หลิง อี้หรานนึกถึงข่าวและคดีลักพาตัวเด็กที่เธอเคยเห็นในอดีต ทันใดนั้นสมองของเธอก็สับสนมากขึ้น
ถ้าอาหยันน้อยถูกลักพาตัวไปจริง ๆ เธอจะไม่มีวันให้อภัยตัวเอง!
แต่ยิ่งเธอวิตกกังวลมากเท่าไร จิตใจของเธอก็ยิ่งว่างเปล่ามากขึ้นเท่านั้น เธอต้องการตามหาอาหยันน้อยให้เจอโดยเร็วที่สุด แต่เธอไม่รู้ว่าเธอควรจะเริ่มต้นจากตรงไหน
ทันใดนั้นก็มีคนคว้าแขนของเธอเอาไว้ เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นในหูของเธอ “ใจเย็น ๆ”
คำง่าย ๆ สองสามคำที่ทำให้หลิง อี้หรานรู้สึกหมดหนทาง
“ฉันใจเย็นอะไรได้? อาหยันน้อยหายไปแล้ว!” เธอสำลักเสียงของตัวเอง ดวงตาของเธอก็เปียกโปนไปด้วยน้ำตา “มันเป็นความผิดของฉัน ฉันควรจะไปห้องน้ำกับอาหยันน้อยด้วยตัวเอง ถ้าฉันไปกับเขา เขาคงไม่หายตัวไป”
“มันเป็นความผิดของผมเองที่ขอให้พนักงานไปกับเขา แต่พี่มั่นใจได้ว่าเราจะหาเขาเจอ ผมจะสั่งปิดหอประชุมทันทีและค้นหาเขา” อี้ จิ่นหลีกล่าว
“แต่... ถ้าคนที่ลักพาตัวหยันน้อยพาเขาออกไปนอกหอประชุแล้วล่ะ?” หลิง อี้หรานนึกถึงความเป็นไปได้
“ถ้าอย่างนั้นผมจะปิดเมือง ผมจะปิดเมืองภายในสิบนาที เขาไม่สามารถไปที่ทางออกทางหลวงได้ภายในสิบนาทีถ้าปิดเมืองแล้ว แม้แต่คนลักพาตัวก็ยังต้องอยู่ใน ออกจากเมืองนี้ไปไม่ได้ เรามีวิธีมากมายในการตามหาตัวเขา” เขากล่าว
เธอตกใจ ปิดเมืองหรือ?! เมืองที่เจริญรุ่งเรืองดังกล่าวสามารถถูกปิดผนึกได้อย่างง่ายดายได้หรือไม่? แต่คำพูดเหล่านั้นที่ออกมาจากปากของเขา มันก็ยากที่จะเชื่อว่าเขาทำไม่ได้!
“เชื่อผมสิ ผมจะหาอาหยันน้อยเจอ แม้ว่าผมจะต้องพลิกเมืองเฉินทั้งหมดหาเขา ผมก็จะตามหาเขาให้พี่เอง” อี้ จิ่นหลีสัญญา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย
มาอัพต่อไวๆน๊าา...
สงสารเชียนหยุนมาก แฟนเชี่ยจริง ๆ ช่วยคนรักใส่ร้ายจนต้องเข้าคุกตั้งสามปี ส่วนตัวมันก็นอนกกคนรักสบายใจ ไม่เชียร์ให้กลับไปอยู่ด้วยเลย ส่วนนางเอก ตอนที่อยู่กับพระเอกน่าจะรีบจัดการถอดเล็บแฟนเก่ากับนังห่าว มันทำอะไรไว้ก็เอาคืนให้หมด...
ชอบมากค่ะ ถ้าจะอ่านจนจบเหลืออีกกี่ตอนคะ ต้องจ่ายเท่าไหร่คะ...