พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 715

แต่กู้ ลี่เฉินกลับไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไร สิ่งเดียวที่เขาสนใจคือเธอ

“หลิง อี้หราน ไปกันเถอะ ผมจะพาคุณไปโรงพยาบาล” เขาพูด

‘ไปกันเถอะ? ไม่ ฉันปล่อยไปไม่ได้เพราะ...’

“ฉัน... ฉันจะไม่ปล่อย ฉัน... ฉันจะพานายขึ้นไปที่นั่น นายต้องจับฉันไว้...” หลิง อี้หรานพูดคำเหล่านี้ออกมาโดยไม่รู้ตัว ในขณะที่เธอยังคงปวดหัว

เมื่อกู้ ลี่เฉินได้ยินคำพูดเหล่านั้น ร่างกายของเขาก็แข็งทื่อในทันที แม้กระทั้งหยุดหายใจ

‘คำพูดนี้... คำพูดพวกนี้...’

ดวงตาของนกฟีนิกซ์สีเข้มของเขาจ้องมองคนตรงหน้าและใบหน้าของเขาขยับเข้าใกล้เธอมากขึ้น ขณะที่เขาพยายามฟังเสียงพึมพำที่คลุมเครือที่ออกมาจากปากของเธอ

‘ทำไมเธอถึงพูดแบบนั้น? ‘เธอ’ เท่านั้นที่จะรู้เรื่องนี้!’

ทันใดนั้นก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น “ลี่เฉิน นายพยายามทำอะไรกับคู่หมั้นของฉัน?”

วินาทีต่อมา ร่างของหลิง อี้หรานก็ถูกดึงเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของชายอีกคนหนึ่ง แต่มือของเธอยังคงจับมือของกู้ ลี่เฉินไว้แน่น เธอไม่ยอมปล่อย

อี้ จิ่นหลีจ้องมองมือที่กำแน่นของเธออย่างเศร้าโศก จากนั้นเขามองลงไปที่ใบหน้าที่ซีดเซียวและเจ็บปวดของหลิง อี้หราน

“อี้หราน เกิดอะไรขึ้นกับเธอ?” สีหน้าเขาเปลี่ยนเป็นกังวล “ปวดหัวอีกแล้วเหรอ? ไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวก็หาย เดี๋ยวก็หายแล้ว...”

เสียงที่นุ่มนวลและไพเราะของเขาดังขึ้นในหูของเธอ เขาโอบแขนรอบตัวเธอและจับศีรษะของเธอแนบหน้าอกราวกับว่าเขากำลังเกลี้ยกล่อมเด็ก

นายน้อยอี้เคยเกลี้ยกล่อมคนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

มีเพียงหลิง อี้หรานเท่านั้นที่ทำให้เขาทำแบบนั้นได้!

‘นั่นคือ... จิน! จินเรียกฉัน!’

กู้ ลี่เฉินที่ยืนอยู่ข้างพวกเขา ดวงตาฟีนิกซ์ของเขายังคงจับจ้องไปที่หลิง อี้หราน ทำให้ดูเหมือนทั้งสามคนมีท่าทางแปลก ๆ

หลังจากนั้นไม่นาน หลิง อี้หรานก็รู้สึกว่าอาการปวดหัวของเธอบรรเทาลงและตอนนี้เธอก็ดูดีขึ้นเล็กน้อย

“หายปวดหัวหรือยัง?” อี้ จิ่นหลีถาม

“อืม” หลิง อี้หรานตอบ จิตใจของเธอที่ตื่นตระหนกด้วยความเจ็บปวดนั้นค่อย ๆ ฟื้นตัว ดวงตารูปอัลมอนด์ของเธอเบิกกว้างทันทีเมื่อเห็นกู้ ลี่เฉินอยู่ข้าง ๆ เธอ

หลิง อี้หรานนึกขึ้นได้ว่าเธอกำลังคุยกับกู้ ลี่เฉินก่อนที่เธอจะปวดหัว ขณะที่เธอกำลังจะล้มลง เขาก็คว้ามือเธอไว้...

ดวงตาของเธอเคลื่อนไปที่มือขวาที่ยังคงจับข้อมือของกู้ ลี่เฉินไว้อยู่

หลิง อี้หรานรู้สึกอึดอัดอยู่ครู่หนึ่งและปล่อยมือของเขาทันที “ขอโทษนะ ฉันทำไปเพราะไม่ทันคิดเท่านั้น”