พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 673

หลิง อี้หรานรู้สึกเหมือนกำลังถูงเร่งให้แต่งงาน “อันที่จริง... ตอนนี้เราก็เหมือนแต่งงานกันแล้วนะ” เธอพูด ตอนนี้พวกเขาอยู่ด้วยกันและยังนอนบนเตียงเดียวกัน มีเพียงทะเบียนสมรสเท่านั้นที่ยังไม่ได้จด

“มันไม่เหมือนกัน ในสายตาของคนอื่น พี่ยังคงเป็นนางสาวหลิง ไม่ใช่คุณนายอี้ ผมอยากให้พี่เป็นของผมและผมก็จะเป็นของพี่” อี้ จิ่นหลีพึมพำ

หลิง อี้หรานรู้สึกว่าอี้ จิ่นหลีให้ความสำคัญกับใบสมรสมากเกินไป “ถึงแต่งได้ก็หย่าได้”

เธอโพล่งออกมา

ท่าทางของอี้ จิ่นหลีเปลี่ยนไปทันที ดวงตามืดหม่นลง “ถ้าเกิดเราแต่งงานกัน จะมีวันที่เราหย่ากันไหม?”

น้ำเสียงของเขาแผ่วเบา แต่เธอกลับได้ยินมันชัดเจน

เขากางแขนออกและโอบเธอไว้แน่น หลิง อี้หรานรู้สึกว่าร่างกายของเขาสั่นเทาเบา ๆ

“ฉันไม่ได้บอกว่าเราจะหย่ากัน ฉันแค่ไม่คิดว่าการที่เราแต่งงานกัน เราจะเป็นของกันและกันอย่างสมบูรณ์ ทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับตัวเรา ไม่ใช่เอกสาร” หลิง อี้หรานกัดริมฝีปากและพูดกับอี้ จิ่นหลีว่า “ถ้าเรารักกัน เราก็จะเป็นของกันและกัน แต่ถ้าวันหนึ่งเราไม่ได้รักกันแล้ว เราก็จะไม่ใช่ของกันและกันอีกต่อไป”

“พี่จะเลิกรักผมไหม?” สายตาที่จ้องมองมา ทำให้เธอรู้สึกสั่นไหว

เธออดที่จะหัวออกไปไม่ได้ “จิน ฉันหาเหตุผลที่จะไม่รักคุณไม่ได้เลย” เขาทำดีกับเธอมาก เขาทำทุกอย่างเพื่อเธอและเขาก็เต็มใจที่จะตกหลุมรักเธอตอนที่เธอไม่รู้สึกรักตัวเอง

‘แล้วฉันจะไม่รักเขาได้อย่างไรล่ะ?’ ความรักที่เธอมีต่อเขามันเอ่อล้นเกินกว่าที่เธอจะรู้สึกตัว

แต่คำพูดของเธอกลับทำให้เขารู้สึกหนักอึ้งที่หัวใจ