พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 833

หลิง อี้หรานรู้สึกอ่อนแรงและไม่สามารถทรงตัวได้อีกต่อไป เธอกำลังจะล้มลง

ทันใดนั้น แขนแกร่งก็คว้าเอวเธอเอาไว้และช่วยไม่ให้เธอล้มลง

“ขาคุณเป็นอะไร?” กู้ ลี่เฉินถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา และนึกขึ้นได้ว่าเขาเห็นเธอเดินกะเผลกก่อนหน้านี้

“อาการเดิม ๆ น่ะ” หลิง อี้หรานพูดก่อนจะขอบคุณเขาสำหรับความช่วยเหลือ

เขากดริมฝีปากบางของเขาเข้าหากันและดึงมือออกในขณะที่จ้องมองไปที่ขาของเธอ ‘อาการเดิม ๆ ? เธอมีอาการแบบนี้มาก่อนด้วยเหรอ?’

“อี้หราน เธอเป็นอะไรไหม?” หวา ลี่ฟางรีบแสดงความรักต่อพี่สาวของเธอ “ถ้าเธอเจ็บขา เธอนั่งพักก่อนก็ได้นะ”

หลิง อี้หรานเหลือบมองลูกพี่ลูกน้องของเธออย่างเย็นชา ถ้าลูกพี่ลูกน้องของเธอห่วงใยเธอจริง ๆ เธอคงไม่เล่นพูลอย่างมีความสุขแล้วปล่อยให้เธอยืนอยู่ตรงนั้น

หยู ข่ายฮ่าวตกตะลึงและพูดด้วยสีหน้าตกใจว่า “พวกคุณรู้จัก... กันเหรอครับ?”

“ค่ะ อี้หรานเป็นลูกพี่ลูกน้องของฉัน” หวา ลี่ฟางพูดด้วยรอยยิ้ม

หยู ข่ายฮ่าวมีท่าทีตกใจมากยิ่งขึ้น จากนั้นเขาก็หันไปหาหลิง อี้หรานและพูดว่า “เอ้า ทำไมคุณไม่บอกผมก่อนหน้านี้ ถ้าคุณบอกผมก่อน ผมจะได้เซ็นมันให้เสร็จ ๆ ไป”

“งั้นเซ็นตอนนี้เลยได้ไหมคะ?” หลิง อี้หรานพูดขณะที่เธอส่งเอกสารให้หยู ข่ายฮ่าว

“ได้สิ แน่นอน!” หยู ข่ายฮ่าวตอบกลับอย่างกระตื้อรือร้น จากนั้นเขาก็รับเอกสารมาเซ็น

หลิง อี้หรานรับเอกสารคืนมา หันกลับและกำลังจะเดินกะโผลกกะเผลกออกไป

แต่ทว่าเธอเดินไปได้เพียงไม่กี่ก้าว มือของเขาก็จับเข้าที่แขนของเธอ

หลิง อี้หรานเงยหน้าขึ้นมองกู้ ลี่เฉินด้วยความประหลาดใจ “คุณกู้ มีอะไรอีกเหรอคะ?”

กู้ ลี่เฉินรู้สึกฟุ้งซ่าน เขาจ้องไปที่มือของเขาที่กำลังจับแขนของหลิง อี้หรานอยู่ ‘เกิดอะไรขึ้นกับฉัน? ฉันบอกตัวเองแล้วไงว่าอย่าไปยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้อีก’

ถึงแม้ว่าเขาจะทำข้อยกเว้นไว้ในกรณีที่เธอสะดุดล้มก็เถอะ

แต่เมื่อเขาเห็นเธอเดินขากะเผลก เขาก็อยากจะเสนอตัวไปส่งเธอกลับบ้าน!

‘อาการเก่า ๆ มันเกี่ยวกับกับขาของเธอแล้วยังไง? ทำไมผู้หญิงคนนี้ต้องมาทำแบบนี้ด้วยตัวเองด้วย?’

เธอสามารถใช้เส้นสายของอี้ จิ่นหลีให้หยู ข่ายฮ่าวยอมเซ็นเอกสารอย่างง่ายดาย แต่ทำไมเธอต้องมายื่นรอเองแบบนี้ด้วย

“ลี่เฉิน” หวา ลี่ฟางมองดูกู้ ลี่เฉินอย่างกังวล และเธออยากจะดึงมือของเขาออกจากแขนของหลิงอี้ หราน!

‘ฉันเป็นคนช่วยชีวิตเขา แต่ทำไมเขาต้องไปยุ่งเกี่ยวกับหลิง อี้หรานด้วยล่ะ?’

กู้ ลี่เฉินดึงสติของตัวเองกลับมาและรีบดึงมือของเขาออก ในทันที “ทำไมอี้ จิ่นหลีไม่มากับคุณ?”

ทว่าหลิง อี้หรานไม่ได้ตอบกลับ เธอเพียงแค่ก้มหน้าลงและเดินกะเผลกออกจากห้องจัดเลี้ยง เธอทำได้เพียงระงับความเจ็บปวดที่หัวเข่าของเธอ

กู้ ลี่เฉินเม้มริมฝีปากบางของเขาเป็นเส้นตรงขณะที่จ้องมองร่างบางลับสายตาไป

หวา ลี่ฟางจ้องมองกู้ ลี่เฉินด้วยความกังวลใจและอิจฉาริษยา สายตาที่เขามองดูหลิง อี้หรานจากไป มันเหมือนกับว่าเขามีเพียงหลิง อี้หรานในสายตาของเขา!

‘แม้ว่าฉันจะเข้ามายึดครองที่ของหลิง อี้หราน... แต่ฉันก็ยังไม่สามารถแทนที่เธอได้เหรอ?’