พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 56

หลิง อี้หราน เงยหน้าขึ้นเล็กน้อยและมองไปด้านข้าง จากนั้นเธอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เธอเงยหน้าขึ้นมองอี้ จิ่นหลีและพูดว่า "นายจ่ายค่าอาหารแล้วใช่ไหม?"

"อืม ผมจ่ายแล้ว"

"ถ้าอย่างนั้นไปกันเถอะ" เธอพูดพร้อมกับหยิบกระเป๋าและเดินออกจากร้านไปพร้อมกับเขาราวกับว่าเธอกำลังวิ่งหนีอะไรบางอย่าง

"เป็นอะไรรึเปล่า? พี่กำลังซ่อนจากอะไรบางอย่างอยู่เหรอ?" เขาถาม

เสียงฝีเท้าของเธอหยุดลง และทั่วใบหน้าของเธอดูคลุมเครือ "อดีตเพื่อนร่วมงานของฉันก็มาที่นี่เพื่อกินข้าวด้วย ฉัน... ฉันไม่อยากให้พวกเขาเห็นฉันน่ะ"

เธอพูดด้วยรอยยิ้มที่ดูแคลนตัวเองว่า "มันไร้สาระ ใช่ไหมล่ะ? อันที่จริงพวกเขาทุกคนรู้ดีว่าฉันผ่านอะไรมาบ้างและพวกเขาก็คงเดาได้ว่าตอนนี้ฉันต้องเป็นทุกข์แค่ไหน แต่ฉันก็ยังไม่ต้องการที่จะเจอพวกเขาอย่างจัง"

เธอไม่อยากเห็นความเห็นใจในแววตาของพวกเขา เธอไม่อยากเห็นความสงสารของพวกเขา

ในอดีตการเป็นทนายความเป็นสิ่งที่เธออยากทุ่มเททั้งชีวิต แต่ตอนนี้แม้ว่าเพื่อนร่วมงานของเธอจะยังคงทำงานนั้นอยู่ แต่ก็ไม่ใช่อาชีพที่เธอจะสามารถหวังที่จะทำได้อีกครั้ง

การไม่เห็นคุณค่าในตัวเองของเธอ ณ ขณะนั้นทำให้ความเจ็บปวดแล่นผ่านหัวใจของเขา

เขาจับมือเธอแน่นขึ้นและพูดเสียงเบาว่า "ถ้าอย่างนั้นเรามาหลีกเลี่ยงพวกเขากัน วันหนึ่งในอนาคตพี่จะต้องเปล่งประกายงดงามกว่าใคร ๆ”

เปล่งประกาย... เธอยิ้มอย่างขมขื่น ตอนนี้เธอไม่ต้องการที่จะคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ แค่ใช้ชีวิตต่อไปก็ยากพออยู่แล้ว

—“ฉันได้ยินจากอี้เหมิงว่า แกต้องการช่วยหางานให้หลิง อี้หราน ฉันเตือนแกแล้ว ว่าอย่าเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของผู้หญิงคนนั้นอีก ก่อนหน้านั้น เธอได้ฆ่าพี่สาวของอี้เหมิง ซึ่งเป็นคู่หมั้นของอี้ จิ่นหลี! ตระกูลเซี่ยวของเราไม่สามารถทำเรื่องบาดหมางกับอี้ จิ่นหลี ได้!”

คำเตือนของพ่อของเขามาจากอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ เซียว จื่อฉี ขมวดคิ้วเล็กน้อยและตอบว่า "เข้าใจแล้วครับ"