พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 331

เธอต้องการส่งออเดอร์ในส่วนที่เหลือ และเมื่อถึงเวลาทานอาหารกลางวันในเวลาบ่ายสองโมง หลิง อี้หราน กินอะไรได้ไม่มากนัก

โจว เชียนหยุน กล่าวขึ้นว่า “เป็นอะไรหรือเปล่าเธอกินน้อยจัง เธอไม่ชอบอาหารวันนี้เหรอ?” เมื่อถึงเวลาทานอาหารเที่ยงทุก ๆ คน ในร้านอาหารเล็ก ๆ นี้ จะใช้เวลาว่างให้เกิดประโยชน์และขอให้เชฟทำอาหารหลาย ๆ อย่างให้พวกเขาได้ทานด้วยกัน

“ไม่มีอะไรค่ะ ฉันคิดว่าเมื่อเช้าก่อนมาทำงานฉันคงกินมามากเกินไป” หลิง อีหราน มองไปที่อาหยันน้อย “ทำไมคุณไม่กินล่ะ? ฉันจะป้อนผลไม้ให้อาหยันน้อยเองนะคะ เพราะตอนนี้ฉันอิ่มแล้วล่ะ”

หลิง อี้หราน หยิบแอปเปิลไปปลอกเปลือก จากนั้นเธอก็หั่นเป็นชิ้นเล็ก ๆ และป้อนให้อาหยันน้อย

เจ้าตัวเล็กอ้าปากอย่างเชื่อฟังและแทะแอปเปิล และในบางครั้งก็ยิ้มให้หลิง อี้หราน

หลังจากป้อนผลไม้ให้แล้วเจ้าตัวเล็กก็ง่วงนอน เขาหาวและกางมือออกกว้างแสดงท่าทางเพื่อให้หลิง อี้หราน กอดเขา

หลิง อี้หราน อุ้มเจ้าตัวน้อยไว้ในอ้อมแขนของเธออย่างเป็นธรรมชาติและค่อย ๆ กล่อมให้เขานอนหลับ

แม้ว่าเจ้าตัวน้อยจะไม่ได้ยินเสียงฮัมเพลงเบา ๆ ของเธอ แต่นิ้วที่อ่อนเยาว์ของเขาค่อย ๆ ปัดเข้ากับริมฝีปากของเธอราวกับกำลังพยายามที่จะได้ยินเสียงของเธอ

และในที่สุด ไม่นานเจ้าตัวน้อยก็หลับไป หลิง อี้หราน สัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดเล็กน้อย ขณะที่เธอมองไปที่ร่างเล็ก ๆ ที่กำลังหลับใหล ทำไมเด็กน่ารักอย่างเขาถึงต้องไม่ได้ยิน? บางครั้งพระเจ้าก็ใจร้ายเกินไป

เธอหวังเพียงแค่ว่า ในอนาคตหลังจากที่อาหยันน้อยได้รับประสาทหูเทียมแล้ว เขาจะสามารถได้ยินเสียงทั้งหมดในโลกใบนี้และไม่ปล่อยให้ความโศกเศร้านี้ติดตามเขาไปตลอดชีวิต

“เดี๋ยวฉันจะพาเขากลับไปที่ห้องของเขา” คุณนายโจวก้าวออกมาข้างหน้า และเอาหลานชายออกจากอ้อมแขนของ หลิง อี้หราน

ด้านหลังของร้อนอาหารเล็ก ๆ นี้เป็นบ้านหลังเล็ก ๆ เรียบง่ายที่โจว เชียนหยุน อาศัยอยู่กับแม่และอาหยันน้อย