พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 437

แล้วเธอก็เกิดนึกถึงเกี่ยวกับเรื่องนี้ขึ้นมา ตู้เสื้อผ้าของเธอในตอนนั้นมีเพียงชุดทำงานและเสื้อผ้าแบบที่เซียว จื่อฉีชอบ เธอแทบจะไม่มีเสื้อผ้าที่เธอชอบเลย

ดูเหมือนว่าที่ผ่านมาเธอไม่ได้ทำอะไรหลาย ๆ อย่างเพื่อตัวเอง เวลาส่วนใหญ่เธอจะยุ่งอยู่กับการพยายามเอาใจคนอื่น

“ผมน่าจะรู้จักพี่เร็วกว่านี้นะ” อี้ จิ่นหลีพึมพำ

ถ้าเขารู้จักเธอมาก่อนบางทีพวกเขาอาจจะเริ่มต้นใหม่ได้ดีกว่านี้ เธอไม่จำเป็นต้องรับโทษจำคุก ถึงสามปีและเขาก็ไม่จำเป็นต้องกลัวความจริงบางอย่างที่เธออาจค้นพบ หลิง อี้หรานรู้สึกว่าการจ้องมองของอี้ จิ่นหลีมีหลายอารมณ์ที่เธอไม่เข้าใจ

“เอาล่ะ ไปกันเถอะ” เขาจับมือเธอ แล้วพวกเขาก็ลงไปที่ชั้นล่าง ในขณะที่เธอกำลังไปตรวจสุขภาพ เธอต้องอดอาหารจนกว่าจะทำอะไรที่โรงพยาบาลเสร็จเรียบร้อย

อี้ จิ่นหลีเดินนำหลิง อี้หรานไปที่รถ เขาสังเกตเห็นว่าเธอใช้ผ้าผูกผมที่เขาซื้อให้เมื่อวานนี้ มันเป็นโบว์รัดผมสีดำธรรมดา ๆ แต่มันดีกว่าแบบที่เธอใช้เมื่อวานตรงที่ยางรัดผมสีขาวด้านในมันหลุดออกมาแล้ว

มันทำให้เขารู้สึกสบายใจขึ้นมาก

เธอเป็นคนสำคัญสำหรับเขาแต่เขาไม่เคยสังเกตเรื่องนี้มาก่อนเลยหรือ? ความคิดที่เขาสังเกตเห็นโบว์รัดผมของเธอเมื่อวานนี้ทำให้เขารู้สึกปวดใจอีกครั้ง

เขาไม่เคยสัมผัสกับอารมณ์เช่นนี้มาก่อน เธอเป็นคนเดียวที่สามารถทำให้เขาได้สัมผัสกับความรู้สึกผิดหวัง ‘ฉันรวยมาก แต่ฉันก็ยังปล่อยให้เธอใช้โบว์รัดผมซึ่งเก่าและขาดแบบนี้ได้ยังไง”

ถ้าเธอไม่ได้เข้าคุกสิ่งเหล่านี้คงจะไม่เกิดขึ้น

อาจกล่าวได้ว่าเขาไม่ใช่สาเหตุเดียวของความลำบากยากจนในปัจจุบันของเธอ แต่เขาเป็นส่วนหนึ่งของมัน