พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 472

แต่หลิง อี้หรานไม่คาดคิดว่าอี้ จิ่นหลีจะขอให้คนขับนำรถยนต์ส่วนตัวมาด้วย ซึ่งมันมีราคาเพียงสามแสนดอลลาร์เท่านั้น

หลิง อี้หรานรู้สึกตกใจ

“พี่ไม่ได้บอกว่าพี่อยากให้มันดูธรรมดามากกว่านี้เหรอ?” อี้ จินหลีถาม

“ฉันอยากให้มันดูธรรมดาเพราะฉันไม่อยากดูโดดเด่นในเป็นเมืองเล็ก ๆ ที่มีแต่เรื่องซุบซิบเกิดขึ้น ฉันกลัวว่าเรื่องแบบนั้นจะไปรบกวนคุณยาย แต่คุณจะขับรถคนนี้ไปจริง ๆ ใช่ไหม?" หลิง อี้หราน กล่าว

“คิดว่าผมพูดเล่นเหรอ?” อี้ จิ่นหลียิ้ม “ก็ได้ ขึ้นรถกันเถอะ”

เมื่อหลิง อี้หรานขึ้นรถ เธอก็พบว่าไม่มีคนรับรถรออยู่ อี้ จิ่นหลีเป็นคนขับแทน

“คุณจะขับเหรอ?” เธอถาม

“ใช่ มันไม่ไกลมาก พี่จะงีบหลับก็ได้ถ้าง่วงนอน ผมรู้ทางไปที่นั่น” อี้ จิ่นหลีกล่าวขณะที่เขาสตาร์ทรถ

หลิง อี้หรานเม้มริมฝีปากของตัวเองขณะเฝ้าดูอี้ จิ่นหลีขับรถ ใช้เวลามากกว่าสองชั่วโมงกว่าจะถึงตัวเมือง

อี้ จิ่นหลีคงรู้สึกเหนื่อยในการขับรถมากกว่าสองชั่วโมง แต่หลิง อี้หรานไม่สามารถยื่นมือไปช่วยเขาขับรถได้เพราะใบขับขี่ของเธอถูกระงับและ... เธอไม่สามารถขับรถได้อีกต่อไป

โดนสั่งห้ามขับรถตลอดชีวิต!

หากว่า... วันหนึ่งเธอสามารถแก้ไขคดีความและพิสูจน์ว่าเธอเป็นผู้บริสุทธิ์ได้ เธอก็จะสามารถเอาทุกอย่างที่สูญเสียไปกลับคืนมาได้ รวมถึงใบขับขี่, ประกาศนียบัตร และอื่น ๆ

...