พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 487

เธอต้องการจะลงจากเตียง เขาก็กล่าวว่า “เดี๋ยวก่อน”

เธอมองดูเขาก้มตัวลงและคุกเข่าต่อหน้าเธอเพื่อช่วยเธอสวมถุงเท้า เขาสวมรองเท้าสำหรับใส่เดินในบ้านให้เธอก่อนที่จะพาเธอไปที่ห้องน้ำ

“เอ่อ คุณคิดจะทำอะไร?” เธอถามด้วยความงุนงง

“ไม่ไปล้างตัวหน่อยเหรอ?” อี้ จิ่นหลีถามกลับ

‘อืม... โอเค ก็จริง’

เมื่อเข้าไปในห้องน้ำ เขาค่อย ๆ หย่อนเท้าของเธอลงก่อน จากนั้นจึงประคองร่างของเธอให้ยืน แล้วกล่าวกับเธอว่า “ถ้าพี่ยืนไม่ไหว ก็จับตัวผมไว้”

“อือ” เธอตอบรับเสียงเบาและมองไปยังกระจกที่อยู่ข้างหน้าเธอ

พวกเขามองเห็นเงาสะท้อนของพวกเขาในกระจก เธอมองดูเขาผ่านกระจก โดยที่เขากำลังก้มศีรษะลง เพื่อบีบยาสีฟันไว้บนแปรงสีฟันอย่างระมัดระวัง...

‘นี่คงเป็นความรู้สึกที่มีใครสักคนคอยดูแล’ หลิง อี้หรานคิด

“เสร็จแล้ว” เขากล่าวพร้อมกับส่งแปรงสีฟันให้เธอ “ถ้าพี่แปรงฟันเองไม่ได้ ผมจะทำให้พี่”

“ไม่เป็นไร ฉัน... ทำเองได้” เธอก้มศีรษะลงอย่างรวดเร็วเพื่อเริ่มแปรงฟัน เธอไม่ได้สังเกตว่าตอนนี้เขากำลังจ้องมองเข้าไปในกระจกเพื่อมองดูเธอแปรงฟันขณะก้มศีรษะลง

สายตาของอี้ จิ่นหลีเต็มไปด้วยความหลงใหลไม่รู้จบ ‘ในที่สุดพี่ก็ตกหลุมรักผม พี่เป็นของผมแล้ว’

‘แต่นี่ยังไม่พอ... ยังคงห่างไกลจากคำว่าพอ!’

ใบหน้าของเขาหันไปทางศีรษะของเธอ เขาสูดกลิ่นผมของเธอและพึมพำ “รักผมให้มากกว่านี้ รักผมให้มากจนพี่ทนไม่ได้ที่จะทิ้งผมไป ตกลงไหม?”