พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 758

แม้ว่าจะไม่ได้ดูน่ากลัวเท่าตอนที่เขายังเป็นเด็ก แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่นี่ก็ยังอยู่ในจิตใต้สำนึกของเขา เขามักจะนึกถึงเหตุการณ์นั้นซ้ำแล้วซ้ำอีก

กู้ ลี่เฉินจ้องมองลงไปอย่างเงียบ ๆ ดูเหมือนเขากำลังนึกถึงอะไรบางอย่าง แต่ใบหน้าของเขากลับเต็มไปด้วยความโดดเดี่ยว

หลิง อี้หรานรู้สึกรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยเมื่อมองดูกู้ ลี่เฉิน

ที่นี่คือที่ที่พวกเขาผ่านประสบการณ์ชีวิตและความตายมาด้วยกัน ร่างเล็กทั้งสองเป็นเหมือนสหายที่สนิทกัน

แต่ตอนนี้กลับมีช่องว่างระหว่างพวกเขา

“คุณรู้ไหมว่าการคิดถึงใครสักคนมันเป็นยังไง?” เสียงเย็นชาของกู้ ลี่เฉินดังขึ้นในป่าที่เงียบสงบและเคว้งคว้าง

หลิง อี้หรานตกตะลึงเล็กน้อย

แต่กู้ ลี่เฉินกลับไม่ได้รับคำตอบจากเธอ เขาพูดกับตัวเองว่า “เมื่อคุณคิดถึงใครสักคน คุณจดจำเขาคนนั้นไว้ในใจเสมอ และคุณจะนึกถึงเขาตลอดเวลา”

รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเขา เขายิ้มบาง ๆ ให้เธอ แต่รอยยิ้มนั้นดูเหมือนฝันไป

มันเหมือนกับเกล็ดหิมะ ตราบใดที่ตะวันฉายแสง เกล็ดหิมะนั้นก็จะดับลงในทันใด...

“ผมคิดถึงใครบางคนตั้งแต่อายุ 11 ขวบ แต่ตลอดหลายปีที่ผ่านมาผมกลับหาเธอไม่เจอ คุณเคยรู้สึกสิ้นหวังแบบนั้นไหม? ในโลกนี้น่าจะมีคนแบบนี้อยู่เยอะ คนที่ตามหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ!”

หลิง อี้หรานนิ่งเงียบ เธอรู้ว่าเขากำลังพูดถึงเธอ!

เสียงของกู้ ลี่เฉินดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง “เมื่อความโหยหากลายเป็นความสิ้นหวัง ผมเฝ้ามองหาคนที่ดูเหมือนเธอตลอดเวลา ตราบใดที่พวกเขาดูคล้ายเธอและตราบใดที่ผมได้เห็นร่องรอยของเธอบ้างสักนิด ความสิ้นหวังนั้นก็จะบรรเทาลง”

หลิง อี้หรานมองดูชายตรงหน้าเธอด้วยความตกใจ