พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 86

เซียว จื่อฉี ต้องการสารภาพบาปต่อหน้าอี้ จิ่นหลี แต่ไม่มีโอกาสได้พบเขาเลย ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงยืนอยู่ข้างทางเข้าบ้านจัดสรรของหลิง อี้หราน เมื่อเซียว จื่อฉี สังเกตเห็นรถเบนท์ลีย์คันหนึ่งจอดอยู่ไม่ไกลจากที่พักและมีร่างหนึ่งกำลังออกจากรถที่ทางเข้าเขารีบลงจากรถเพื่อเข้าหาชายคนนั้น

"ท่านประธานอี้ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้เป็นเพราะน้องสาวของผมช่างโง่เขลา ได้โปรดเมตตาและปล่อยตระกูลเซียวไปเถอะนะครับ" เซียว จื่อฉีขอร้องด้วยท่าทีที่เจียมเนื้อเจียมตัว

“ปล่อยให้ตระกูลเซียวไปอย่างนั้นเหรอ?” อี้ จิ่นหลี ตะคอกเบา ๆ

"หากคุณมีเงื่อนไขใด ๆ โปรดระบุมาได้เลยครับ ผมจะยอมรับเเละทำทุกอย่างที่ผมสามารถทำได้"

ดวงตาที่สวยงามและเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์ของอี้ จิ่นหลี จ้องมองชายตรงหน้าอย่างเย็นชา ในทันที เซียว จื่อฉี รู้สึกราวกับว่าเลือดทั้งหมดของเขาหยุดเดิน การจ้องมองของอี้ จิ่นหลี ทำให้เขารู้สึกราวกับว่าเขากำลังตกเป็นเป้าของสัตว์ร้ายที่ดุร้ายและเขาไม่กล้าแม้แต่จะหายใจออกเสียงดัง

"ลองคิดดูสิ ผมเป็นหนี้บุญคุณคุณ" อี้ จิ่นหลี พูดอย่างกะทันหัน

“บุญคุณ?” เซียว จื่อฉี ตะลึง “ฉันจะปล่อยให้นายน้อยคนนี้เป็นหนี้บุญคุณฉันตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”

"เอาอย่างนี้เป็นไง? ผมจะปล่อยตระกูลเซียวไป ตราบใดที่เซียว จื่ออี้ ไม่เข้าร่วมงานเลี้ยงอาหารค่ำของคุณ" อี้ จิ่นหลี พูดอย่างใจเย็น

เซียว จื่อฉี ถอนหายใจด้วยความโล่งอก "ผมจะไม่ยอมให้น้องสาวของผมไปร่วมงานเลี้ยงอาหารค่ำแม้ว่าศักดิ์ศรีของพวกเราจะลดน้อยลงก็ตามตราบใดที่เรามีข้ออ้างที่จะอธิบายมันก็จะเป็นราคาที่ต้องจ่ายเพียงเล็กน้อยเท่านั้นครับ"

“ขอบคุณครับท่านประธานอี้” เซียว จื่อฉี รีบตอบ

“ไม่ต้องขอบคุณผมหรอก ผมควรจะเป็นคนขอบคุณแทนมากกว่า” อี้ จิ่นหลี วางมือบนไหล่ของเซียว จื่อฉี แล้วค่อย ๆ เอียงตัวของเขาไปใกล้ ๆ หูของ เซียว จื่อฉี และพูดด้วยเสียงต่ำที่มีเพียงสองคนเท่านั้นที่ได้ยิน “ฉันควรจะขอบคุณนายที่เลิกกับอี้หรานอย่างตัดขาด ในตอนนั้นถ้านายยังไม่เลิกกับเธอ ฉันเกรงว่าตอนนี้ฉันจะต้องใช้ความพยายามมากกว่านี้”

คำพูดของอี้ จิ่นหลี ถูกถ่ายทอดอย่างนุ่มนวลราวกับว่าเขากำลังมีส่วนร่วมในการสนทนาที่ซาบซึ้งระหว่างเพื่อน

แต่ถึงอย่างนั้น เซียว จื่อฉี เหงื่อเย็น ๆ ก้ไหลออกมากับคำพูดของเขา “ถ้าฉันไม่เลิกกับหลิง อี้หราน ตั้งแต่แรก ฉันจะเป็นเป้าหมายปัจจุบันของอี้ จิ่นหลี อย่างนั้นเหรอ?

“นี่คือสิ่งที่อี้ จิ่นหลี หมายถึงในตอนที่เขาบอกว่าเขาเป็นหนี้บุญคุณฉันหรือเปล่า?”

เมื่ออี้ จิ่นหลี เข้าไปในบ้านจัดสรร เซียว จื่อฉี ยังคงยืนอยู่ที่จุดเดิมรู้สึกราวกับว่าเขาไม่สามารถสงบสติอารมณ์ลงได้

ในขณะเดียวกันเซียว จื่ออี้ อยู่ในคลับระดับไฮเอนด์ที่รอให้เพื่อนของเธอมาและหงุดหงิดจากความเบื่อหน่ายของเธอ “ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพี่ใหญ่โทษเธอที่ธนาคารที่ปฏิเสธการกู้ยืมเงินเพราะฉัน โดยบอกว่าฉันทำให้ใครบางคนขุ่นเคืองและทำให้ตระกูลเซียวเข้าสู่วิกฤตเช่นนี้”

“ฉันทำให้ใครขุ่นเคืองที่สุดมันก็แค่หลิง อี้หราน!

“เป็นไปได้อย่างไรที่หลิง อี้หราน พนักงานกวาดถนนคนนั้นจะมีความสัมพันธ์ใด ๆ กับธนาคารและสามารถเกลี้ยกล่อมให้พวกเขาไม่ให้กู้ยืมเงินกับตระกูลเซียวได้? ไร้สาระสิ้นดี!”

ขณะที่เธอกำลังครุ่นคิดประตูห้องส่วนตัวก็ถูกผลักให้เปิดออก อย่างไรก็ตามคนที่เข้ามาไม่ใช่เพื่อนที่เธอรอคอย แต่เป็นกลุ่มชายแปลกหน้า

"พวกคุณเป็นใคร?" เซียว จื่ออี้ ถามด้วยความหวาดกลัว

หัวหน้าเดินเข้าไปหาเซียว จื่ออี้ และพูดอย่างใจเย็นว่า "คุณเซียว ขอประทานโทษนะครับ คุณช่วยยืนยันได้ไหมว่าบุคคลในวิดีโอคือคุณ?"

ในขณะที่เขาพูดเขาเล่นวิดีโอบนโทรศัพท์ของเขา มันเป็นคลิปจากกล้องวงจรปิดที่เว๊ยว จื่ออี้ จงใจที่จะยื่นขาของเธอเพื่อสะกัดเท้าหลิง อี้หราน

เซียว จื่ออี้ ถึงกับผงะอย่างกะทันหัน "ฉันไม่ได้สั่งให้ลบคลิปจากกล้องวรจรปิดแล้วหรือ? คนเหล่านี้จะมีวิดีโอนี้ได้อย่างไร?"

"อะไร .. คุณต้องการอะไร? คุณกำลังพยายามแบล็กเมล์ฉันด้วยเรื่องนี้เหรอ? ให้ฉันบอกอะไรให้เอาบุญนะ ฉันเป็นคุณหนูของตระกูลเซียว! ถ้าคุณกล้าแบล็กเมล์ฉันตระกูลเซี่ยวจะไม่ปล่อยไปแน่ ไปให้พ้น! ตอนนี้คุณควรลบวิดีโอดจะดีกว่านะ... "