมือนกับว่าพวกเขาเป็นคู่รักกันและไม่ยอมให้คนอื่นเข้ามาเกี่ยวข้อง