พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 470

ถ้าเธอพึ่งพาเขามากเกินไป มันอาจจะค่อย ๆ กลายเป็นนิสัย...

เขาก้มลงมาหอมแก้มของเธอที่ยังคงบวมอยู่ จูบนั้นนุ่มนวลราวกับขนนก “ถ้าอย่างนั้นก็ขึ้นอยู่กับผม นั่นคือสิ่งที่ผมต้องการ”

เขาต้องการให้เธอพึ่งพาเขาจนเธอไม่สามารถทิ้งเขาได้…

ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมา แพทย์ประจำตระกูลมาที่คฤหาสน์อี้ เขามองดูแก้มที่บวมของหลิง อี้หรานและสั่งยาเพื่อลดอาการบวม

หลังจากที่แพทย์จากไปแล้ว หลิง อี้หรานกำลังจะทายา แต่อี้ จิ่นหลีกลับดึงมันมาจากเธอ “ผมจะทาให้พี่เอง”

“อืม” เธอตอบ

เขาใช้นิ้วเรียวยาวจุ่มครีมและค่อย ๆ เกลี่ยเนื้อครีมให้ทั่วแก้มของเธอ ท่าทางของเขาอ่อนโยนมาก ความเย็นของเนื้อครีม ทำให้แก้มของเธอไม่บวมแดงอีกต่อไป

“พี่คอยทำให้ผมกังวลและชอบเจ็บตัวอยู่เสมอเลยนะ” เขากระซิบและยังคงทาครีมให้เธอ

หลิง อี้หรานพบว่าตัวเองไม่สามารถแก้ต่างกับคำพูดของเขาได้ ดูเหมือนว่าเธอจะได้รับบาดเจ็บเล็ก ๆ น้อย ๆ ทุกประเภทตั้งแต่เจอกับเขา

“ผมหวังว่าผมจะซ่อนพี่ไว้ที่บ้านได้ เพื่อไม่ให้ใครมาทำร้ายพี่ ผมไม่อยากให้พี่ได้รับบาดเจ็บอยู่ตลอดเวลา” เขากล่าว ทุกครั้งที่เขาเห็นบาดแผลบนร่างกายของเธอ มันทำให้เขารู้สึกราวกับว่าหัวใจของเขาถูกทำร้าย

“คุณจะซ่อนฉันไว้ที่บ้านได้ยังไง?” เธอพึมพำกับการล้อเล่นของเขา

เขาดึงนิ้วกลับ เอาทิชชู่มาเช็ดครีมออก แล้วก้มลงมองเธอ เขากล่าวว่า “ถ้าพี่บาดเจ็บบ่อย ๆ ผมจะซ่อนพี่ไว้ที่บ้านจริง ๆ นะ ถึงพี่เต็มใจที่จะทำร้ายตัวเอง ผมก็ทนเห็นพี่เจ็บปวดไม่ได้”

ดวงตาสีเข้มลึกล้ำของเขาเต็มไปด้วยความจริงจัง

หลิง อี้หรานจ้องไปที่ชายตรงหน้าเธออย่างว่างเปล่า เขา... จริงจังเหรอ? เขาไม่ได้ล้อเล่น?