พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 760

“ตัวฉันหนักใช่ไหม?” เด็กชายตัวน้อยถามด้วยความเขินอาย

“ใช่ นายตัวหนักมาก” เด็กหญิงพูดออกมาโดยไม่รักษาน้ำใจ นั่นเป็นเพราะการดึงเขาขึ้นมาจากหน้าผ่านั้นยากมาก

“ฉันขอโทษ... ที่เธอต้องมาแบกฉัน แต่… แต่ถ้าเธอได้รับบาดเจ็บในอนาคต ฉันจะไปช่วยเธอแน่นอน!” เสียงของเด็กชายเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น ราวกับว่าเขากลัวว่าเด็กหญิงคนนี้จะไม่ชอบเขาเพราะความไร้ประโยชน์ของเขา

“นายจะแบกฉันได้นานแค่ไหนกัน? ถ้านายแบกฉันไม่ไหวล่ะ?” ดูเหมือนเด็กหญิงจะไม่เชื่อในความแข็งแกร่งของเด็กชาย ถึงแม้ว่าเขาจะอายุมากกว่าเธอ แต่ดูเหมือนว่าเธอจะต้องเป็นคนที่ปกป้องเขาไปตลอด

“ฉันแบกเธอได้ตลอดไปนั่นแหละ!" เด็กชายตัวน้อยโพล่งออกมา

แต่เด็กชายและเด็กหญิงกลับไม่รู้ว่าตลอดไปหมายถึงอะไร

ภาพที่ไม่ชัดเจนค่อย ๆ ผุดขึ้นมาในความทรงจำของเธอ

หลิง อี้หรานรู้สึกมึนงงและพยายามลืมตา แต่เธอกลับไม่สามารถลืมตาได้ ร่างกายของเธอขยับจากด้านหนึ่งไปอีกด้านหนึ่ง แกว่งไปมาเล็กน้อย

‘ราวกับว่า... มีใครบางคนกำลังอุ้มฉันอยู่’

‘เขาคือใคร? ใครกำลังอุ้มฉัน?’

“เฉินเฉิน…” เมื่อเสียงแผ่นเบาออกมาจากปากของเธอโดยไม่รู้ตัว กู้ ลี่เฉินที่อุ้มเธอไว้บนหลังของเขาก็ตกใจและหยุดเดินทันที

เธอเรียก...ชื่อเล่นของเขา

ทำไมเธอถึงเรียกชื่อนั้นทั้งที่เขาห้ามเธอ?

เขาจำได้ว่าเธอปวดหัวเมื่อครั้งที่เจอกันล่าสุด

“ไว้ฉันจะไปหาหมอทีหลัง” หลิง อี้หรานพูดขณะที่ยังคงมึนหัวเล็กน้อย เธอรู้ว่าเธอไม่ต้องกลับไปหาหมออีก แต่ในอนาคต... เธอก็ไม่ควรปวดหัวจากการกระตุ้นความจำอีกต่อไป

นั่นเป็นเพราะ… เธอจำมันได้ทั้งหมดแล้ว

เธอจำได้ว่าเธอพบเขาอย่างไร ตลอดเวลาที่พวกเขาอยู่บนเนินเขาและการที่เธอแบกเขาลงจากเนิ่นเขาและพาเขาไปโรงพยาบาล

เธอคิดว่าพวกเขาจะได้พบกันอีกในไม่ช้าหลังจากที่เขาหายดี

แต่ใครจะคิดว่า ‘พบกันอีกในไม่ช้า’ กลับใช้เวลาเกือบ 20 ปี