พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 485

“พะ... พี่รู้ไหมว่าพี่กำลังทำอะไรอยู่?” ประโยคเรียบง่ายหลุดออกจากปากเขาทีละคำหลังจากพยายามกล่าวมันออกมาด้วยความยากลำบาก เหมือนกับการบีบยาสีฟัน

หลิง อี้หรานกัดริมฝีปากของเธอ “ฉัน... ฉันรู้”

เธอกอดเขาไว้แน่นจนใบหน้าฝังเข้ากับแผ่นหลังของเขา ผ้าห่มที่คลุมร่างกายของเธออยู่ล่วงลงไปอยู่กับพื้น เธอแค่อยากจะทำตามหัวใจของเธอและบอกกับเขาว่าเธอต้องการจะพูดอะไร

ราวกับว่าเธอได้รวบรวมความกล้าหาญทั้งหมดที่มีของเธอเพื่อทำสิ่งนี้

“ฉันคิดว่าฉันรักนาย จิน!” หลิง อี้หรานเปล่งเสียงออกมา ใช่ เธอต้องการบอกเขาให้รับรู้ถึงความรู้สึกของเธอ แทนที่จะนิ่งเงียบเมื่อเขาถามว่าเธอรักเขาหรือเปล่า เธอไม่อยากเห็นดวงตาที่เศร้าหมองของเขาอีกต่อไป

เขาจะรู้บ้างไหมว่าเธอรู้สึกโดนแทงที่หัวใจที่ละเล็กที่ละน้อยเมื่อเขาพยายามที่จะรับความปรารถนาของเขา และคอยปลอบเธอโดยการบอกว่าเขาจะไม่ทำอะไรที่เธอไม่ต้องการเลย

ในสายตาของเขา เขาคิดว่าเธอไม่ได้รักเขา

“ฉันไม่รู้ว่าฉันรักคุณมากแค่ไหน และไม่รู้ว่ารักขนาดไหน แต่ฉันรักคุณ” หลิง อี้หรานกล่าวต่อ

เธอไม่ต้องการปิดบังความรู้สึกของเธอเพราะเธอไม่ต้องการให้เขาเข้าใจผิด เธอไม่ต้องการที่จะเห็นความเศร้าโศรกในดวงตาของเขา มันเหมือนกับดวงดาวทุกดวงดับลง

อี้ จิ่นหลีพลิกตัวกลับไปเพื่อจ้องมองคนที่อยู่ข้างหน้าเขา เขากล่าวเสียงแหบ “จริงเหรอ? พี่รักผมจริง ๆ ใช่ไหม?”

ตอนนี้เขาได้ยินคำตอบที่เขาอยากฟังมากที่สุดแล้ว แต่เขาก็ยังไม่อยากเชื่อ เขายังคงระงับความปรารถนาของตัวเองไว้ขณะจ้องมองเธอ ยังคงเต็มไปด้วยความเครียดและความระมัดระวัง

“ใช่ ฉันรักคุณ ดังนั้นคุณไม่จำเป็นต้องระงับความรู้สึกนั้นไว้อีกแล้วนะ จิน” หลิง อี้หรานกล่าว

เธอเอามือคล้องคอของเขาไว้ แล้วเขย่งปลายเท้าขึ้นเพื่อแนบริมฝีปากบางเข้ากับริมฝีปากของเขา เพื่อบอกเขาว่าเธอเต็มใจกับการกระทำของเธอ