พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 892

เธอรู้สึกเสียใจเล็กน้อย ‘ฉันเมาแล้วฉันจำไม่ได้ว่าเราทำอะไรลงไป ฉันต้องพยายามนึกให้มากขึ้นอีกนิดและนึกถึงช่วงเวลาที่น่าจดจำกับเขา’

ราวกับว่าเธอกำลังจำอะไรบางอย่างได้ เธอร้องออกมาว่า “อ๊ะ อี้หรานอยู่ที่ไหน? เมื่อวานฉันอยู่กับอีหรานไม่ใช่เหรอ?”

ไป๋ ทิงซินรู้สึกรำคาญเมื่อเธอพูดถึงเรื่องนี้ “คุณจำได้ว่าคุณอยู่กับหลิง อี้หรานเหรอ? เมื่อวานคุณบอกผมว่าอะไร? คุณบอกว่าคุณมีงานที่ต้อง แล้วทำไมถึงกลายเป็นแบบนั้น? คุณพาหลิง อี้หรานไปสถานที่แบบนั้นเพื่อดูโชว์ของผู้ชาย”

ชิน เหลียนอีสะดุ้งอย่างรู้สึกผิด “ฉันแค่อยากช่วยอี้หรานได้ปลดปล่อย ตลอดทั้งวันฉันก็นั่งทำงานในโครงการ แล้วฉัน... ฉันก็ไปอี้หรานในตอนบ่าย!”

“แล้วเสื้อผ้าที่คุณเอากลับมาล่ะ? ผมไม่เคยเห็นคุณคว้าเสื้อผ้าของผมแบบนั้นบ้างเลย แต่คุณกลับไปคว้าเอาเสื้อผ้าของคนแปลกหน้ามา” เขาสะบัดตัวออก แต่การเคลื่อนไหวของเขาอ่อนโยนและระมัดระวัง

“ฉัน... ฉันทำมัน... เพื่ออี้หราน!” ชิน เหลียนอีใช้หลิง อี้หรานเป็นข้ออ้างในทันที

‘อืม ฉันควรบอกว่าฉันจะมอบมันให้แก่เพื่อนสนิท’

“อ๋อ ใช่ แล้วเสื้ออยู่ไหนล่ะ?” เธอนึกออกในทันที

“ผมโยนมันทิ้งไปแล้ว” ไป๋ ทิงซินพูดขณะเบะปาก ‘ฉันจะเก็บมันไว้ทำไม โยนมันทิ้งไปตอนนี้ไม่ดีกว่าเหรอ?’

ชิน เหลียนอีกะพริบตาและพูดด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย “ทำไมคุณถึงทิ้งมัน? คุณรู้ไหมว่าถ้าฉันขายมันบนอินเทอร์เน็ตได้ อย่างน้อยฉันก็สามารถหารายได้ได้ 2,000 ถึง 3,000 ดอลลาร์จากมันได้!”

เธอรู้สึกเจ็บปวดกับการสูญเสีย!

“แค่นี้เหรอ? ผมเอาเงินให้คุณทีหลังก็ได้!” เขากลอกตาใส่เธอ

“ถ้าคุณเอาเงินให้ฉัน นั่นแปลว่าฉันหาเงินด้วยตัวเองไม่ได้ มันน่าดีใจกว่าถ้าเราใช้เงินที่หามาได้ด้วยตัวเอง! นี่ นวดให้แรงกว่านี้หน่อย ไปทางซ้ายอีกหน่อย... ใช่ ตรงนั้นแหละ นวดหน่อย รู้สึกดีขึ้นแฮะ” เธอพูด

ไป๋ ทิงซินกำลังโกรธผู้หญิงคนนี้!

ทันใดนั้น เธอก็จำบางอย่างได้ เธอหยิบโทรศัพท์ที่วางทิ้งไว้ข้างเตียงอย่างรวดเร็วและกดโทรออก

“เกิดอะไรขึ้น?” เขาถาม

“ฉันต้องโทรหาที่บ้าน เมื่อคืนฉันไม่ได้กลับบ้านทั้งคืน พ่อแม่น่าจะเป็นห่วง” เธอสามารถจินตนาการได้ว่าพ่อแม่ของเธอจะด่าทอเธออยู่เป็นเวลานานแค่ไหนหลังจากกลับบ้านในวันนี้

“ผมบอกพ่อแม่ของคุณแล้ว พวกเขาคงไม่กังวลอะไรหรอก” เขาพูด

‘อะไรนะ?’ ชิน เหลียนอีกะพริบตาก่อนจะถามว่า “คุณบอกพวกเขาว่า... ฉันมาค้างคืนที่บ้านคุณเหรอ?”

“คิดว่างั้นนะ” เขาตอบพลางเลิกคิ้ว