พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 754

หลิง อี้หรานหัวเราะคิกคักทันที “น้องสาว เธอช่วยกู้ ลี่เฉินไว้จริง ๆ น่ะเหรอ?”

หวา ลี่ฟางจ้องมองเธอ “ไม่อย่างนั้นลี่เฉินจะดีกับฉันมากเหรอถ้าฉันไม่ได้ช่วยเขาตอนเด็ก?”

“แต่ฉันไม่คิดว่าเธอจะชอบไปเล่นที่เนินเขาหนิ ใช่ไหม? ฉันต่างหากที่ชอบไปเล่นที่นั่น” หลิง อี้หรานตอกกลับ

ใบหน้าของหวา ลี่ฟางซีดเผือด “อะไรนะ... เธอหมายความว่ายังไง? แล้วมันเกี่ยวข้องกับการที่ฉันชอบไปที่นั่นหรือไม่ชอบไปยังไง? ยังไงซะ ฉันก็เป็นคนช่วยลี่เฉินอยู่ดี”

“แน่ใจเหรอ?” หลิง อี้หรานมองดูดวงตาเจ้าเล่ห์ของเธอและมั่นใจว่าลูกพี่ลูกน้องของเธอรู้สึกผิด ลี่ฟางจึงหลบสายตาของเธอเช่นนั้น

น้องลี่ฟางต้องไม่ใช่คนที่ช่วยชีวิตกู้ ลี่เฉินอย่างแน่นอน

“อี้หราน พอได้หรือยัง?” หวา ลี่ฟางพูดด้วยน้ำเสียงโกรธเคือง เธอรู้สึกอับอาย ดังนั้นเธอจงใจใช้ความโกรธปกปิดความรู้สกึผิดของเธอ “มันไม่ใช่เรื่องของเธอ เธอไม่ควรที่จะเข้ามายุ่งเรื่องระหว่างฉันกับลี่เฉิน สนใจแต่เรื่องของเธอเองก็พอ!”

จากนั้นหวา ลี่ฟางจึงรีบเดินจากไป

หลิง อี้หรานหลุบตาลงและมองไปที่มือของเธอ ‘แล้วถ้าในความฝันทั้งหมดคือฉันที่เป็นช่วยชีวิตกู้ ลี่เฉิน...’

‘สองมือนี้ที่จับมือของเขาไว้แน่นขณะที่อยู่บนหน้าผา แล้วก็ดึงเขาขึ้นมาอย่างปลอดภัย’

‘สองมือคู่เดิมนี้ที่แบกเขาไว้บนหลังแล้วพาเขาลงมาจากเนินเขา’

‘แล้ว... สร้อยข้อมือเงินที่กู้ ลี่เฉินมีอยู่นั้นเป็นสร้อยข้อมือเงินที่ฉันเคยสวมเมื่อตอนที่ฉันยังเป็นเด็กหรือเปล่า?’

เธอจำได้ว่าเธอเคยมีกำไลเงินคู่หนึ่งเมื่อตอนที่เธอยังเป็นเด็ก แต่เธอทำมันหายไปเส้นหนึ่ง เมื่อเธอโตขึ้นและไม่สามารถสวมสร้อยข้อมือเส้นเล็ก ๆ เส้นนั้นได้อีกต่อไป คุณยายจึงเก็บสร้อยข้อมือนี้เอวไว้

‘แต่ในบรรดาของที่คุณยายทิ้งไว้ให้ฉัน... ฉันกลับไม่เห็นกำไลเส้นเล็ก ๆ ที่คล้ายคลึงกันกับกำไลเงินเส้นนี้เลย’