พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 316

หลิง อี้หราน ดูตกใจ “คุณว่ายังไงนะ?”

“พี่ไม่ได้ยินเหรอ?” อี้ จิ่นหลี ถามด้วยความอดทน “ผมบอกว่าถ้าพี่ไม่ชอบบริษัทนั้น ผมก็จะกำจัดเขาออกไป”

ราวกับว่าเขากำลังพูดเรื่องธรรมดาอยู่

แต่กำจัดออกไปงั้นเหรอ?!

รูม่านตาของหลิง อี้หราน หดตัวลงอย่างกะทันหัน เธอกำลังเข้าใจอะไรเขาผิดหรือเปล่า? บริษัทนั้นเป็นมือใหม่ในอุตสาหกรรมการจัดส่งอาหาร แม้ว่าจะไม่ได้ดีเท่าบริษัทที่มีชื่อเสียง แต่ก็มีผลงานที่ค่อนข้างดีเมื่อไม่นานมานี้ นอกจากนี้เธอยังอ่านเจอข่าวที่ว่าบริษัทนี้กำลังระดมเงินลงทุนอีก 1.7 ล้านดอลลาร์

จะกำจัดบริษัทอย่างนั้นง่ายได้ได้อย่างไร?

แต่... ถ้าเป็นอี้ จิ่นหลี อะไรที่เป็นไปไม่ได้ก็จะเป็นไปได้สำหรับเขาอยู่ดี

“แค่เพราะฉันไม่ชอบน่ะเหรอ?” เธอถามและมองไปที่อี้ จิ่นหลี ด้วยความตกใจ

เขายิ้ม “ผมไม่ชอบคนที่เอาความลับของคนอื่นไปขาย ผู้นำบริษัทที่ต้องการผลประโยชน์จากการขายความลับของคนอื่นอาจจะทำอะไรไม่ได้มาก ถ้าผมไม่ได้เข้าไปยุ่ง หรือในกรณีนั้นอาจจะหายไปก่อนหน้า”

ทันใดนั้น เธอเริ่มรู้สึกว่ามีคำพูดมากมายติดอยู่ในลำคอ

เขาหัวเราะและกล่าวถึงความอยู่รอดของบริษัทด้วยวิธีง่าย ๆ ที่ผู้นำบริษัทอาจจะไม่โทรมาเลยถ้าเขารู้ว่าผลมาจะออกมาเป็นแบบนี้

“ใช่ แล้วทำไมพี่ไม่กินผักเลยล่ะ? กินสิ” เขากล่าวพร้อมกับหยิบผักใส่ถ้วยของเธอด้วยตะเกียบ

ราวกับว่าเขาทั้งอ่อนโยนและห่วงใย

แต่เธอก็รู้ว่าทั้งหมดนั้นเป็นภาพลวงตา คนอื่น ๆ คงเดาไม่ออกว่าชายคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่ เขาอาจจะเป็นห่วงคุณตอนนี้ และอาจจะขับไล่คุณสู่นรกในอีกไม่ช้า

คำตอบของเธอทำให้เขารำคาญหรือเปล่า? เธออดไม่ได้ที่จะคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ จากนั้นเธอหัวเราะกับตัวเองและคิดว่ามันไม่มีประโยชน์อะไรที่จะมานั่งคิดถึงเรื่องนี้ เมื่อพูดถึงสิ่งที่เขารำคาญ เธอทำให้เขารู้สึกรำคาญตั้งแต่เริ่มแรกที่เธอที่ปฏิเสธจะอยู่กับเขาแล้ว

ตอนนี้นิ้วของเธอหายเป็นปกติแล้ว แต่... เธอไม่สามารถออกไปจากที่นี้ได้

เมื่อไหร่ที่เธอจะออกไปได้?

สำหรับเธอดูเหมือนว่ายิ่งเธออยู่ที่นั่นนานเท่าไหร่ ความผูกพันระหว่างเธอกับเขาก็ยิ่งแน่นแฟ้นมากขึ้นเท่านั้น

...

เมื่อชิน เหลียนอี ตื่นขึ้นมา สิ่งที่เธอเห็นคือเพดาที่ไม่คุ้นตาและโคมไฟคริสตัลไฟสลัวที่ห้อยอยู่