พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 410

“ทำไมคุณไม่เปิดไฟล่ะ?” เธอถามอย่างสงสัย

“ผมคิดถึงพี่” เขาตอบที่คำตอบไม่ได้เกี่ยวข้องกับคำถามของเธอ

ใบหน้าของเธอพลันเปลี่ยนเป็นสีแดงและหัวใจของเธอก็เต้นเร็วขึ้น หลิง อี้หราน ดีใจที่ตอนนี้ยังมืดอยู่เพราะมันหมายความว่าเขามองไม่เห็นใบหน้าที่แดงแจ๋ของเธอ

“แล้วพี่ล่ะ? วันนี้พี่คิดถึงผมบ้างไหม?” เสียงของเขายังคงดังก้องอยู่ในหูของเธอ ในขณะที่ลมหายใจของเขารวยรินรดต้นคอเธอจนรู้สึกเสียวซ่าน

เธอรู้สึกราวกับว่าลมหายใจบนต้นคอได้ดึงดูดความสนใจของเธอไปหมด และหลังจากรู้สึกถึงลมหายใจของเขา เธอก็รู้สึกว่าริมฝีปากของเขาแนบชิดกับหูของเธอมากจนถ้าเขาเข้ามาใกล้อีกนิดริมฝีปากของเขาก็คงจะจูบที่ใบหูของเธอพอดี

ขณะที่เธอกำลังครุ่นคิด ก็รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดแปลบ ๆ ที่หูของเธอ เธอรู้สึกตกใจก่อนจะดึงสติของตัวเองกลับมา จากนั้น... ใบหน้าของเธอก็แดงขึ้น

เขา… กำลังขบใบหูของเธออย่างละเมียดละไม ทำให้ตัวของเธอสั่นเล็กน้อย

“บ้างไหมครับพี่?” เสียงต่ำของเขาดังออกมาอีกครั้ง

“ฉันคิดถึง...” เธอตอบเสียงสั่น “อืม... ปล่อยฉันก่อน ฉันขอวางกระเป๋าก่อน”

เธอกล่าวและรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง เธอรู้สึกเพียงว่าบรรยากาศมันคลุมเครือจนเธอแทบหายใจไม่ออก

แทนที่เขาจะปล่อยเธอไป เขากลับถามต่อว่า “พี่รักผมไหม?”

เธอรู้สึกตะลึง รัก… มันลึกซึ้งเกินไป เธอ ‘รัก’ เขาไหม?

“ฉัน... ชอบคุณ” หลิง อี้หราน กล่าวตามความเป็นจริง ก่อนหายใจเข้าลึก ใช่ เธอชอบเขาเท่านั้น ความรู้สึกของเธอที่มีต่อเขาในตอนนี้ มันยังไม่ใช่ ‘ความรัก’