พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 776

“ใช่” คำตอบของเขาทำให้เธอรู้สึกสับสนอีกครั้ง!

“ทำไมคุณถึงทำอย่างนั้น?”

“ทำไม?” ทันใดนั้นเขาก็ยกแขนขึ้นและจับเธอไว้ในอ้อมแขนอย่างระมัดระวัง “แล้วเธอล่ะ? ทำไมเธอถึงไปหาหมอเพื่อสะกดจิต? เธอต้องการรื้อฟื้นความทรงจำของเธอกับกู้ ลี่เฉินใช่ไหม? เธอติดอยู่กับความทรงจำนั้นใช่ไหม? เธอใช้เวลาร่วมกันเพียงวันเดียวเมื่อตอนยังเด็กและตอนนี้เธอก็มีฉันอยู่เคียงข้างแล้วไง”

น้ำเสียงของเขานิ่งเรียบ ราวกับว่าเขากำลังพูดถึงเรื่องธรรมดา

แต่มันกลับฟังดูน่ากลัวสำหรับเธอ

‘เขารู้ด้วยซ้ำว่า... กู้ ลี่เฉินกับฉันใช้เวลาร่วมกันแค่วันเดียว! ดูเหมือนว่าเขาจะรู้ทุกอย่างและฉันเป็นคนเดียวที่ไม่รู้!’

เขารู้สึกว่าร่างกายของเธอแข็งทื่อ เขาจึงกอดเธอแน่นขึ้นในอ้อมแขนของเขา ริมฝีปากของเขาแนบชิดกับใบหูของเธอในขณะที่เขายังคงกระซิบต่อไปว่า “อย่าตามหาความทรงจำนั้นอีกเลย แค่มีฉันอยู่ข้าง ๆ มันยังไม่พออีกเหรอ?”

‘ไม่ ฉันไม่ได้ต้องการรื้อฟื้นความทรงจำนั้น ฉันตัดสินใจที่จะฝังมันทั้งหมดและเก็บมันไว้เป็นความลับของฉัน’ “กู้ ลี่เฉินกับฉัน…”

แต่ก่อนที่เธอจะพูดอะไร เขากลับพูดขัดจังหวะเธอก่อน

“พอแล้ว หยุด! ฉันไม่อยากได้ยินสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับกู้ ลี่เฉิน!” เขากอดเธอแน่นในอ้อมแขนของเขา เขสไม่อยากได้ยินเธอพูดในสิ่งที่เขาไม่อยากได้ยิน

“จิน ฟัง... ฟังฉัน...”

“ฉันบอกแล้วไง ฉันไม่อยากได้ยินสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับกู้ ลี่เฉิน! ฉันไม่สนใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอและเขาบนเนินเขาเมื่อวานนี้ ฉันรับได้เพราะมันไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ต่อจากนี้ไป อย่าไปยุ่งกับเขาอีก อย่าเอาเขาเข้ามาอยู่ในใจ อย่าพูดถึง นึกถึงหรือคิดถึงเขา!”

เขากอดเธอแน่น จนดูเหมือนว่าเขาจะต้องการฝังเธอเข้าไปในร่างกายของเขา

นั่นคือเท่าที่เขาจะรับได้! เขาไม่เคยคิดที่จะยอมจำนนให้กับผู้หญิงมาก่อน!

ความเย่อหยิ่งและศักดิ์ศรีของเขาถูกทำลายเพราะเธอทีละเล็กทีละน้อย แต่เขาก็ยังต้องการเธอ!

‘ร่างกายของฉัน... เจ็บ!’

หลิง อี้หรานรู้สึกราวกับว่าเธอกำลังจะหายใจไม่ออกขณะที่อี้ จิ่นหลีกอดเธอแน่น

แต่สิ่งที่ทำร้ายเธอมากกว่าคือคำพูดของเขา

“คุณไม่เชื่อใจฉันเหรอ?” เธอพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะเงยหน้าขึ้นในอ้อมแขนของเขา เธออยากจะเห็นผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอ ผู้ชายที่เธอรักมากที่สุด!

‘เขาไม่เชื่อเหรอ... ที่ฉันอธิบายให้เขาฟังเมื่อวานนี้?’

‘หรือว่าเขาไม่เชื่อในความรักของฉัน?’

“มันสำคัญด้วยเหรอ?” เขาก้มศีรษะลงและสบตากับเธอ

ดวงตาของเขานิ่งเฉยมากจนเธอไม่สามารถเข้าใจมันได้

เธอรู้สึกได้ทันทีว่าหัวใจของเธอเต้นแรงด้วยความเจ็บปวด ‘เมื่อวานนี้คำอธิบายของฉัน ความกลัวและความแน่วแน่ของฉันไม่สำคัญสำหรับเขาเลยเหรอ?’

“เอาล่ะ ช่างมันเถอะ” เขาพูดแล้วจูงมือเธอเข้าไปในครัว

ภายในครัวมีเค้กที่บีบครีมตกแต่งเกือบเสร็จแล้ววางอยู่บนเคาน์เตอร์

“ดูดีไหม? เค้กวันเกิดของเธอใกล้จะเสร็จแล้ว ถ้าเธอไม่อยากกินข้าวเช้า เธอจะรอกินข้าวเที่ยงพร้อมกับฉันเลยก็ได้นะ” เขาพูดพร้อมกับหัวเราะคิกคัก

น้ำเสียงของเขาเป็นโทนเดียวกันกับเสียงปกติและรอยยิ้มสดใสเหมือนทุกครั้ง ทุกอย่างดูเหมือนเดิม